Kahramanlık türkülerine yataklık etmekten esirdi yüreğim. Nice kahpeyi kalemimle yıkmıştım. İsyanlarımın günlüğünü tutuyordum, kaç zamandır. Duvar afişlerinde hep kendi ismimi görmekten bıkmıştım. Susmanın ödüllendirildiği bir düzende isyanlarımla hüküm yemiştim ya gücüme gidiyordu. Eşkalim belirlenmiş, hakkımda vur emri çıkarılmıştı. Gerçeklerini yitirmiş bir ülkede, hayallerin labirentine bilet almak cazip geldi bana. Yurtsuz kuşlar da benimle havalandı. Köpükler bulut olup gökyüzüne doğru yol aldı. Bir köşeye oturup yanlızlığımı demlemeye başladım. Ölüme susamıştım ya, susuzluğum o yüzden... İçimde uzun havaların ezgisi başladı. Çoban yıldızı martıları tavlıyordu. Yanlızdım, gecenin kavşağındaydım, gökyüzünün farlarını yaktım. Kader kırmızı ışıklarını yakmıştı garibanlar için... Parası olanlar için yeşil yanıyordu. Işıkları ters yüz ettim, kaderini değiştirdim namuslu insanların... Bir çocuk ağlıyordu, evlerin birinde, çocuğa bir ıslık çaktım. Kör ışıklar arenasındaydım, geceyi yaktım... Yatacak yerim yoktu, yıldızlara uzandım. Uyuklayan güneşi kaldırdım yatağından. Biraz bozuldu ama ne yapalım. Dağlardan önce evlere doğ dedim. Zenginler seni solaryum denilen aletle aldatıyorlar diye gerçeği açıkladım. Bundan böyle doktor yerine güneş girecek gariban evlere... Ardından kara bulutlarla pazarlığa giriştim. Yoksul mahalleri es geç dedim. Bana söz verdi. Hele sözünü tutmasın. Vay anam vay... Kara bulutları kaldırdım aradan, türkülerden de çıkartırım. Bulutların tutsak ettiği ay'ıda kelepçelerden kurtardım. Gecenin bitiminde, sesimi, soluğumu usulca cebime koyup evimin yolunu tuttum. Hayallerimin bir günlük saltanatı bitmişti ve evdekiler beni bekliyordu. Gerçeklerle yüz yüzeydim yine...
