çılgınım_www
Forum Tutkunu
ÖNEMLİ Mİ... ÖNEMSİZ Mİ?...
insanın Soru sormayı düşünmesi ne acıdır...sorsam mı sormasam mı ? - ki ben hiç düşünmedim diyemiyorum... niye mi? niyesi sende saklı.. yinede tatmin olmadıysan devam ediyorum niyesine..
Korkularımı kaybetmedim henüz ya da sadece sormayı düşündüğüm zamanlarda vardı korkular...Aslında insan hep soru sorar; çocuk ruhunu kaybetmemiş ise...belkide vicdanı kendi içinde hapsolmuş ise...ama an gelir ki işte o an sormaktan/sorgulamaktan çekinir olur insan hemde çekimserliğin korku yanını kabullenmeyerek...çünki hiçbir zaman yüzleşmek istemez işine gelmeyen saltlarla...çünki artık çocuk değildir...çünki buyüzden müstağni görür kendini ve çünki buyüzden artık soru sorma gereksini mi duymaz kendince...ardından avareyim der geçer...dur demez, kal demez, gitme demez...
biliyor musun...? aslında kabullendiği tek şey yok oluşuydu ve bu yokoluşu kabullendiğini bilmeyişi ve bilmediğini bilmeyişide vardı tabi... zoruna giden ise = soru sorabilmek; cevabı düşünmek bu da yüzleşmek, gerçekler ve sahtelerle artık ne varsa elinde avucunda bunlarla yüzleşmek... kaçamayacasına...
ve anladımki soru sormayı düşünmek ardından düşünmekle kalmayı ve soru sormaktan aciz olmayı getiriyor...
sonra; soru sormayı düşünmemek de neyin fesiydi diyorum...
işte korktuğum başıma gelmek üzereydi...
içimde ve dışımda sormak/sorgulamak olmadan yaşayamazdım...
dedim ki...
soru sormayı düşünsem mi düşünmesem mi?
yine dedim ki...
soru sormayı düşünme...
soru sormayı düşünmek yerine;
önemli mi... önemsiz mi? diye düşünmek kaçınılmaz bir gerçek...
DÜŞÜN ÖNEMLİ Mİ...ÖNEMSİZ Mİ...?
söz bitmez ama sukunet başlar... saygılar...
YAZAN:cılgınım_www
insanın Soru sormayı düşünmesi ne acıdır...sorsam mı sormasam mı ? - ki ben hiç düşünmedim diyemiyorum... niye mi? niyesi sende saklı.. yinede tatmin olmadıysan devam ediyorum niyesine..
Korkularımı kaybetmedim henüz ya da sadece sormayı düşündüğüm zamanlarda vardı korkular...Aslında insan hep soru sorar; çocuk ruhunu kaybetmemiş ise...belkide vicdanı kendi içinde hapsolmuş ise...ama an gelir ki işte o an sormaktan/sorgulamaktan çekinir olur insan hemde çekimserliğin korku yanını kabullenmeyerek...çünki hiçbir zaman yüzleşmek istemez işine gelmeyen saltlarla...çünki artık çocuk değildir...çünki buyüzden müstağni görür kendini ve çünki buyüzden artık soru sorma gereksini mi duymaz kendince...ardından avareyim der geçer...dur demez, kal demez, gitme demez...
biliyor musun...? aslında kabullendiği tek şey yok oluşuydu ve bu yokoluşu kabullendiğini bilmeyişi ve bilmediğini bilmeyişide vardı tabi... zoruna giden ise = soru sorabilmek; cevabı düşünmek bu da yüzleşmek, gerçekler ve sahtelerle artık ne varsa elinde avucunda bunlarla yüzleşmek... kaçamayacasına...
ve anladımki soru sormayı düşünmek ardından düşünmekle kalmayı ve soru sormaktan aciz olmayı getiriyor...
sonra; soru sormayı düşünmemek de neyin fesiydi diyorum...
işte korktuğum başıma gelmek üzereydi...
içimde ve dışımda sormak/sorgulamak olmadan yaşayamazdım...
dedim ki...
soru sormayı düşünsem mi düşünmesem mi?
yine dedim ki...
soru sormayı düşünme...
soru sormayı düşünmek yerine;
önemli mi... önemsiz mi? diye düşünmek kaçınılmaz bir gerçek...
DÜŞÜN ÖNEMLİ Mİ...ÖNEMSİZ Mİ...?
söz bitmez ama sukunet başlar... saygılar...
YAZAN:cılgınım_www
