~meLek~
GalataSaray'ım
EN SON KİMİ NE ZAMAN ÖZLEDINİZ ?
Bazı duyguları hiç özler misiniz!
Özlerseniz belki o kaçırdığınız duygulara yeniden kavuşabilirsiniz diye düşünüyorum
Önce bizzat özlemek fiili ile başlayalım En son kimi ne zaman özlediniz?
Bir yerde rastladığımız eski bir arkadaşa sarf ettiğiniz sözleri kast etmiyorum
-Nerelerdesin özlemiştim seni!
-Aynen ben de öyle seni merak ediyordum bir süredir ortalıkta yoksun
-Görüşelim
-Muhakkak görüşelim arayı bu kadar uzatmayalım! Öptüm
-Mutlaka ara beni yoksa küserim!
*
Katiyen yukarıdaki yaklaşım benim kastım değil Bu sözler tekrar tekrar yaşadığımız karşılıklı sahtekârlığın dışa vurumu
Sahtekârlığı iki taraf da yaptığı için kimsenin kimseyi yüzlemesi mümkün değil Hatta sizi izleyenler de sık sık benzer sahtekârlıklara başvurdukları için çevredekilerin sizlere:
-Bre sahtekârlar! Birbirinizi özleseydiniz çoktan birbirinizi arardınız demesi mümkün değil
*
Sorum basit
Etrafta hiç kimse yokken kendi kendinize özlediğiniz kişiyi hatırladığınız özlemin içinize oturduğu burnunuzun sızladığı gözlerinize iki damla yaşın biriktiği durum en son ne zaman oldu?
Ne zaman?
En son ne zaman bir insanı hatta bir hayvanı veya bitkiyi gerçekten özlediniz?
En son ne zaman hasret içinizi kavurdu?
Gözlerinize yaşlar doldurdu?
Burnunuzu fena halde sızlattı?
Ne zaman?
Ben giderek özleme yeteneğimizi kaybettiğimizi düşünüyorum
Sanki dünyada özlemeye değer hiçbir insan yok
Sanki birini özlemek 21 yüzyıla yakışmıyor
Sanki bu dünyada özlem tedavülden kalktı
*
Ancak özlediğim bir insan olmayınca sanki kimse de beni özlemiyor gibi bir duyguya kapılıyorum Özlemeden ve özlenmeden yaşamaya başlayınca da sanki hayatın anlamı tamamen yitiyor Ulaşılacak kimsesi olmayan bir insan boşluğa çakılmış gibi durmaz mı?
*
Saatlerdir beklediğiniz tren nihayet perona giriyor üfleye püfleye duruyor son dumanını havaya saldıktan sonra sesi tamamen kesiliyor Ellerinde valizler insanlar yavaş yavaş trenden inmeye başlıyorlar
O yok!
Aman Allah’ım o yok!
Giderek trenden inen insanlar seyreliyor
Peronda tam tek tük insan kaldığı sırada trenin merdivenlerinde gözüküyor
O zaman hatırlıyorsunuz Hep böyle arkaya kalır
İster istemez bir tebessüm dudaklarınıza yerleşiyor
Göz göze geliyorsunuz
İşte o her şeye bedel gülümseme yine karşınızda
Size kavuşup sarılana kadar geçen ‘an’ın tadına hayatta başka ne zaman varacaksınız?
Hatta bir daha böyle bir ‘an’ yaşayabilecek misiniz?
Yüreğiniz sanki ağzınızdan çıkacak sarıldığında kokusu ciğerinize dolacak farkına varmadığınız iki damla yaş gözlerinizden onun yanaklarına akacak
‘‘O an için ömür bile verilir!’’
Özlemeyi özlenmeyi çok özlüyorum!
Bazı duyguları hiç özler misiniz!
Özlerseniz belki o kaçırdığınız duygulara yeniden kavuşabilirsiniz diye düşünüyorum
Önce bizzat özlemek fiili ile başlayalım En son kimi ne zaman özlediniz?
Bir yerde rastladığımız eski bir arkadaşa sarf ettiğiniz sözleri kast etmiyorum
-Nerelerdesin özlemiştim seni!
-Aynen ben de öyle seni merak ediyordum bir süredir ortalıkta yoksun
-Görüşelim
-Muhakkak görüşelim arayı bu kadar uzatmayalım! Öptüm
-Mutlaka ara beni yoksa küserim!
*
Katiyen yukarıdaki yaklaşım benim kastım değil Bu sözler tekrar tekrar yaşadığımız karşılıklı sahtekârlığın dışa vurumu
Sahtekârlığı iki taraf da yaptığı için kimsenin kimseyi yüzlemesi mümkün değil Hatta sizi izleyenler de sık sık benzer sahtekârlıklara başvurdukları için çevredekilerin sizlere:
-Bre sahtekârlar! Birbirinizi özleseydiniz çoktan birbirinizi arardınız demesi mümkün değil
*
Sorum basit
Etrafta hiç kimse yokken kendi kendinize özlediğiniz kişiyi hatırladığınız özlemin içinize oturduğu burnunuzun sızladığı gözlerinize iki damla yaşın biriktiği durum en son ne zaman oldu?
Ne zaman?
En son ne zaman bir insanı hatta bir hayvanı veya bitkiyi gerçekten özlediniz?
En son ne zaman hasret içinizi kavurdu?
Gözlerinize yaşlar doldurdu?
Burnunuzu fena halde sızlattı?
Ne zaman?
Ben giderek özleme yeteneğimizi kaybettiğimizi düşünüyorum
Sanki dünyada özlemeye değer hiçbir insan yok
Sanki birini özlemek 21 yüzyıla yakışmıyor
Sanki bu dünyada özlem tedavülden kalktı
*
Ancak özlediğim bir insan olmayınca sanki kimse de beni özlemiyor gibi bir duyguya kapılıyorum Özlemeden ve özlenmeden yaşamaya başlayınca da sanki hayatın anlamı tamamen yitiyor Ulaşılacak kimsesi olmayan bir insan boşluğa çakılmış gibi durmaz mı?
*
Saatlerdir beklediğiniz tren nihayet perona giriyor üfleye püfleye duruyor son dumanını havaya saldıktan sonra sesi tamamen kesiliyor Ellerinde valizler insanlar yavaş yavaş trenden inmeye başlıyorlar
O yok!
Aman Allah’ım o yok!
Giderek trenden inen insanlar seyreliyor
Peronda tam tek tük insan kaldığı sırada trenin merdivenlerinde gözüküyor
O zaman hatırlıyorsunuz Hep böyle arkaya kalır
İster istemez bir tebessüm dudaklarınıza yerleşiyor
Göz göze geliyorsunuz
İşte o her şeye bedel gülümseme yine karşınızda
Size kavuşup sarılana kadar geçen ‘an’ın tadına hayatta başka ne zaman varacaksınız?
Hatta bir daha böyle bir ‘an’ yaşayabilecek misiniz?
Yüreğiniz sanki ağzınızdan çıkacak sarıldığında kokusu ciğerinize dolacak farkına varmadığınız iki damla yaş gözlerinizden onun yanaklarına akacak
‘‘O an için ömür bile verilir!’’
Özlemeyi özlenmeyi çok özlüyorum!
