Siyah; bütün yalnızlığı, sessizliği ve bilinmezliğiyle; sessizdir 'siyah'; yalnızdır...
Her şeyi içine alıp gizleyen siyah, hem bir 'başlangıç' rengidir,
hem de 'son' diye düşünülen o 'bilinmez'in...
Sırrını taşır içinde; belki de sonsuza dek saklayacağı bilinmezi...
Ve insanlar siyahın, aydınlığı doğurmasını bekler.
Toprakın rengidir.
Gecenin rengidir.
Ölümün rengidir ki ölümden sonra -yeniden- karşımıza çıkacak olan
kapıların da rengidir.
Matemin rengidir: ölümün hüznü; yasın sembol rengi.
Öteye giden içinse yalnızlığın rengidir.
Ve belki de hiçbir rengin talihi siyahınki kadar kara değildir.
Olumsuzluk, sıkıntı, şikayet, hep siyaha atılır, belki de haksızlık edilir ona.
Bilinmezin, kara deliklerin,
devamlı genişleyen evrenin rengidir: muammadır siyah.
Ortaçağda simyacılara göre ise dönüştürücü bir anlam taşır.
Sayısal değeriyse sıfırdır; sıfır gibi önüne gelen her şeyi
büyültür ve küçültür sonsuza dek.
Gücün merkezidir; korkuyu uyandırır, hapsedicidir,
karanlığın gücüyle hükmeder.
Arap dünyasında da asaletin, sonsuzluğun gücüdür.
Katolik kilisesi içinde papazlar (kilise) keşiş (manastır) ayrımında
keşişler siyah rengine bağlıdırlar.
Ve kara, hem kilise için hem de şeytan'a tapanlar için kutsaldır.
Eski türk mitolojisinde yer ve yeraltı kavramları siyahla cağrışır;
şamanist inanışında gök tanrı'nın karşısında yer alan,
yeraltında bulunan 'erlik' (erklik kelimesinden geliyor) korkutucu ve karanlıktır.
Kara kelimesinin kuvvetli manâsı da erklikten gelir zaten.
Öyle ki olumsuz manâlara büründürülmek istenilen her şey siyaha yüklenmiştir.
Reddedişin rengidir; tek başına, hiç bir renkle karışmaz;
karışırsa zaten siyah olmaz.
İçe dönüşün, rahme çöküşün rengi; siyah boşluğa bırakır,
içsel yolcuğa çıkanlar için de algının kapısını aralayandır.
Sadeliğin, kibirden uzaklığın simgesidir.
Mevlevîlerin ayin öncesi pelerinlerinin rengi,
dünyadaki kirliliğin rengi olan siyah çıkarılır ve beyaz giysi kalır.
Semaya duran mevlevî, siyahı çıkarıp beyaza yol alır...
Siyahın beyazla yaşadığı ikilem, tıpkı; 'karanlık yaşanmasa aydınlığın kıymeti olmaz,
gece olmazsa gün doğmaz'a benzer.
Sırrı taşıyıp, sırrı çözecek olandır. Oluş(um)u tamamlayan,
yaşamla ölümün rengidir.
Karanlığın anlamı bilgide gizli, siyahın anlamı hayatın kendinde gizli...
Alıntı
Her şeyi içine alıp gizleyen siyah, hem bir 'başlangıç' rengidir,
hem de 'son' diye düşünülen o 'bilinmez'in...
Sırrını taşır içinde; belki de sonsuza dek saklayacağı bilinmezi...
Ve insanlar siyahın, aydınlığı doğurmasını bekler.
Toprakın rengidir.
Gecenin rengidir.
Ölümün rengidir ki ölümden sonra -yeniden- karşımıza çıkacak olan
kapıların da rengidir.
Matemin rengidir: ölümün hüznü; yasın sembol rengi.
Öteye giden içinse yalnızlığın rengidir.
Ve belki de hiçbir rengin talihi siyahınki kadar kara değildir.
Olumsuzluk, sıkıntı, şikayet, hep siyaha atılır, belki de haksızlık edilir ona.
Bilinmezin, kara deliklerin,
devamlı genişleyen evrenin rengidir: muammadır siyah.
Ortaçağda simyacılara göre ise dönüştürücü bir anlam taşır.
Sayısal değeriyse sıfırdır; sıfır gibi önüne gelen her şeyi
büyültür ve küçültür sonsuza dek.
Gücün merkezidir; korkuyu uyandırır, hapsedicidir,
karanlığın gücüyle hükmeder.
Arap dünyasında da asaletin, sonsuzluğun gücüdür.
Katolik kilisesi içinde papazlar (kilise) keşiş (manastır) ayrımında
keşişler siyah rengine bağlıdırlar.
Ve kara, hem kilise için hem de şeytan'a tapanlar için kutsaldır.
Eski türk mitolojisinde yer ve yeraltı kavramları siyahla cağrışır;
şamanist inanışında gök tanrı'nın karşısında yer alan,
yeraltında bulunan 'erlik' (erklik kelimesinden geliyor) korkutucu ve karanlıktır.
Kara kelimesinin kuvvetli manâsı da erklikten gelir zaten.
Öyle ki olumsuz manâlara büründürülmek istenilen her şey siyaha yüklenmiştir.
Reddedişin rengidir; tek başına, hiç bir renkle karışmaz;
karışırsa zaten siyah olmaz.
İçe dönüşün, rahme çöküşün rengi; siyah boşluğa bırakır,
içsel yolcuğa çıkanlar için de algının kapısını aralayandır.
Sadeliğin, kibirden uzaklığın simgesidir.
Mevlevîlerin ayin öncesi pelerinlerinin rengi,
dünyadaki kirliliğin rengi olan siyah çıkarılır ve beyaz giysi kalır.
Semaya duran mevlevî, siyahı çıkarıp beyaza yol alır...
Siyahın beyazla yaşadığı ikilem, tıpkı; 'karanlık yaşanmasa aydınlığın kıymeti olmaz,
gece olmazsa gün doğmaz'a benzer.
Sırrı taşıyıp, sırrı çözecek olandır. Oluş(um)u tamamlayan,
yaşamla ölümün rengidir.
Karanlığın anlamı bilgide gizli, siyahın anlamı hayatın kendinde gizli...
Alıntı
