arzum
Forum Tutkunu
Beni en çok üzen şey ne biliyor musun? Beni hiç umursamaman.
Oysaki ne hayallerimiz vardı seninle. Beni en çok üzen şey ne biliyor musun? Ne yaparsam yapayım bana geri dönmemen. Seni ne kadar çok seversem seveyim senin beni sevmemen. İşte bu yüzden, hep bu yüzden senden uzak kalmaya mecbur kaldım. Hiç istemediğim halde. Seni çok seviyorum. Bunu bütün dünya biliyordu; ama bir tek sen anlamamıştın o zamanlar. Ne kadar da aptalmışım. Senin bir başkasını sevebileceğini hiç düşünmeden deliler gibi âşık oldum sana. Ama sen dediğim gibi bir başkasını sevdin. Sen beni hiç sevmedin. Hani derler ya “1 gr bile” diye. İşte sen beni 1 gr bile sevmedin. Seni kalbimde yaşatmakla avutmaya çalıştım kendimi; ama ne kadar etkili oldu bunu hiç bilmiyorum. Bana öyle geliyor ki hiç etkili olmadı. Çünkü seni hala seviyorum. Deliler gibi seni hala seviyorum. “Sen başkasını sevme sadece beni sev” diye geçiriyorum içimden. Hatta en büyük hayalim bu benim. Ama bu imkânsız. Sen beni asla sevemezsin. Olmaz; olamaz. Bunu düşünmek, her geçen gün kahrediyor beni; ama nafile üzülmem seni bana geri getirmez. İşte bunu için sevgilim senden ayrı kalmak, beni yaşamdan koparıyor. Bana yaşama sevincini tattırmıyor. Yani senin anlayacağın, senin sevmem bana türlü acılar veriyor. Ama olmuyor. Seni kalbimden atamıyorum. Kalbime sözümü geçiremiyorum. Dinlemiyor beni. Seni sevmekte direniyor. Bana karşı savaş açıyor. Ve seni unutmamı engelliyor. Sen bu mektubu okurken kim bilir neler geçecek içinden ama o sözleri ben duyamayacağım. Çünkü senden çoook uzaklarda olacağım. Ulaşılması güç bir yerde. Arkamda iz bırakmayacağım. Zaten bıraksam da hiçbir şey değişmez. Sen bana âşık olamazsın. Ne olur sevgilim bir kere de beni sev. Daha fazla acı çektirme bana. Aşk olsun aramızdaki bağ, bütünlük. Adı aşk olsun. Mektubumum ismi de aşk mektubu olsun. Belki kızacaksın bana, seni sevdiğim için; ama elimde değil, seni sevmemem elimde değil. Lütfen beni anla. İlk kez bile olsa beni anla. Ben seni hep anladım. Artık bu sevginin, bu anlayışın bir karşılığı olsun. Artık olsun. Dayanamıyorum artık sensiz geçen günlerime. Artık dayanamıyorum. Acı çekmek bitiriyor beni. Hem beni hem de sevgimi zedeliyor. “Yeter artık” diyorum yeter. Ama sesimi duyuramıyorum. Artık duyulsun sesim. Kalp hıçkırıklarım, sana olan aşkım, sensizliğim duyursun artık seslerini. Duyursun. Ağlamamak için zor tutuyorum kendimi. Her şeyde seni hatırlamak, şiirlerimde seni konu edinmek, seni sevmek beni ağlatıyor. Oysa sevinmem gerekir bu duruma; ama nedense ben sevinemiyorum. Ne yazık ki sevinemiyorum. Artık koparacağım düğümlerimi. Adı aşk olan tutkumu, sevgimi bitireceğim. Seni öldüreceğim kalbimde. Seni öldüreceğim ama sana olan sevgimi öldüremem. Çünkü o beni çoktan öldürmüş. Ve bunu içindir ki senden kopmam, ayrı kalmam benim ölmemdir. Üstelik kalbimde senin sevgin, dudağımda senin şarkın, göklerde de ismimizle hayata kapattım gözlerimi. Ve sonsuza dek açmamak üzere. Seni seviyorum. Seni seviyorum. SENİ SEVİYORUM.
alıntı...
