zeka küpü
Katılımcı
Çıldırmak geldi içimden.Kalp atışlarım karaya vuran dalgalar gibi sertti,gözlerim ateşteki kor...O anda sadece yüzüne bakıyordum ne tepki verecek diye.Gözleriyle bana birşeyler anlatmak istiyordu söylemeye cesaret edemediğinden.
Bu savaştan da yenik çıkmıştım.Bunalımlar birbirini kovaladı.İlk günler kimseyi tanıyamadım.Gelenler kapıdan bakıp bakıp gidiyorlardı.Onların ailem,arkadaşlarım olduğunu haftalar sonra hatırlayabildim.Duyduğum ve hatırladığım tek şey hastane kapısındaki doktorun fısıltılarıydı.Birinden bahsediyordu.Çok zor günler yaşadığını,şiddetli bir kriz geçirdiğini ve bir süre daha misafir edeceklerini anlatıyordu.Kimden bahsediyordu bu adam?Bunu bile düşünecek durumda değildim.Oysa o anda benim dünyamda farklı şeyler vardı.Her şey film şeridi gibi gözümün önünden geçiyordu.Bazen parça parça aklıma bir şeyler geliyordu.Ama o kdr çok uykum vardı ki!Uyumak istiyordum.Ömrüm boyunca uyumak.Biri gelecek bu tatlı uykudan uyandıracak diye o kdr tedirgindim ki!
Neler vardı bu film şeridinde?Yüksek sesle müzik dinlediğim için annemin kızmaları,sonra koşarak boynuna atlayıp öpmelerim beni affet diye.Babamın akşam eve geldiğinde yaptığı soğuk espriler...Benim de esprilere değil babamın haline bakıp katılarak gülmelerim,sonra kapının çalması,içeriye birinin girmesi,yüzüme bakıp birşyler anlatması,sonra uğultular,arkasından onu takip eden çığlıklar,haykırışlar...Babamın bembeyaz olduğu,annemin ayakta titrediği an.Kimdi bu adam?Neden huzurumuzu bozuyordu?Benden ne istiyordu?İşte bu soruların cvbını hiçbir zaman öğrenemeyecektim...
Orda ne kadar kaldım bilmiyorum.Bir kelebek kadar hafif ve özgürdüm.İçime temiz havayı çekerken sanki bir şeylerden arınmak istiyordum.Nefes verirkende tiksinti hissimin ağır basması.
Dipsiz bir kuyudaydım.Yıllarca bir şeylerin cevabını bulmaya çalıştım.
Bu sorulardan,hayattan yorulduğum zamanlarda karşıma o adam çıkıp "ben geldim" diyordu."kimsin" diye sorduğumda birden kayboluyordu.Acaba hayal mi görüyordum?Yoksa yine eski günlere mi dönüyordum!
Beynimi kemiren şeylerden çok sıkılmıştım.Beni tek rahatlatan şey temiz havaydı.Yürüyordum.Hergün yürüyerek kabuslardan uzaklaşırım sanıyordum.Ama gitmiyordu bir türlü,hep peşimdeydi o adam.Koşmaya başlıyordum.Koştukça daha da hızlanıyor,kovalıyordu beni.Artık kaçacak bir yer kalmamıştı.Önümde büyük kayalar ve aşağısında beni bekleyen uçurum vardı.Hiç düşünmeden kendimi bıraktım beni kucaklayan boşluğa.
Rahattım artık.Beni rahatsız eden hiçbir şey yoktu.Sorular,çığlıklar,gölgeler,bunalımlar...Mutlu olmak ne kadar huzur vericiydi..
zeka küpü
Bu savaştan da yenik çıkmıştım.Bunalımlar birbirini kovaladı.İlk günler kimseyi tanıyamadım.Gelenler kapıdan bakıp bakıp gidiyorlardı.Onların ailem,arkadaşlarım olduğunu haftalar sonra hatırlayabildim.Duyduğum ve hatırladığım tek şey hastane kapısındaki doktorun fısıltılarıydı.Birinden bahsediyordu.Çok zor günler yaşadığını,şiddetli bir kriz geçirdiğini ve bir süre daha misafir edeceklerini anlatıyordu.Kimden bahsediyordu bu adam?Bunu bile düşünecek durumda değildim.Oysa o anda benim dünyamda farklı şeyler vardı.Her şey film şeridi gibi gözümün önünden geçiyordu.Bazen parça parça aklıma bir şeyler geliyordu.Ama o kdr çok uykum vardı ki!Uyumak istiyordum.Ömrüm boyunca uyumak.Biri gelecek bu tatlı uykudan uyandıracak diye o kdr tedirgindim ki!
Neler vardı bu film şeridinde?Yüksek sesle müzik dinlediğim için annemin kızmaları,sonra koşarak boynuna atlayıp öpmelerim beni affet diye.Babamın akşam eve geldiğinde yaptığı soğuk espriler...Benim de esprilere değil babamın haline bakıp katılarak gülmelerim,sonra kapının çalması,içeriye birinin girmesi,yüzüme bakıp birşyler anlatması,sonra uğultular,arkasından onu takip eden çığlıklar,haykırışlar...Babamın bembeyaz olduğu,annemin ayakta titrediği an.Kimdi bu adam?Neden huzurumuzu bozuyordu?Benden ne istiyordu?İşte bu soruların cvbını hiçbir zaman öğrenemeyecektim...
Orda ne kadar kaldım bilmiyorum.Bir kelebek kadar hafif ve özgürdüm.İçime temiz havayı çekerken sanki bir şeylerden arınmak istiyordum.Nefes verirkende tiksinti hissimin ağır basması.
Dipsiz bir kuyudaydım.Yıllarca bir şeylerin cevabını bulmaya çalıştım.
Bu sorulardan,hayattan yorulduğum zamanlarda karşıma o adam çıkıp "ben geldim" diyordu."kimsin" diye sorduğumda birden kayboluyordu.Acaba hayal mi görüyordum?Yoksa yine eski günlere mi dönüyordum!
Beynimi kemiren şeylerden çok sıkılmıştım.Beni tek rahatlatan şey temiz havaydı.Yürüyordum.Hergün yürüyerek kabuslardan uzaklaşırım sanıyordum.Ama gitmiyordu bir türlü,hep peşimdeydi o adam.Koşmaya başlıyordum.Koştukça daha da hızlanıyor,kovalıyordu beni.Artık kaçacak bir yer kalmamıştı.Önümde büyük kayalar ve aşağısında beni bekleyen uçurum vardı.Hiç düşünmeden kendimi bıraktım beni kucaklayan boşluğa.
Rahattım artık.Beni rahatsız eden hiçbir şey yoktu.Sorular,çığlıklar,gölgeler,bunalımlar...Mutlu olmak ne kadar huzur vericiydi..
zeka küpü
