Kırılınca öyle bir acıtır ki, dımdızlak ortada kalırsınız.önce bir şaşkınlık,sonra kabullenme ve sonra yeniden "neden" diye sorunca bu sefer göz pınarlarınız kuruyuncaya kadar ağlarsınız ve ne kadar sorgularsanız sorgulayın bulamazsınız cevabı.
can damarıdır güven. insan güvenmek ister,emek verir çok emek verir...onca emekten sonra oluşturulan bu duygu insana huzur verir,günler daha çekilir olur ama en zor anında, tüm güvendiğin dallar kırılıverir birden ve paramparça olursun.kanımca devamında iki yol vardır; birincisi uzaklaşmak,ikincisi akışına bırakmak ve beklemek. nasıl sonuçlanır henüz anlayabilmiş değilim ama çoğunlukla beklemek,düşünmemek daha iyi sanırım.
sadece ket vurmanın da bir sınırı vardır ve başka birine güvenmeyi seçmek için insan kendisine olan saygısını yitirmemeli.eğer insan kendisini biraz olsun anlamış ve sevmişse,kendisine ve yapabileceklerine güven duymak e biraz da yalnız kalmak lazım arada.ne de olsa zaman getirir güveni aynen götürdüğü gibi...
güven denildiğinde herkesin söyleyecek bir lafı mutlaka vardır çünkü bu bir toplum sorunu. eski zamanlarda da toplum içinde bu denli bir güvensizlik hakim miydi bilmiyorum fakat çağımızda yaşanan ilişkileri düşündükçe "olamaz" diyorum. herkes gibi, belki toplum genelinden biraz daha fazla, takıntılı olduğum bir konu güven
