Ah! “Satmışım anasını ben bu dünyanın ” diye bağırmak geliyor içimden bu akşam.
Ne diye kasıyorsak kendimizi ?
Beklemediğim bi an, beklemediğim bi insan, beklemediğim bi haber…
Ardından bütün gün isyaaannnn !
Mutsuz muyum ? Hayır değilim…
Dertli miyim ? Hayır değilim….
Peki ya bunalımda mıyım ??? O hiç değilim…
Sadece gücüme giden birikintiler var… Haksızlıklar var…
Bazı insanların hiç konuşmadan sadece ve sadece ses tonlarındaki ve beden dillerindeki çirkinlikleri, hırsları var gözümün önünde bu akşam…
Önüm,arkam,sağım,solum her yanım taktik…
Elimde değil dayanamıyorum bu tarz insanların yeryüzünde varoluşlarına …
Canı acıdığında can acıtmayı, dara düştüğünde dara sokmayı, düştüğünde düşürmeyi, ağladığında ağlatmayı tercih ederler hep nedense…
Yapılacak bişey yok aslında psikolojik savaş bu , çaresizliğin savası…!
Sen savaşmasan da seni de çekerler savaş alanının tam ortasına.
Mecbur kalırsın kendini korumak için savaşmaya…
İki gruba ayrılmışız, bir kısmımız yük olmaya, bir kısmımız da yük taşımaya gelmişiz sanki..
Sizi bilmem ama ben yük taşıyanlardanım , buna kesinlikle emin oldum artık.
Tüm sırt ağrılarıma rağmen yük olmaktansa yük taşımayı tercih ederim yine de…
Neden mi ? Yük alanların elleri yapışacak yaka aramaz, kimseyle uğraşacak vakti yoktur, çünkü elleri sürekli taşın altındadır, meşguldür..
Zaman zaman taşıdığım yüklerin ağırlığından, pili bitmiş fotoğraf makinası gibi oluyorum. Kimseyi ama kimseyi çekemiyorum..
Kendi bahçesinde dal olmayı becerememiş o kadar çok insan var ki…
Başka bahçelerde ağaç olmaya çalışıyorlar ..
Anasını sattımının dünyasında herkes bir ego savaşı peşinde…
Tuhaflıklar abidesi dolu ortalık.
Gerçekten sıkıldım iyi olmaktan,iyi düşünmekten, herkese hak vermeye çalışmaktan, empatinin allahını kurmaktan,emeğimi,sevgimi,paramı bonkörce hiç kimseden esirgemeden harcamaktan…
Her geçen gün neye yaklaştığımın farkındayım… bilmediğim, uzaklaştığımın ne olduğu!
Durup düşünüyorum biran, veee sonra” Bir daha dünyaya gelirsem anasını satarım” diyorum kendi kendime…
Sonra da yine kendi kendime gülüyorum “Ben kim dünyanın anasını satmak kim” diyorum
Hayatta yaptığımız hatalara tecrube diyoruz; bu tecrubeler uğruna en kıymetli zamanımızı kaybediyoruz.
Peki bu geri dönüşü olmayan zamanımızı bize kim geri verecek?
“ASLA HİCBİRSEY BİR GUN ONCESİ VE ONDAN ONCESİ GİBİ OLMAYACAK”…!
O yüzden sizde birikmiş olumsuz duygularınızdan kurtulun . “Satın anasını gitsin dünyanı
Ne diye kasıyorsak kendimizi ?
Beklemediğim bi an, beklemediğim bi insan, beklemediğim bi haber…
Ardından bütün gün isyaaannnn !
Mutsuz muyum ? Hayır değilim…
Dertli miyim ? Hayır değilim….
Peki ya bunalımda mıyım ??? O hiç değilim…
Sadece gücüme giden birikintiler var… Haksızlıklar var…
Bazı insanların hiç konuşmadan sadece ve sadece ses tonlarındaki ve beden dillerindeki çirkinlikleri, hırsları var gözümün önünde bu akşam…
Önüm,arkam,sağım,solum her yanım taktik…
Elimde değil dayanamıyorum bu tarz insanların yeryüzünde varoluşlarına …
Canı acıdığında can acıtmayı, dara düştüğünde dara sokmayı, düştüğünde düşürmeyi, ağladığında ağlatmayı tercih ederler hep nedense…
Yapılacak bişey yok aslında psikolojik savaş bu , çaresizliğin savası…!
Sen savaşmasan da seni de çekerler savaş alanının tam ortasına.
Mecbur kalırsın kendini korumak için savaşmaya…
İki gruba ayrılmışız, bir kısmımız yük olmaya, bir kısmımız da yük taşımaya gelmişiz sanki..
Sizi bilmem ama ben yük taşıyanlardanım , buna kesinlikle emin oldum artık.
Tüm sırt ağrılarıma rağmen yük olmaktansa yük taşımayı tercih ederim yine de…
Neden mi ? Yük alanların elleri yapışacak yaka aramaz, kimseyle uğraşacak vakti yoktur, çünkü elleri sürekli taşın altındadır, meşguldür..
Zaman zaman taşıdığım yüklerin ağırlığından, pili bitmiş fotoğraf makinası gibi oluyorum. Kimseyi ama kimseyi çekemiyorum..
Kendi bahçesinde dal olmayı becerememiş o kadar çok insan var ki…
Başka bahçelerde ağaç olmaya çalışıyorlar ..
Anasını sattımının dünyasında herkes bir ego savaşı peşinde…
Tuhaflıklar abidesi dolu ortalık.
Gerçekten sıkıldım iyi olmaktan,iyi düşünmekten, herkese hak vermeye çalışmaktan, empatinin allahını kurmaktan,emeğimi,sevgimi,paramı bonkörce hiç kimseden esirgemeden harcamaktan…
Her geçen gün neye yaklaştığımın farkındayım… bilmediğim, uzaklaştığımın ne olduğu!
Durup düşünüyorum biran, veee sonra” Bir daha dünyaya gelirsem anasını satarım” diyorum kendi kendime…
Sonra da yine kendi kendime gülüyorum “Ben kim dünyanın anasını satmak kim” diyorum
Hayatta yaptığımız hatalara tecrube diyoruz; bu tecrubeler uğruna en kıymetli zamanımızı kaybediyoruz.
Peki bu geri dönüşü olmayan zamanımızı bize kim geri verecek?
“ASLA HİCBİRSEY BİR GUN ONCESİ VE ONDAN ONCESİ GİBİ OLMAYACAK”…!
O yüzden sizde birikmiş olumsuz duygularınızdan kurtulun . “Satın anasını gitsin dünyanı
