Resimlerle Osmanlı Kültür ve Mirası
- Konuyu açan ZeyNoO
- Açılış tarihi
“Konaklayan Yolcular”
NAKŞİ, Topkapı Sarayı Kitaplığı, Albüm H.2148,s.,8a 17.Yüzyılın İkinci Yarısı,
17. Yüzyılın İlk Yıllarında Osmanlı Resmi’nin en önemli temsilcisi olan NAKŞİ’nin kent görünümlerini, mimari siluetleri içeren resimlerinden başlayarak Osmanlı Resmi’nde, Batı resminin ayırt edici yanı olan üç boyutluluk kendisini göstermeye başlamıştır. Resimlerde mekan derinliği ve kütlelerin perspektif görünüşleri üzerine ilk arkaik denemeler görülür.
Düzenleyen yönetici:
“İstanbul’da Bir Sokak”
Tuval Üzerine Yağlıboya, Fausto ZONORA,
Sultan II. Abdülhamid’in Sarayı’nda “Ressam-ı Hazret-i Şehriyari” ünvanı ile eser üreten ZONARO Saray ve Sultan’a karşı hizmetini II. Abdülhamid’in tahttan indirilmesine kadar 11 yıl sürdürmüş, 1910 yılında İstanbul’dan ayrılarak İtalya’ya dönmüştür. ZONARO Saray Başressamı olmasının dışında bazı önemli sanatçılarımıza özel dersler vererek ve 1883’te açılan Sanayi-i Nefise’de öğretmenlik yaparak çağdaş Türk Resmi’ne de önemli katkılarda bulunmuştur. II. Abdülhamid ZONARO’ya özel bir ilgi göstermiş, Akaretler’de özel bir bina tahsis etmiştir. Üç katlı olan bu yapının üst katı Padişah tarafından parasal destekle tam donanımlı bir atelye haline getirilmiş, diğer kısımlar da sürekli bir sergi mekanı olarak sanatçının ailesiyle birlikte kullanımına da açık olmak üzere verilmiştir. İstanbul’da kaldığı 10 yılı aşkın süre içinde bini aşkın resim yaptığı bilinen sanatçı daha çok toplumun sosyo-kültürel dokularını resmetmeyi tercih etmiştir.
Düzenleyen yönetici:
“Saraylı Kadın”
Pierre Desirere GUILLEMENT, Tuval Üzerine Yağlıboya, Dolmabahçe Sarayı Koleksiyonu,
19. Yüzyılın İkinci Yarısı’nda İstanbul’a gelen batılı ressamların tabloları işledikleri konu açısından iki grupta toplanabilir. İlk grup başta İstanbul olmak üzere İmparatorluğun diğer kentlerindeki janr sahneleridir.Yani gündelik hayattan kesitler sunan enstantanelerden oluşur. Bu grupta, aslında Oryantalist Ressamlar’ın çok sevmelerine karşın “meta” rolü biçilen, hamamda, dans eden ya da esir pazarında sergilenen kadının merkezde olduğu erotik sahneleri yansıtan eserler nispeten azdır. Manzaralarda ise ağırlık İstanbul ve İmparatorluğun önemli kent peyzajlarıdır. Sultan Abdülaziz’e yakınlığı nedeniyle GUILLEMENT’in muhtemelen Harem’den bir kadını resmettiği “Saraylı Kadın” adlı tabloda imaja ve hayale dayanmadığı için dikkati çeken bir erotizm yoktur.
