çok ekşi bi gün..
ağzımda kumlu bi tat bırakıyor.
canım sıkkın bir parça ölme isteği hüküm fikrimin bir köşesinde...
mutluluklara kolay alışıyorum galiba, artık herşey canımı sıkıyor. yarın iş var gitmek istemiyorum, nefret ediyorum ordan, daha şimdiden sıkıntısı çöktü üstüme...
herşey boş...
kafamı suya sokup bayılana kadarda orda nefessiz kalmak istiyorum...
karanlık soğuk bir ormanda öylece yere uzanıp cenin gibi kıvrılıp ağlamak istiyorum
ama yinede hiç bir korku, hiç bir yer alamayacak içimden bu kasveti.
pazar günlerini hiç sevmedim zaten....
kendimden nefret ediyorum, böyle oluşumdan
sinirlerimi bozuyorum... tahammül edemiyorum kendime çoğu zaman....
kime yollanacağı belli olmayan bu duygu pörsümeleri tuşlarla akıp gidiyor, içimden çıkamayacağı kadar hızlı bir şekilde. ayaklarım üşüyor ki hep üşür ama bu başka bir üşüme çivi gibi batıyor, yakıyor canımı ısıtanımın olmaması. olsa belki şu halimle onu bile tersliycem iticem ayağımın tersiyle...
saçlarım ipek gibi yumuşacık ve hoş bi kokusu var....
herkesin mutluluğuna alkış tutarken içim ağlıyor kendi mutsuzluklarıma....
odam çok dağınık toplama düşüncesi bile yoruyorken beni, dağınık olması çok sinir bozucu.
tenim yumuşacık ve davetkar, kendi has kokusu devir daim yapmakta olmadık zamanların çıkmadık sokaklarında...
bir kahve yapsam mutluluğumu geri getirebilirmiyim??
saçma gelmesin sakın ben öyleyimdir...
kocaman ve çok ciddi üzüntüleri bir kahveyle yada eski bir resimle atlatabilirken;
minicik tatsızlıklarıı büyütecimle kocaman yapıp onlar için feda olabilirim...
kapanırım içime, kabuğum sert
Terazidir burcum biraz ondan olsa gerek
ciok icime kapanik ve duygusalim
kapanırım ve ordan sıkılana kadar ne olursa olsun kafamı bile çıkarmam
dudağım kanıyor...
oyalanma telaşıyla dudağıma sürdüğüm kaygan parlatıcının üstünden damla damla akıyor kanım...
tadı sert biraz...
hissettiğim soğukluk göğüs uçlarımın belirmesine neden oluyor,
her belirginlik için üşümek zorunda kalmak ne acı...
saçmalamakta sınır tanımayan zihnime kocaman bir hayal gücü eşlik ettiği için belkide bu can sıkıntısı
olamadığım kişileri, gidemediğim yerleri, yaşayamadığım zamanları düşleyip hüzün arası ince bi kaşar tadıyla yiyip yutmak...
anlaşılmayı beklemiyorum artık
ve çok oldu bundan vazgeçeli....
şimdi bunları yazıyorum ve inan öylesine değil,
yazdıklarımı okudukça bir parça daha nefret ederken kendimden, daha da çok seviyorum belki.
su şişemden yere damla damla sular akıtıyorum
bir sebebi olduğundan değil
sebepsiz dökülen gözyaşlarımın yerine koyuyorum belki
kendime sinir oluyorum
sevgiye doymazlığım
arsız düşlerim
zamansız çıkışlarım
nedensiz hıçkırışlarım
dengesiz ruhum
herşeyimden sıkılıyorum
ve tahammül edemiyorum kendime...
benim derdim kendimle
başkasıyla yaşadığım dertler sonsuz değil
nası bir derdim olursa olsun en fazla şiddete başvursam hallederim
ama kendime uyguladığım şiddet daha ağır
tamamen psikolojik
ve yaraları daha derin
tırnaklarım uzun ve bakımlı çok hoş görünümleri var,
canım sıkkın ve nefret ediyorum kendimden...
yaz gelsin artık zaman geçsin....
kendimi yeniden seveyimmm....
yorganımın içine girsem, çıplak tenimi örtse tamamen
sıcaklık artsa
ben kendimi başka zamanlarda düşlesem
farklı iklimlerde, herşey huzur verse
şuan hiç bişeyin vermediği kadar...
bekliyorum
yada hayal ediyorum
çok zor iş.....
