Öfkemi gömdüm yüreğime... Sevgimi gömdüm... Umudu, umutsuzluğu, çokluğu, tekliği... Mertliği, delikanlılığı, dönekliği... İnsanlığımı gömdüm yüreğime... İnsan kalamamaklığımı, bilgeliğimi, dostluğumu, ahmaklığımı...
Seni gömdüm yüreğime... Gülüşünü, kızışını... Başın önde utanıp sıkılışını... Dokunuşunu, ağlayışını... Saçlarının omuzuna dağılışını... Islaklığını dudaklarının, ve seni öperken titreyişini parmaklarının... Sen değilsin artık aklımdaki... Sararmış yaprağında ki taze hüzün; bir sonbaharın...
Dünü gömdüm yüreğime, çocukluğumun en saf günlerini... Yeşil uçurtmamı, mavi şortumu, bilyelerimi... Babamın güler yüzünü, teyzemin irmik helvasını ve tutuşturduğu odun sobasını, anamın yaptığı yemeği...
Yarını gömdüm yüreğime... Elini tutup ısıtacağım ihtiyarı... Şeker vereceğim çocukları, caddelerde ki onurlu dirençli bakışları, yenilmez çelik iradeleri, açlığın yüzüne gururla tükürenleri... Yalansızları, sahtesizleri, dürüstleri... İşçinin alın terini, yetimin sicak yatağını ve evinde ekmek pişiren köylü kadını...
Beni sorgulama artık!!! Beni gömdüm yüreğime... Sana meyledişimi, bırakıp bütün yolları, sana yönelişimi... Sana gelişimi, senden geçişimi... Bende ki SIZINI... Bende ki SÖZÜNÜ... Bende ki YÜZÜNÜ... Beni deli edişini, aklımı çelişini, günaha sokuşunu, günahkar gidişini...
Bana kızma, bana küsme, beni asma artık... Ölüler idam edilmez... Beni gömdüm yüreğime... Sensizliğimi, yalnızlığımı, sessizliğimi... Yokluğunu odamın içine, ama beynimde inadına çokluğunu... Bütün sancıları, yaşanmış bütün acıları, bütün gerçekleri, bütün yalanları, kavgaları... Denizin mavisini, bulutun beyazını, koskoca bir dünyada, dostlukların azını...
Beni arama artık... Duygularımı gömdüm yüreğime, sorgularımı gömdüm... Sevgilerimi, sevdiklerimi, düşmanımı, nefretlerimi, bütün yüzleri, bütün gizleri, bütün öz’leri... Bütün sokak, bütün cadde, bütün adresleri... Sigaramı, çayımı... Dağınık masamı, pencerem de güvercini, saksımda çiçeğimi... Yaşamın ağrısını, geciktiğim ölümü...
Unuttum kızdığımı... Unuttum güldüğümü... Bu yokluğun vardır elbet bir açıklaması... Yitirdiğim aşk değil aslında...
Sevebilmek sevdası..........
ALINTIDIR!
Seni gömdüm yüreğime... Gülüşünü, kızışını... Başın önde utanıp sıkılışını... Dokunuşunu, ağlayışını... Saçlarının omuzuna dağılışını... Islaklığını dudaklarının, ve seni öperken titreyişini parmaklarının... Sen değilsin artık aklımdaki... Sararmış yaprağında ki taze hüzün; bir sonbaharın...
Dünü gömdüm yüreğime, çocukluğumun en saf günlerini... Yeşil uçurtmamı, mavi şortumu, bilyelerimi... Babamın güler yüzünü, teyzemin irmik helvasını ve tutuşturduğu odun sobasını, anamın yaptığı yemeği...
Yarını gömdüm yüreğime... Elini tutup ısıtacağım ihtiyarı... Şeker vereceğim çocukları, caddelerde ki onurlu dirençli bakışları, yenilmez çelik iradeleri, açlığın yüzüne gururla tükürenleri... Yalansızları, sahtesizleri, dürüstleri... İşçinin alın terini, yetimin sicak yatağını ve evinde ekmek pişiren köylü kadını...
Beni sorgulama artık!!! Beni gömdüm yüreğime... Sana meyledişimi, bırakıp bütün yolları, sana yönelişimi... Sana gelişimi, senden geçişimi... Bende ki SIZINI... Bende ki SÖZÜNÜ... Bende ki YÜZÜNÜ... Beni deli edişini, aklımı çelişini, günaha sokuşunu, günahkar gidişini...
Bana kızma, bana küsme, beni asma artık... Ölüler idam edilmez... Beni gömdüm yüreğime... Sensizliğimi, yalnızlığımı, sessizliğimi... Yokluğunu odamın içine, ama beynimde inadına çokluğunu... Bütün sancıları, yaşanmış bütün acıları, bütün gerçekleri, bütün yalanları, kavgaları... Denizin mavisini, bulutun beyazını, koskoca bir dünyada, dostlukların azını...
Beni arama artık... Duygularımı gömdüm yüreğime, sorgularımı gömdüm... Sevgilerimi, sevdiklerimi, düşmanımı, nefretlerimi, bütün yüzleri, bütün gizleri, bütün öz’leri... Bütün sokak, bütün cadde, bütün adresleri... Sigaramı, çayımı... Dağınık masamı, pencerem de güvercini, saksımda çiçeğimi... Yaşamın ağrısını, geciktiğim ölümü...
Unuttum kızdığımı... Unuttum güldüğümü... Bu yokluğun vardır elbet bir açıklaması... Yitirdiğim aşk değil aslında...
Sevebilmek sevdası..........
ALINTIDIR!
