Bugün kuaförde, yaşı 80’inin üzerinde beli bükülmüş bir teyzeyle karşılaştım. Gülümseyerek saçlarını yaptırdı, pedikürünü, manikürünü yaptırdı, rujunu sürdü.
“Sanat müziği korosuna katıldım,
geç kalmayayım “diyerek saçlarını genç kız
edasıyla atarak yürüdü.
Şaşkınlıkla ve hayranlıkla izledim.
Gıpta ettim.
"Tolstoy’un bisikleti” kavramı geldi aklıma. Bisiklete binmeyi öğrendiğinde 67 yaşında olan Tolstoy için söylenen “hiçbir şey için geç değil” anlamındaki bu cümleyi bir kez daha sevdim.
Son nefesini verene kadar geçen hiçbir süre için geç değil dostlar.
Umuttan bir gül takıp göğsünüze, kuşları salıverin.
Herşey daha da güzel olacak, öyle hissettim.
Umutlarımız hiç tükenmesin. Pandemiden sonra yaşama hevesiyle, kaldığımız yerden, dilediğimiz gibi yaşamaya devam...??
