yüreğimde türlü yıkıntılarla gezerken tanımıstım onu..yaprakları buz tutmaya alısmış ve yere düşmekte olan son yapraktım belki de..
ona söyleyin ;güneş oldu dogdu yüreğime...ilkbaharımı onunla buldum ben....
öyle bir yaşam sectik ki birbirimize,o ilk gülümsemenin sıcaklıgı ile her gün daha fazla ısıttık birbirimizi..daha fazla hep daha fazlası...ve bazen olup da aramızdaki mesafe arttıkca üşür olduk,üşüdük...
ona söyleyin; buz tutan ellerimi en güzel o ısıtırdı..
zaman geldi alışkanlılarımız değişti...artık biz vardık..ikimiz..onun yanında olmak,onu hissetmek yollarda onunla adım atmak,ona;dostummm,bitanem,her seyim diyerek sımsıkı sarılmak dünyanın en büyük mutluluguydu...mutluyduk...
Ne yalanlar söyledik ama en güzelleri,en profesyonelce olanları bizimdi...en son adıma kadar düşünür öyle söylerdik hepsini,arkasında en ufak bir şüphe bırakmadan;bu yalanların bir gün gelip bizi bulacağını nereden bilirdik ki...
Ama en huzurlu insanlar hep biz olduk..cünkü o vardı,onun için ben vardım;bulmuştuk artık birbirimizi...
ona söyleyin;benim hiçbir alıskanlıgım onun kadar güzel değildi..en değerlimdi...
Hep dogru yollar cizmeye calıstık birbirimize..ben ölümü sectim,o bana ölüm oldu ölümün ellerine vermedi...yasamaktan vazgectim,yaşam oldu ben varım burada dedi..ölmedim,öldürdü,öldük;yaşamadım,yaşattı,yaşa dık...
ona söyleyin;onunla yaşam hiç bu kadar anlam kazanmadı..
ama zaman gectikce bir seyler yitirmeye baslamıstık...o büyük heyecan,o büyük dostluk kan kaybediyordu artık...kıskanclıklar,davranıslar,anlamsız tavırlar,insanlar,çiçekler,böcekler....bir sürü de bahanemiz vardı bunun için...o kadar cok ve o kadar anlamsız bahaneler ki..
gün geldi bunların arkasına sığındık..halbuki hiç böyle yapmazdık biz..yapmadık..yapamadık..ve gün geldi,birbirimizin arkasında durmak,birbirimize sıgınmak varken bahanelere sıgındık,biz'i unuttuk..unutturdular...unutmak zorunda kaldık...
ona söyleyin;o olmadıgında yanan,acıyan yüreğim bir daha asla öyle yanmadı...yanmaz...yanmayacak..
Ve o kadar zamanın ardından anlayısımızı kaybettik..dostluk anlayısını,bağlılığı...
aslında biz kendimizi kaybettik,biz'i,birbirimizi...
Farklı insanlar,farklı yüzler tanıdıkca birbirimizi göremez olduk artık...Tercihimiz hep farklı yüzler oldu...
Gerceklerden hep kactık,o kovaladı,biz sürekli,her seferinde,defalarca ama defalarca kactık...cok uzaklara gittik..kapılarımızı kapattık her seye,adı;yeter ki gitmek diye konulsun dedik ve gittik..
ona söyleyin;tak etmişti hayatın canına ve dur dedi artık!dediğimde kimse bana bu kadar kızmamıstı....
Bir aksam,bir hoşçakal kelimesiyle yıkıldı içimdeki her sey..Anlamadan,dinlemeden,anlamaya bile calışmadan hoşcakal...
Gitti..tarifi olmayan bir hüzün,tuhaf bir bakış,buğulu gözlerle arkasında bıraktı her seyi ve gitti...İçimdeki o yangın,o gidişle söndü..
Onu öldürdüm...
Yüreğimdeki onu öldürdüm...
