Nereden başlasam bilmem ki...
Daha henüz öğrenmiş anne ve baba demeyi... Avuçlarında rengarenk şekerlemeler... Bir yetiştirme yurduna terk edilmiş masum bir çocuk... Diğerlerinden biri... O küçük omuzlarına öyle bir yük konmuş ki daha şimdiden... Altında ezilmemek için olanca gücüyle dik durmaya çalışan, çocuk olduğunu unutup, bir yetişkin edasıyla hayata tutunan... Akranları çelik çomak oynarken, o taş duvarlara çeltik atıyordu... Akranları denize taş atıp eğlenirken, o tüm dertlerini içine atıyordu... Hayalleri camdan yapılmış kuleler gibi, birileri dokunsa yıkılıp kırılacak sanki... Çocukluğu çalınmış, ama hırsızı ya da hırsızları meçhul... Daha çocukluğun zirvesine oturmadan, dertlerin dorukların daydı... Sevginin sadece kelime manasını biliyordu, nasıl bir şey olduğunu hiç yaşamadı... Sadece yaşça çocuktu... İçinde kocaman bir adam büyüten... Çalınmış çocukluk bir kere, geri gelir mi ? Gelse de gittiği gibi olur mu ? Olmaz elbet... Yıkılmış bir kere gönül duvarları, ne kadar onarılsa da hep bir çatlak... Öyle sıva yapmayla düzelecek bir duvar değildi o... Hiç bir bayram arifesinde yeni alınan bir ayakkabıyla bayram sabahını beklemedi, yatağında... Canı yandığında anne diye ağlıyordu, ama annesini bile tanımıyordu... Kim bilir nerede... Ve kim bilir o da bir evladı olduğunu hatırlıyor muydu ? Çalınmış bir kere çocukluğu... Gülmeyi unutmuş... En karanlık köşelerde el feneriyle gölge oyunları yapardı kendine... Kendi oynar kendi izlerdi... Ya piller biterse el fenerinin, ya yarım kalırsa gölge oyunları da çocukluğum gibi... O hiç çalınan çocukluğunun peşinden koşmadı, koşamadı... O küçük avuçları sımsıkı, bir şeyler tutuyormuş gibi, oysa avuçları bom boştu bir tek hayalleriydi sımsıkı tuttuğu...
Çocukluğumu çaldılar, kaldırıp bir kenara attılar...
( Tüm çocuklarımızın çocukları çalınmasın, doya doya yaşasınlar çocukluklarını, inşallah... )
Daha henüz öğrenmiş anne ve baba demeyi... Avuçlarında rengarenk şekerlemeler... Bir yetiştirme yurduna terk edilmiş masum bir çocuk... Diğerlerinden biri... O küçük omuzlarına öyle bir yük konmuş ki daha şimdiden... Altında ezilmemek için olanca gücüyle dik durmaya çalışan, çocuk olduğunu unutup, bir yetişkin edasıyla hayata tutunan... Akranları çelik çomak oynarken, o taş duvarlara çeltik atıyordu... Akranları denize taş atıp eğlenirken, o tüm dertlerini içine atıyordu... Hayalleri camdan yapılmış kuleler gibi, birileri dokunsa yıkılıp kırılacak sanki... Çocukluğu çalınmış, ama hırsızı ya da hırsızları meçhul... Daha çocukluğun zirvesine oturmadan, dertlerin dorukların daydı... Sevginin sadece kelime manasını biliyordu, nasıl bir şey olduğunu hiç yaşamadı... Sadece yaşça çocuktu... İçinde kocaman bir adam büyüten... Çalınmış çocukluk bir kere, geri gelir mi ? Gelse de gittiği gibi olur mu ? Olmaz elbet... Yıkılmış bir kere gönül duvarları, ne kadar onarılsa da hep bir çatlak... Öyle sıva yapmayla düzelecek bir duvar değildi o... Hiç bir bayram arifesinde yeni alınan bir ayakkabıyla bayram sabahını beklemedi, yatağında... Canı yandığında anne diye ağlıyordu, ama annesini bile tanımıyordu... Kim bilir nerede... Ve kim bilir o da bir evladı olduğunu hatırlıyor muydu ? Çalınmış bir kere çocukluğu... Gülmeyi unutmuş... En karanlık köşelerde el feneriyle gölge oyunları yapardı kendine... Kendi oynar kendi izlerdi... Ya piller biterse el fenerinin, ya yarım kalırsa gölge oyunları da çocukluğum gibi... O hiç çalınan çocukluğunun peşinden koşmadı, koşamadı... O küçük avuçları sımsıkı, bir şeyler tutuyormuş gibi, oysa avuçları bom boştu bir tek hayalleriydi sımsıkı tuttuğu...
Çocukluğumu çaldılar, kaldırıp bir kenara attılar...
( Tüm çocuklarımızın çocukları çalınmasın, doya doya yaşasınlar çocukluklarını, inşallah... )