Oysaki ne hayallerimiz vardı seninle. Beni en çok üzen şey ne biliyor musun? Ne yaparsam yapayım bana geri dönmemen. Seni ne kadar çok seversem seveyim senin beni sevmemen. İşte bu yüzden, hep bu yüzden senden uzak kalmaya mecbur kaldım. Hiç istemediğim halde. Seni çok seviyorum. Bunu bütün dünya biliyordu; ama bir tek sen anlamamıştın o zamanlar. Ne kadar da aptalmışım. Senin bir başkasını sevebileceğini hiç düşünmeden deliler gibi âşık oldum sana. Ama sen dediğim gibi bir başkasını sevdin. Sen beni hiç sevmedin. Hani derler ya “1 gr bile” diye. İşte sen beni 1 gr bile sevmedin. Seni kalbimde yaşatmakla avutmaya çalıştım kendimi; ama ne kadar etkili oldu bunu hiç bilmiyorum. Bana öyle geliyor ki hiç etkili olmadı. Çünkü seni hala seviyorum. Deliler gibi seni hala seviyorum. “Sen başkasını sevme sadece beni sev” diye geçiriyorum içimden. Hatta en büyük hayalim bu benim. Ama bu imkânsız. Sen beni asla sevemezsin. Olmaz; olamaz. Bunu düşünmek, her geçen gün kahrediyor beni; ama nafile üzülmem seni bana geri getirmez. İşte bunu için sevgilim senden ayrı kalmak, beni yaşamdan koparıyor. Bana yaşama sevincini tattırmıyor. Yani senin anlayacağın, senin sevmem bana türlü acılar veriyor. Ama olmuyor. Seni kalbimden atamıyorum. Kalbime sözümü geçiremiyorum. Dinlemiyor beni. Seni sevmekte direniyor. Bana karşı savaş açıyor. Ve seni unutmamı engelliyor. Sen bu mektubu okurken kim bilir neler geçecek içinden ama o sözleri ben duyamayacağım. Çünkü senden çoook uzaklarda olacağım. Ulaşılması güç bir yerde. Arkamda iz bırakmayacağım. Zaten bıraksam da hiçbir şey değişmez. Sen bana âşık olamazsın. Ne olur sevgilim bir kere de beni sev. Daha fazla acı çektirme bana. Aşk olsun aramızdaki bağ, bütünlük. Adı aşk olsun. Mektubumum ismi de aşk mektubu olsun. Belki kızacaksın bana, seni sevdiğim için; ama elimde değil, seni sevmemem elimde değil. Lütfen beni anla. İlk kez bile olsa beni anla. Ben seni hep anladım. Artık bu sevginin, bu anlayışın bir karşılığı olsun. Artık olsun. Dayanamıyorum artık sensiz geçen günlerime. Artık dayanamıyorum. Acı çekmek bitiriyor beni. Hem beni hem de sevgimi zedeliyor. “Yeter artık” diyorum yeter. Ama sesimi duyuramıyorum. Artık duyulsun sesim. Kalp hıçkırıklarım, sana olan aşkım, sensizliğim duyursun artık seslerini. Duyursun. Ağlamamak için zor tutuyorum kendimi. Her şeyde seni hatırlamak, şiirlerimde seni konu edinmek, seni sevmek beni ağlatıyor. Oysa sevinmem gerekir bu duruma; ama nedense ben sevinemiyorum. Ne yazık ki sevinemiyorum. Artık koparacağım düğümlerimi. Adı aşk olan tutkumu, sevgimi bitireceğim. Seni öldüreceğim kalbimde. Seni öldüreceğim ama sana olan sevgimi öldüremem. Çünkü o beni çoktan öldürmüş. Ve bunu içindir ki senden kopmam, ayrı kalmam benim ölmemdir. Üstelik kalbimde senin sevgin, dudağımda senin şarkın, göklerde de ismimizle hayata kapattım gözlerimi. Ve sonsuza dek açmamak üzere. Seni seviyorum. Seni seviyorum. SENİ SEVİYORUM.
alıntı...
