Eriyen bir mum misaliyim
Ne kadar takatim kalmışsa, ancak o kadar yazan nefesim
İbretle etrafımı seyrederim, kimi vakit dalar kuytu yerlere giderim
Düşünmek için emek vermeyi aziz bilirim, akıl ve izanımla insan değil miyim
Sanki sokağa ilk çıkan benim
Mezarlığın sessizliğini andım, ürperdim neden şaşırdım
Yoksa umutlarını kurutan bir zabitmiydim, niçin gönlümü ihmak ettim
Ruhumu celbeden, ahdiyle bedelleştiren, kalbimi inşirah için meyletsin isterdim
Birazdan iki kız çocuğunu fark ettim
Sekiz ve beş yaşları rasasındaydı, yüreklerinde heyecan var dedim
Merak etmiştim, pjamalarıyla ayaklanmışlar, içinde umut taşıyor bildim
Ne kadar soğuktu,benim üşümem yaşlılığımdan mıydı, onların haline imrendim
Nasılda hazla muhabbet ediyorlardı
Biri terlikli, bir diğeri sanki aldırmaz gibiydi, zaten üşümüyorlardı
Anne ve babaları aklıma geldi, derin bir sancı içimi sardı, duyarsızar mıydı
Yoksa onlar uyurken habersiz mi sokağa çıkmışlardı, erken olması çok manidardı
Tebessüm ettim, ne kadar rahattı imrendim
Çocuğun hissiyatı böyle, şen ve şarkrak, bazen gözyaşları sağanak dedim
Emin bir eda ile yol almalarına çok sevindim, çaresiz değillerdi, sahibe hamdettim
Kendi çocuklarımı düşündüm,ürkek ve korkak olmalarını o çekincelere teslim ettim
Aslında konuşmayı da çok istemiştim
Fakat belki tedirgin olurlar düşüncesiyle, bu kanaatimden vazgeçtim
Onları sevindirmek geliyordu içimden öyle geçirdim, üç beş para teklif edemedim
Mesaiye yetişmek adına içimi çektim, onların umutlarında adeta ben yeşermiştim
Rabbim bahtlarını açık eylesin
Umutlarıyla yaşamalarını nasip etsin, kalpleri hiç üzükmesin
Suskun bırakan an ve zaman onları ağlatmasın, hakikat için yolları açılsın
Gönüllerinde keder ve gam korku yaşatmasın, ilim ve ihsanın mudavimleri olsun
Dönüp bir bakkala baktım
Henüz açılmamış, çok sessiz ve terk edilmiş misali sızlandım
Erken işe gidenler acaba bizar mı kalıyorlar dedim, tedbir aldıklarına inandım
Raylı sisteme bindim, hayli kalabalıktı, insanlar ve özellikle nisalar zorlanıyordu
Neden bir tedbir almazlar
Bu kadar insanın rahatça seyahat etmesini sağlamazlar
Öğrenciler çoğunlukta henüz ayılmamış sanki,ayaktakiler dünden kalmış gibi
Hayatın rengi böyle, her nefes umuduyla yol alıyor, sırları içlerinde bir sızı misali
Nihayet inaceğim durağa geldik
İnmek için müsaade istedim, sıkışıklığı birşekilde geçmeliydim
Yoksa kapılar kapanıyor, ne kadar sancılansan da bir işiten olmuyor dedim
Kalabalıktan kurtulduğuma şükrettim, bir daha yürüyerek geleceğimden emindim
Mustafa CİLASUN
Ne kadar takatim kalmışsa, ancak o kadar yazan nefesim
İbretle etrafımı seyrederim, kimi vakit dalar kuytu yerlere giderim
Düşünmek için emek vermeyi aziz bilirim, akıl ve izanımla insan değil miyim
Sanki sokağa ilk çıkan benim
Mezarlığın sessizliğini andım, ürperdim neden şaşırdım
Yoksa umutlarını kurutan bir zabitmiydim, niçin gönlümü ihmak ettim
Ruhumu celbeden, ahdiyle bedelleştiren, kalbimi inşirah için meyletsin isterdim
Birazdan iki kız çocuğunu fark ettim
Sekiz ve beş yaşları rasasındaydı, yüreklerinde heyecan var dedim
Merak etmiştim, pjamalarıyla ayaklanmışlar, içinde umut taşıyor bildim
Ne kadar soğuktu,benim üşümem yaşlılığımdan mıydı, onların haline imrendim
Nasılda hazla muhabbet ediyorlardı
Biri terlikli, bir diğeri sanki aldırmaz gibiydi, zaten üşümüyorlardı
Anne ve babaları aklıma geldi, derin bir sancı içimi sardı, duyarsızar mıydı
Yoksa onlar uyurken habersiz mi sokağa çıkmışlardı, erken olması çok manidardı
Tebessüm ettim, ne kadar rahattı imrendim
Çocuğun hissiyatı böyle, şen ve şarkrak, bazen gözyaşları sağanak dedim
Emin bir eda ile yol almalarına çok sevindim, çaresiz değillerdi, sahibe hamdettim
Kendi çocuklarımı düşündüm,ürkek ve korkak olmalarını o çekincelere teslim ettim
Aslında konuşmayı da çok istemiştim
Fakat belki tedirgin olurlar düşüncesiyle, bu kanaatimden vazgeçtim
Onları sevindirmek geliyordu içimden öyle geçirdim, üç beş para teklif edemedim
Mesaiye yetişmek adına içimi çektim, onların umutlarında adeta ben yeşermiştim
Rabbim bahtlarını açık eylesin
Umutlarıyla yaşamalarını nasip etsin, kalpleri hiç üzükmesin
Suskun bırakan an ve zaman onları ağlatmasın, hakikat için yolları açılsın
Gönüllerinde keder ve gam korku yaşatmasın, ilim ve ihsanın mudavimleri olsun
Dönüp bir bakkala baktım
Henüz açılmamış, çok sessiz ve terk edilmiş misali sızlandım
Erken işe gidenler acaba bizar mı kalıyorlar dedim, tedbir aldıklarına inandım
Raylı sisteme bindim, hayli kalabalıktı, insanlar ve özellikle nisalar zorlanıyordu
Neden bir tedbir almazlar
Bu kadar insanın rahatça seyahat etmesini sağlamazlar
Öğrenciler çoğunlukta henüz ayılmamış sanki,ayaktakiler dünden kalmış gibi
Hayatın rengi böyle, her nefes umuduyla yol alıyor, sırları içlerinde bir sızı misali
Nihayet inaceğim durağa geldik
İnmek için müsaade istedim, sıkışıklığı birşekilde geçmeliydim
Yoksa kapılar kapanıyor, ne kadar sancılansan da bir işiten olmuyor dedim
Kalabalıktan kurtulduğuma şükrettim, bir daha yürüyerek geleceğimden emindim
Mustafa CİLASUN