Hem de kendi ellerimle,kendi yüreğimle...
ona söyleyin;ben hiçbir seyi onu üzmek için yapmadım;belki o da.....
İşte o günden sonra,yanımda olması için bıraktıgım elleri tekrar tutmaya basladım,hem de en bastan itibaren;ilk bıraktıklarımdan başlayarak..birazcık sevgi,biraz daha umut,biraz daha değer taşımak için..biraz daha...biraz daha....
Gün gelip beni görmek istediğinde de hayır dedim..içimdeki bu ateşi artık söndürmeliydim...ben hayatımı verdim gülen yüzüne,gecelerimi verdim,geleceğimden vazgectim ugruna,kendimi bıraktım ellerine ve sonuç...
biz değil...
ben...sadece ben..bir ben...
ona söyleyin;dönüşü olmayan bu gidiş hiç bu kadar acı olmamıstı...
Şimdi günler geciyor,zaman farklı demlerden çalıyor hayatımda..Fırsatlar arıyorum her gecen gün..daha farklı umutlar atıyorum bana verdiği o masmavi,o şirin kutuya..
Umutlar...Ama artık ona dair değil..bize dair değil...
ona söyleyin;hep dediğimiz gibi diyorum artık...hayat işte,kader,kısmet,hayırlısı.......en hayırlısı bu muydu?
Ve bu da son vedam...artık paylaşmak zorunda oldugun bir gökyüzün yok..o artık sadece senin..daha gidecek cok yolumuz vardı ya hani,o da yok...bütün yollar sana kaldı..en geniş haliyle...daha rahat yürürsün eminim...
Dilerim en güzel hayat senin olur...en güzel yollarda sen yürürsün...yaprakların hiç dökülmesin,buna sakın izin verme...onları da toplayamaz kimse,sakın güvenme,yazık etme hayallerine...Haa unutmadan,anneni de sakın üzme..biz ölsek de onu üzmezdik,sen de üzme...
ona söyleyin;
Ona söyleyin...
Yalnız ona söyleyin...
Her seyi ona söyleyin...
O da Hoşça-kalsın....
O mu..?O bilir kendini.
ona söyleyin ;güneş oldu dogdu yüreğime...ilkbaharımı onunla buldum ben....
öyle bir yaşam sectik ki birbirimize,o ilk gülümsemenin sıcaklıgı ile her gün daha fazla ısıttık birbirimizi..daha fazla hep daha fazlası...ve bazen olup da aramızdaki mesafe arttıkca üşür olduk,üşüdük...
ona söyleyin; buz tutan ellerimi en güzel o ısıtırdı..
zaman geldi alışkanlılarımız değişti...artık biz vardık..ikimiz..onun yanında olmak,onu hissetmek yollarda onunla adım atmak,ona;dostummm,bitanem,her seyim diyerek sımsıkı sarılmak dünyanın en büyük mutluluguydu...mutluyduk...
Ne yalanlar söyledik ama en güzelleri,en profesyonelce olanları bizimdi...en son adıma kadar düşünür öyle söylerdik hepsini,arkasında en ufak bir şüphe bırakmadan;bu yalanların bir gün gelip bizi bulacağını nereden bilirdik ki...
Ama en huzurlu insanlar hep biz olduk..cünkü o vardı,onun için ben vardım;bulmuştuk artık birbirimizi...
ona söyleyin;benim hiçbir alıskanlıgım onun kadar güzel değildi..en değerlimdi...
