Hiç yalnız kaldınız, yalnız yaşadınız mı bilmem. Hepimiz bazen yalnız kalmış, yalnızlığı yaşamışızdır. Ne zor, ne çekilmezdir yalnızlık. Hele bir de arayanınız soranınız, kapınızı çalan olmazsa... Yaşamak ve hayat adeta zehir olur size. Üzerine çöker bulunduğunuz yer. Ezilir, çırpınır durursunuz altında.
Duyuramazsınız sesinizi hiç kimseye. Ne kadar haykırsanız, ne kadar seslenseniz de. Bir sessizlik kaplar her yeri. Sıkıcı, ürpertici ve korkutucu. Korkunç duygular kaplar içinizi, deli edercesine, çıldırtırcasına. Ölümünüz gelir aklınıza, ürperir, korkarsınız birdenbire. Sanki yok olur yaşayanlarıyla koca şehir. Kaybolur dostlarınız, sevdikleriniz sessizlik içinde birer birer. Bazen duyulan bir ayak sesi eş olur, yoldaş olur yalnızlığınıza.
Kaynayan bir çaydanlığın tıkırtısı, yaşadığınızı hatırlatır size. Bazen de dışarıdan bir araba kornası. Korkutur, ürkütür, bozar sessizliğinizi. Bir ses duyarsınız evinizde, odanızda. Anlamlı, güzel bir ses. Bir radyo, bir televizyon sesi. Sorarsınız kendi kendinize, "Yaşadığım yalnızlığıma bu eş mi?" diye. Lakin anlamazlar onlar seni, cevap veremezler, veremezler sana. Gönlünce, yeterince. Ne yazık ki yine sen baş başa kalırsın yaşadığın yalnızlığında, yalnızlığınla beraberce.
Bazen duvarlar değil, sen gidersin duvarların üstüne. "Ne olur konuşun, konuşun! Benimle biraz dertleşin" diye. Ne bir ses verenin, ne de bir konuşanın olur. Ne de bir derdini dinleyen vardır yanında. Kavak ağacı gibidir yalnızlık. Ne kanadı vardır, ne de kolu. Bir hüzün, bir gariplik, bir mutsuzluk çöker içine. Ağlamaklı, karamsar, kimsesiz duygularla dolu. Gözünün önünde geçer hatıralar bir bir, bir sinema şeridi gibi. Bazen koca şehir dar gelir. Büyürsün, büyürsün, sığamazsın içine. Bazen de yalnız bulursun kendini, binlerce kalabalık içinde.
Sabah olur, uyanırsın. Ne bir gülen yüz karşılar seni, ne de bir ses olur dünyanda. Yalnızken güzeldir. Herkes gibi gezersin, dolaşırsın sen de. Doya doya her yeri. Hem de gönlünce. Ama gel de gör geceleri. Bir kabus, bir karabasan gibi çöktü mü üzerine. İşte o anda çekilmez olur yalnızlık. El ayak çekilip de herkes evine, köylü de köyüne gider ya. İşte o zaman yalnızlığını yaşarsın saniye saniye. İşlersin hayatında yalnızlığını ilmek ilmek.
Sana arkadaş, sırdaş, yoldaş olur, dost olur kara, kapkara, sonsuz geceler. İşte böyledir yalnızlık...
Yalnız kalmak istemiyorsanız, dostlar ve dostluklar da güzellik ve mutluluklar gibi hep sevgi, ilgi ister. Sakın sevdiklerinize karşı ilgisiz kalmayın. Onlardan uzak olmayın!
Duyuramazsınız sesinizi hiç kimseye. Ne kadar haykırsanız, ne kadar seslenseniz de. Bir sessizlik kaplar her yeri. Sıkıcı, ürpertici ve korkutucu. Korkunç duygular kaplar içinizi, deli edercesine, çıldırtırcasına. Ölümünüz gelir aklınıza, ürperir, korkarsınız birdenbire. Sanki yok olur yaşayanlarıyla koca şehir. Kaybolur dostlarınız, sevdikleriniz sessizlik içinde birer birer. Bazen duyulan bir ayak sesi eş olur, yoldaş olur yalnızlığınıza.
Kaynayan bir çaydanlığın tıkırtısı, yaşadığınızı hatırlatır size. Bazen de dışarıdan bir araba kornası. Korkutur, ürkütür, bozar sessizliğinizi. Bir ses duyarsınız evinizde, odanızda. Anlamlı, güzel bir ses. Bir radyo, bir televizyon sesi. Sorarsınız kendi kendinize, "Yaşadığım yalnızlığıma bu eş mi?" diye. Lakin anlamazlar onlar seni, cevap veremezler, veremezler sana. Gönlünce, yeterince. Ne yazık ki yine sen baş başa kalırsın yaşadığın yalnızlığında, yalnızlığınla beraberce.
Bazen duvarlar değil, sen gidersin duvarların üstüne. "Ne olur konuşun, konuşun! Benimle biraz dertleşin" diye. Ne bir ses verenin, ne de bir konuşanın olur. Ne de bir derdini dinleyen vardır yanında. Kavak ağacı gibidir yalnızlık. Ne kanadı vardır, ne de kolu. Bir hüzün, bir gariplik, bir mutsuzluk çöker içine. Ağlamaklı, karamsar, kimsesiz duygularla dolu. Gözünün önünde geçer hatıralar bir bir, bir sinema şeridi gibi. Bazen koca şehir dar gelir. Büyürsün, büyürsün, sığamazsın içine. Bazen de yalnız bulursun kendini, binlerce kalabalık içinde.
Sabah olur, uyanırsın. Ne bir gülen yüz karşılar seni, ne de bir ses olur dünyanda. Yalnızken güzeldir. Herkes gibi gezersin, dolaşırsın sen de. Doya doya her yeri. Hem de gönlünce. Ama gel de gör geceleri. Bir kabus, bir karabasan gibi çöktü mü üzerine. İşte o anda çekilmez olur yalnızlık. El ayak çekilip de herkes evine, köylü de köyüne gider ya. İşte o zaman yalnızlığını yaşarsın saniye saniye. İşlersin hayatında yalnızlığını ilmek ilmek.
Sana arkadaş, sırdaş, yoldaş olur, dost olur kara, kapkara, sonsuz geceler. İşte böyledir yalnızlık...
Yalnız kalmak istemiyorsanız, dostlar ve dostluklar da güzellik ve mutluluklar gibi hep sevgi, ilgi ister. Sakın sevdiklerinize karşı ilgisiz kalmayın. Onlardan uzak olmayın!
