Ayın konuğu katip

Yapamazdın biliyorum…
Oldun olası aşktan hiç anlamazdın,
Nerde bir sevgili görsen basardın kahkahayı
Onlar sence şaşkın budalalar sürüsü
Ve sonu hazin biten avanaklar yolcusu.
Seviyordum seni aşkı anlamayacağını bile bile…
Uzun uzun sana bakardım dilimde dönen üç beş kelime
Gönlümde ise dünya dolusu kitap sürüsü
Diyemezdim demezdim aşkımı taşkalpli sevgiliye.
Tutmak isterdim elini, pusuda yatan avcı gibi soluksuksuz beklerdim
Dokunamazdım dokunmazdım sevgisizlikten buz tutan ellerine.
Boş vakitlerinde en sadık dostundum
Ne zaman istesen ardından gelen sadık bir dost
Benim ise hiç olmazdı avare vaktim
Çünkü ben bir aşk işçisiydim sana ayıracak vaktim hiç olmazdı
Vaktim sevdanla dopdolu emekle geçerdi.
Günleri senle geçirir, güneşi yarına senle uğurlardım
Gölde taşları senle sektirir,
Bir yavru kuzuyu omuz omuza dayanıp senle yuvasına emanet ederdim.
Sen gülünce güler, üzülünce yas tutardım kalbimin en diplerinde.
Bir gün gideceğin hiç aklıma gelmemişti, ne garip…
Kader bunu bana hiç hissettirmemişti, gitmek zorunda imişsin
Seni bekleyen bir hayat varmış.
Biz kuşların ardından koşarken
Tanımadığımız tüm kapıları çalıp kaçarken
Gündüzle geceyi kovarken
Büyümüş düşlerden gerçeğin düşüne düşmüşüz meğer.
Ve ardında tek tebessümle,
Görüşeceğimizi ümit ederken sen gittin ve bir daha geri dönmedin
Belki benim diyemediğim o sevdayı şimdi sende anladın, kim bilir.
​