Sevgi ve saygı, kelime manası yıllardır aynı olan, ama maalesef günümüze kadar deforme olan ve şu aralar daha da evrim değiştiren iki kelime... (İki kelimeden öte, ama) Elbetteki sevgiyi ve saygıyı yaşayanlar, yaşatanlar yok mu? Tabi ki var... Ama maalesef, öyle bir hal almış ki, belli bir menfaat olmayınca, sevginin ve saygının hiç bir anlamı kalmamış gibi. Aslında ne alaka değil mi? Menfaat olmayınca sevgi ve saygı görülmez yada gösterilmez mi? Elbetteki öyle olmamalı...
Bazen bakıyorum, bazı toplu taşıma araçlarında bile yer verme olayı karşı tarafın kılık kıyafeti, sosyal durumu (bayansa güzelliği, erkekse yakışıklılığı) göz önününe alınarak yapılıyor. Bir çok arkadaşın çok saçma dediğini duyar gibiyim, ama maalesef bu çok basit (iğreti) bir durum... Daha neler, neler... Sevgi ve saygının ölçümü, maddesel olmamalı, tabi ki yüzeysel de... Manen, içten olmalı, olabilmeli... Kişinin, kişilerin maddi gücü, kariyeri, sosyal durumu, şanı ve şöhreti ne olursa olsun... Herkes aynı görüş ve düşüncede de olmayabilir. Biri maviyi sever, biri sarıyı, bir karayı... Sevmek ve saygı göstermek çok zor olmamalı... Neden bu kadar zorlaştırılıyor, neden bu kadar zorlaştırıyoruz ki? Herkes birbirinde arıyor sorunun cevabını. Sorunun cevabı aslında kişinin kendinde saklı. Bir bulup çıkarsa ortaya... Bizler birbirini sevmez ve saymazsak, bizleri hiç olarak görür art niyetliler... Sevginin ve saygının gücü oysaki her türlü olumsuzluğa karşı yeter... Bu konu o kadar uzar gider ki, yazmakla bitmez... O nedenle olay kendimizde bitiyor... Paranın satın aldığı her şeye sahip olunur belki, ama asla sevmeyi, sevilmeyi, saygı görmeyi, saygı göstermeyi, hiç bir şekilde satın alamazsınız. (Yapmacık sevgi ve saygılar alınır elbet, onlar bizden uzak olsun) Sevgi ve saygı öyle yüce bir olgudur ki... Kişide zerresi varsa çıkar ortaya, yoksa ne yapsak da boş, ne yazsak da... Sevgi ve saygının bolca yaşandığı, barış içinde, huzur içinde bir dünya dileğiyle... Sevelim, sevilelim. Sayalım, sayılalım...
Bazen bakıyorum, bazı toplu taşıma araçlarında bile yer verme olayı karşı tarafın kılık kıyafeti, sosyal durumu (bayansa güzelliği, erkekse yakışıklılığı) göz önününe alınarak yapılıyor. Bir çok arkadaşın çok saçma dediğini duyar gibiyim, ama maalesef bu çok basit (iğreti) bir durum... Daha neler, neler... Sevgi ve saygının ölçümü, maddesel olmamalı, tabi ki yüzeysel de... Manen, içten olmalı, olabilmeli... Kişinin, kişilerin maddi gücü, kariyeri, sosyal durumu, şanı ve şöhreti ne olursa olsun... Herkes aynı görüş ve düşüncede de olmayabilir. Biri maviyi sever, biri sarıyı, bir karayı... Sevmek ve saygı göstermek çok zor olmamalı... Neden bu kadar zorlaştırılıyor, neden bu kadar zorlaştırıyoruz ki? Herkes birbirinde arıyor sorunun cevabını. Sorunun cevabı aslında kişinin kendinde saklı. Bir bulup çıkarsa ortaya... Bizler birbirini sevmez ve saymazsak, bizleri hiç olarak görür art niyetliler... Sevginin ve saygının gücü oysaki her türlü olumsuzluğa karşı yeter... Bu konu o kadar uzar gider ki, yazmakla bitmez... O nedenle olay kendimizde bitiyor... Paranın satın aldığı her şeye sahip olunur belki, ama asla sevmeyi, sevilmeyi, saygı görmeyi, saygı göstermeyi, hiç bir şekilde satın alamazsınız. (Yapmacık sevgi ve saygılar alınır elbet, onlar bizden uzak olsun) Sevgi ve saygı öyle yüce bir olgudur ki... Kişide zerresi varsa çıkar ortaya, yoksa ne yapsak da boş, ne yazsak da... Sevgi ve saygının bolca yaşandığı, barış içinde, huzur içinde bir dünya dileğiyle... Sevelim, sevilelim. Sayalım, sayılalım...
