Nerden başlayacağımı bilmiyorum.
Başlamam gerekip gerekmediğini de.
Şimdiye kadar yerimde sayıp bu dakikadan sonra bir şeyler gevelemenin bir işe yarayıp yaramayacağını da bilmiyorum.
Bu otel odasında beklediğim gibi, yaşamımı da bekledim hep.
Sevmeyi bekledim.
Sevilmeyi.
Gülmeyi.
Ağlamayı.
Yanımdan birer birer kopup giderken insanlar, gitmelerini bekledim.
Kal diyemedim hiçbirine.
Sev diyemedim.
Gülemedim gözlerimin içiyle dolu dolu.
Kaybettim birer birer, kendimi kaybettiğim gibi.
Şu an, bu otel odasynda cenazemi kaldıracak kendim bile yok.
Ne demiş Jackson Brown; “koşulların mükemmel olmasını beklersen, hiçbir zaman harekete geçemezsin”
Belki bundandır yalnızlığım.
Belki koşullardır.
Belki bu hayat.
Belki
Belkidir.Keşke yeniden yaşayabilsem şu hayatımı.
Film karesini kendimi bildiğim ilk ana geri döndürebilseydim.
Sustuğum anlarda konuşsam.
Gittikleri zaman, gitmelerine izin vermeseydim.
Geldikleri zaman da gitmelerine.
Gülseydim onlarla kötü bir espriye.
Ağlayabilseydim sana.
Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım.
Keşke yeniden yaşayabilseydim şu hayatımı.
Çocuklarımla çocuk.
Baba gözüyle baba olsaydım.
Kalabilseydim yaşamda kalabildiğim kadar.
Sevebilseydim keşke onlar kadar.
Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım.
Başlamadan bitirdim bu hayatımı.
Susarak geçti ömrüm.
Dokunmadım dokunmam gerekirken.
Ağlamadım sarılmam gerekirken
Üşümedim sarmam gerekirken.
Belki bu yüzdendir üşümem, ağlamam, yalnız kalmam.
Keşke yeniden yaşayabilseydim şu hayatımı.
Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım.
Bir işe yaramasa da bu ömrüm.
Bir faydam dokunamasa da bu bedenim.
Hep terk etmiş olsa da şu hayatı.
Bir tek isteğim var sizden.
Ölümümle yalnızlığımı sizlerle paylaşıyorum.
Sizde cenazemi paylaşın.
Yalnız bırakmayın bu sefer.
Sarılayım en azından ilk kez.
Başlamam gerekip gerekmediğini de.
Şimdiye kadar yerimde sayıp bu dakikadan sonra bir şeyler gevelemenin bir işe yarayıp yaramayacağını da bilmiyorum.
Bu otel odasında beklediğim gibi, yaşamımı da bekledim hep.
Sevmeyi bekledim.
Sevilmeyi.
Gülmeyi.
Ağlamayı.
Yanımdan birer birer kopup giderken insanlar, gitmelerini bekledim.
Kal diyemedim hiçbirine.
Sev diyemedim.
Gülemedim gözlerimin içiyle dolu dolu.
Kaybettim birer birer, kendimi kaybettiğim gibi.
Şu an, bu otel odasynda cenazemi kaldıracak kendim bile yok.
Ne demiş Jackson Brown; “koşulların mükemmel olmasını beklersen, hiçbir zaman harekete geçemezsin”
Belki bundandır yalnızlığım.
Belki koşullardır.
Belki bu hayat.
Belki
Belkidir.Keşke yeniden yaşayabilsem şu hayatımı.
Film karesini kendimi bildiğim ilk ana geri döndürebilseydim.
Sustuğum anlarda konuşsam.
Gittikleri zaman, gitmelerine izin vermeseydim.
Geldikleri zaman da gitmelerine.
Gülseydim onlarla kötü bir espriye.
Ağlayabilseydim sana.
Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım.
Keşke yeniden yaşayabilseydim şu hayatımı.
Çocuklarımla çocuk.
Baba gözüyle baba olsaydım.
Kalabilseydim yaşamda kalabildiğim kadar.
Sevebilseydim keşke onlar kadar.
Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım.
Başlamadan bitirdim bu hayatımı.
Susarak geçti ömrüm.
Dokunmadım dokunmam gerekirken.
Ağlamadım sarılmam gerekirken
Üşümedim sarmam gerekirken.
Belki bu yüzdendir üşümem, ağlamam, yalnız kalmam.
Keşke yeniden yaşayabilseydim şu hayatımı.
Belki o zaman bu otel odasında bensiz kalmazdım.
Bir işe yaramasa da bu ömrüm.
Bir faydam dokunamasa da bu bedenim.
Hep terk etmiş olsa da şu hayatı.
Bir tek isteğim var sizden.
Ölümümle yalnızlığımı sizlerle paylaşıyorum.
Sizde cenazemi paylaşın.
Yalnız bırakmayın bu sefer.
Sarılayım en azından ilk kez.