şimdi ...
ey bu kendimle iç hesaplaşmamı okuyucu!!
sana diyorum ki
canım çok sıkkın...
acaba senide boğarmı bu can sıkıntısı....
beni benimle bırakın,
dokunmayın,
konuşmayın,
suçlamayın,
sogulamayın,
azarlamayın...
susun!!
beni yalnız bırakın!!!
herkesin mutluluğuna alkış tutarken içim ağlıyor kendi mutsuzluklarıma....
ağzımda kumlu bi tat bırakıyor.
canım sıkkın bir parça ölme isteği hüküm fikrimin bir köşesinde...
mutluluklara kolay alışıyorum galiba, artık herşey canımı sıkıyor. yarın iş var gitmek istemiyorum, nefret ediyorum ordan, daha şimdiden sıkıntısı çöktü üstüme...
herşey boş...
kafamı suya sokup bayılana kadarda orda nefessiz kalmak istiyorum...
karanlık soğuk bir ormanda öylece yere uzanıp cenin gibi kıvrılıp ağlamak istiyorum
ama yinede hiç bir korku, hiç bir yer alamayacak içimden bu kasveti.
pazar günlerini hiç sevmedim zaten....
kendimden nefret ediyorum, böyle oluşumdan
sinirlerimi bozuyorum... tahammül edemiyorum kendime çoğu zaman....
kime yollanacağı belli olmayan bu duygu pörsümeleri tuşlarla akıp gidiyor, içimden çıkamayacağı kadar hızlı bir şekilde. ayaklarım üşüyor ki hep üşür ama bu başka bir üşüme çivi gibi batıyor, yakıyor canımı ısıtanımın olmaması. olsa belki şu halimle onu bile tersliycem iticem ayağımın tersiyle...
saçlarım ipek gibi yumuşacık ve hoş bi kokusu var....
herkesin mutluluğuna alkış tutarken içim ağlıyor kendi mutsuzluklarıma....
odam çok dağınık toplama düşüncesi bile yoruyorken beni, dağınık olması çok sinir bozucu.
tenim yumuşacık ve davetkar, kendi has kokusu devir daim yapmakta olmadık zamanların çıkmadık sokaklarında...
bir kahve yapsam mutluluğumu geri getirebilirmiyim??
saçma gelmesin sakın ben öyleyimdir...
kocaman ve çok ciddi üzüntüleri bir kahveyle yada eski bir resimle atlatabilirken;
minicik tatsızlıklarıı büyütecimle kocaman yapıp onlar için feda olabilirim...
kapanırım içime, kabuğum sert
Terazidir burcum biraz ondan olsa gerek
ciok icime kapanik ve duygusalim
kapanırım ve ordan sıkılana kadar ne olursa olsun kafamı bile çıkarmam
dudağım kanıyor...
oyalanma telaşıyla dudağıma sürdüğüm kaygan parlatıcının üstünden damla damla akıyor kanım...
tadı sert biraz...
hissettiğim soğukluk göğüs uçlarımın belirmesine neden oluyor,
her belirginlik için üşümek zorunda kalmak ne acı...
saçmalamakta sınır tanımayan zihnime kocaman bir hayal gücü eşlik ettiği için belkide bu can sıkıntısı
olamadığım kişileri, gidemediğim yerleri, yaşayamadığım zamanları düşleyip hüzün arası ince bi kaşar tadıyla yiyip yutmak...
anlaşılmayı beklemiyorum artık
ve çok oldu bundan vazgeçeli....
şimdi bunları yazıyorum ve inan öylesine değil,
yazdıklarımı okudukça bir parça daha nefret ederken kendimden, daha da çok seviyorum belki.
su şişemden yere damla damla sular akıtıyorum
bir sebebi olduğundan değil
sebepsiz dökülen gözyaşlarımın yerine koyuyorum belki
kendime sinir oluyorum
sevgiye doymazlığım
arsız düşlerim
zamansız çıkışlarım
nedensiz hıçkırışlarım
dengesiz ruhum
herşeyimden sıkılıyorum
ve tahammül edemiyorum kendime...
benim derdim kendimle
başkasıyla yaşadığım dertler sonsuz değil
nası bir derdim olursa olsun en fazla şiddete başvursam hallederim
ama kendime uyguladığım şiddet daha ağır
tamamen psikolojik
ve yaraları daha derin
tırnaklarım uzun ve bakımlı çok hoş görünümleri var,
canım sıkkın ve nefret ediyorum kendimden...
yaz gelsin artık zaman geçsin....
kendimi yeniden seveyimmm....
yorganımın içine girsem, çıplak tenimi örtse tamamen
sıcaklık artsa
ben kendimi başka zamanlarda düşlesem
farklı iklimlerde, herşey huzur verse
şuan hiç bişeyin vermediği kadar...
bekliyorum
yada hayal ediyorum
çok zor iş.....
şimdi ...
ey bu kendimle iç hesaplaşmamı okuyucu!!
sana diyorum ki
canım çok sıkkın...
acaba senide boğarmı bu can sıkıntısı....
beni benimle bırakın,
dokunmayın,
konuşmayın,
suçlamayın,
sogulamayın,
azarlamayın...
susun!!
beni yalnız bırakın!!!
herkesin mutluluğuna alkış tutarken içim ağlıyor kendi mutsuzluklarıma....