Hep dogru yollar cizmeye calıstık birbirimize..ben ölümü sectim,o bana ölüm oldu ölümün ellerine vermedi...yasamaktan vazgectim,yaşam oldu ben varım burada dedi..ölmedim,öldürdü,öldük;yaşamadım,yaşattı,yaşa dık...
ona söyleyin;onunla yaşam hiç bu kadar anlam kazanmadı..
ama zaman gectikce bir seyler yitirmeye baslamıstık...o büyük heyecan,o büyük dostluk kan kaybediyordu artık...kıskanclıklar,davranıslar,anlamsız tavırlar,insanlar,çiçekler,böcekler....bir sürü de bahanemiz vardı bunun için...o kadar cok ve o kadar anlamsız bahaneler ki..
gün geldi bunların arkasına sığındık..halbuki hiç böyle yapmazdık biz..yapmadık..yapamadık..ve gün geldi,birbirimizin arkasında durmak,birbirimize sıgınmak varken bahanelere sıgındık,biz'i unuttuk..unutturdular...unutmak zorunda kaldık...
ona söyleyin;o olmadıgında yanan,acıyan yüreğim bir daha asla öyle yanmadı...yanmaz...yanmayacak..
Ve o kadar zamanın ardından anlayısımızı kaybettik..dostluk anlayısını,bağlılığı...
aslında biz kendimizi kaybettik,biz'i,birbirimizi...
Farklı insanlar,farklı yüzler tanıdıkca birbirimizi göremez olduk artık...Tercihimiz hep farklı yüzler oldu...
Gerceklerden hep kactık,o kovaladı,biz sürekli,her seferinde,defalarca ama defalarca kactık...cok uzaklara gittik..kapılarımızı kapattık her seye,adı;yeter ki gitmek diye konulsun dedik ve gittik..
ona söyleyin;tak etmişti hayatın canına ve dur dedi artık!dediğimde kimse bana bu kadar kızmamıstı....
Bir aksam,bir hoşçakal kelimesiyle yıkıldı içimdeki her sey..Anlamadan,dinlemeden,anlamaya bile calışmadan hoşcakal...
Gitti..tarifi olmayan bir hüzün,tuhaf bir bakış,buğulu gözlerle arkasında bıraktı her seyi ve gitti...İçimdeki o yangın,o gidişle söndü..
Onu öldürdüm...
Yüreğimdeki onu öldürdüm...
Hem de kendi ellerimle,kendi yüreğimle...
ona söyleyin;ben hiçbir seyi onu üzmek için yapmadım;belki o da.....
İşte o günden sonra,yanımda olması için bıraktıgım elleri tekrar tutmaya basladım,hem de en bastan itibaren;ilk bıraktıklarımdan başlayarak..birazcık sevgi,biraz daha umut,biraz daha değer taşımak için..biraz daha...biraz daha....
Gün gelip beni görmek istediğinde de hayır dedim..içimdeki bu ateşi artık söndürmeliydim...ben hayatımı verdim gülen yüzüne,gecelerimi verdim,geleceğimden vazgectim ugruna,kendimi bıraktım ellerine ve sonuç...
biz değil...
ben...sadece ben..bir ben...
ona söyleyin;dönüşü olmayan bu gidiş hiç bu kadar acı olmamıstı...
Şimdi günler geciyor,zaman farklı demlerden çalıyor hayatımda..Fırsatlar arıyorum her gecen gün..daha farklı umutlar atıyorum bana verdiği o masmavi,o şirin kutuya..
Umutlar...Ama artık ona dair değil..bize dair değil...
ona söyleyin;hep dediğimiz gibi diyorum artık...hayat işte,kader,kısmet,hayırlısı.......en hayırlısı bu muydu?
Ve bu da son vedam...artık paylaşmak zorunda oldugun bir gökyüzün yok..o artık sadece senin..daha gidecek cok yolumuz vardı ya hani,o da yok...bütün yollar sana kaldı..en geniş haliyle...daha rahat yürürsün eminim...
Dilerim en güzel hayat senin olur...en güzel yollarda sen yürürsün...yaprakların hiç dökülmesin,buna sakın izin verme...onları da toplayamaz kimse,sakın güvenme,yazık etme hayallerine...Haa unutmadan,anneni de sakın üzme..biz ölsek de onu üzmezdik,sen de üzme...
ona söyleyin;
Ona söyleyin...
Yalnız ona söyleyin...
Her seyi ona söyleyin...
O da Hoşça-kalsın....
O mu..?O bilir kendini.
