Valizimi hazırlamadan gidiyorum
bu sefer. Dağınık saçlarım, yorgun gözlerim, eskiden kalma ceketim… Varacağım yeri bilmeden gidiyorum bu sefer, Issız bir yol, beni taşıyabileceğinden emin olmadığım ayaklarım… Veda etmeden gidiyorum bu sefer, Zaten oldum olası sevmemişimdir giderayak verilen samimiyetsiz sevgiyi. Hayal kırıklıklarımı, yorgunluklarımı çöpe atıp öyle gidiyorum. Benden geriye de bana da hiçbir şey bırakmadan gidiyorum. İlk defa bir bilinmezlik beni korkutmuyor. Cesaret mi delilik mi bilmeden gidiyorum. İlk defa sonunu düşünmeden yürüyorum, Sonunu başını bilmediğim bu yolu heyecanla adımlıyorum. Fazlalıklarımdan arınmak istiyorum. Göçmen bir kuş gibi kanatlanıp uçmak, sadece gökyüzüne ait olmak istiyorum. Ve yağmur çiseliyor, ilk defa toprağın kokusuyla kendimden geçiyorum. Ve ben nefes alabiliyor olmanın şükrünü yaşıyorum. Arkama bakarsam eğer nefesim kesilir korkusuyla gidiyorum. Belki de hiç fark edilmeyecek bir vedadan bahsediyorum. Bütün kapıların anahtarlarını uçsuz bucaksız bir denize atıyorum. Yürüdüğüm yollardan izimi silip öyle gidiyorum...
