~meLek~
GalataSaray'ım
Her bir uzak kalışta seni uzakta bırakışımda aklımdan çıkmayan
“sen”le
beraber içimde taa derinlerimde hissettiğimgeceleri uykularımı kaçıran bütün herşeyle birlikte kafamda yankılanan bir ses
“özledim seni”...
Beş dakika önce telefonda konuşmuş olsak da geçmiyor
beni kendimle rahat bırakmıyor
daha ne kadar sürecek niye buradayım sorularıyla birlikte ufak çaplı bir isyana dönüşüyor..
sonra duruluyorumkendimi daha mantıklı düşünmeye sevk ediyorum buluşacağımız günü düşünmeye çalışıp kendimi rahatlatıyorum..
belki de sadece kendi kendimi kandırıyorumama bu durumda yapılacak tek şey bu belki de...
senden uzakta mutlu olmak için
buluşacağımız günü düşünüyorumne kadar güzel olacağını düşlüyorum.
ancak bir anda herşey beni senden alıp yine sana getiriyor senin yanımda olduğun günlere dönüyorum. beraber gülüyor eğleniyoruz –ben yine mutluyum- senin kokunu duyuyorumiçim biraz daha rahatlıyor
seni sevdiğimi söylerken gözlerindeki o parıltıyla büyüleniyorum...
bütün bu güzel anılar;
adeta uykudan uyanmış da rüya görmüş gibi bir anda gerçeğe dönmemle son buluyor.
böyle bir mutsuzluğa çekildiğimi hissediyorum.
Annem babam depresif bir ruh hali sergilediğimi düşünse deben mutluyum aslındasadece duyduğum özlem beni gerçek dünyadan biraz olsun uzaklaştırıyor......
Belki de dışarıya olan tepkisizliğimin nedeni oluyor.
bir gece daha bu düşüncelerle geçerken uykuya yenik düşüyorum ve içerden gelen seslerle sabah olduğunu farkediyorum.
Bir gün daha geçmiş özlemin artmaya devam etmiş
ancak sana kavuşacağım gün gelmiş yola çıkıyorumeski ruh halimden surat ifademden eser yok bir neşe tufanı sarmış her yanımı...
Yolda ilerlerken asfaltın çizgilerini sayıyorumçizgiler arttıkça yol kısalıyor
yol kısaldıkça sana daha da yaklaştığımı biliyorum ve...
.......
...
...
....
yine mutluyum...
alıntı
“sen”le
beraber içimde taa derinlerimde hissettiğimgeceleri uykularımı kaçıran bütün herşeyle birlikte kafamda yankılanan bir ses
“özledim seni”...
Beş dakika önce telefonda konuşmuş olsak da geçmiyor
beni kendimle rahat bırakmıyor
daha ne kadar sürecek niye buradayım sorularıyla birlikte ufak çaplı bir isyana dönüşüyor..
sonra duruluyorumkendimi daha mantıklı düşünmeye sevk ediyorum buluşacağımız günü düşünmeye çalışıp kendimi rahatlatıyorum..
belki de sadece kendi kendimi kandırıyorumama bu durumda yapılacak tek şey bu belki de...
senden uzakta mutlu olmak için
buluşacağımız günü düşünüyorumne kadar güzel olacağını düşlüyorum.
ancak bir anda herşey beni senden alıp yine sana getiriyor senin yanımda olduğun günlere dönüyorum. beraber gülüyor eğleniyoruz –ben yine mutluyum- senin kokunu duyuyorumiçim biraz daha rahatlıyor
seni sevdiğimi söylerken gözlerindeki o parıltıyla büyüleniyorum...
bütün bu güzel anılar;
adeta uykudan uyanmış da rüya görmüş gibi bir anda gerçeğe dönmemle son buluyor.
böyle bir mutsuzluğa çekildiğimi hissediyorum.
Annem babam depresif bir ruh hali sergilediğimi düşünse deben mutluyum aslındasadece duyduğum özlem beni gerçek dünyadan biraz olsun uzaklaştırıyor......
Belki de dışarıya olan tepkisizliğimin nedeni oluyor.
bir gece daha bu düşüncelerle geçerken uykuya yenik düşüyorum ve içerden gelen seslerle sabah olduğunu farkediyorum.
Bir gün daha geçmiş özlemin artmaya devam etmiş
ancak sana kavuşacağım gün gelmiş yola çıkıyorumeski ruh halimden surat ifademden eser yok bir neşe tufanı sarmış her yanımı...
Yolda ilerlerken asfaltın çizgilerini sayıyorumçizgiler arttıkça yol kısalıyor
yol kısaldıkça sana daha da yaklaştığımı biliyorum ve...
.......
...
...
....
yine mutluyum...
alıntı
