Yıl 1989.Yani on sekiz yıl önce. Heyecanla beklemiştik evinde. Eşinin ailesinin yanından gelecekti. Kutlayacak, hayır dualarıyla uğurlayacaktık yeni görev yerine. Geldiler. Kapıdan girerken gözlerinde ışıl ışıl bir parıltı vardı. “Çıktı. İstediğim yer çıktı. Doğuya gidiyoruz. Yani gidiyoruz. Şimdi vatanımın benim için yaptıklarını ödeyeceğim..Çok mutluyum.” Dedi. Eşi de gidecekti. “Ben şerefli bir ordunun askerinin eşiyim. Onun yanında olacağım bugünde yarında.” Dedi eşi de. Biraz oturduk. Konuştuk arkadaşlarla. Türküler söyledik. Evlenmelerini kutladık. Sabaha karşı uğurladık onları gururla. Van ilinin …… ilçesine. Gidince bizi habersiz bırakmayın dedik. Gittiler. Birlikte gittiler yeni görev yerine…
* * * Yıl 1990. Yani bir yıl sonra. Sabah kapıya bırakılan gazeteleri aldım. Önce bir çay yaptım her zamanki alışkanlıkla. Sonra dedim ki : “Bakalım neler var?”. Birini açtım. Ana sayfada orta kısımda bir yazı. “Acımız büyük. Van ilinin ….. ilçesinde görev yapan …….. İsimli askerimiz PKK tarafından köy girişinde tarandı.”. İlk anda anlayamadım. Bu isim bizim arkadaşımızdı. Resmine baktım. Kalakaldım. Öylece kalakaldım..Hani derler ya film şeridi gibi yaşam gözlerinizin önüne gelir. Bize gelişleri, kapıdan karşılamamız, oraya gidiyorum diye gözlerindeki sevinç.. Haberin devamında yazan “9 aylık kızı ile gözü yaşlı anne…….” diye devam eden yazı..Oda döndü. Eşyalar döndü. Donmuştum. Boğazıma düğümlenen şey nefes almamı önleyecek kadar büyüktü..Sonra AL BAYRAĞA SARILI cenazesi geldi. Selam durduk karşısında. Vatan sağ olsun dedik. Yaşamaya devam ettik. Ölüm bana merhaba demişti.
* * * Yıl 2006. Yani On altı yıl sonra. Bir akşamüstü. Güneydoğuda görev yapan bir askerim aradı. Hal hatır sormak için. Sonunda “Arayamadım kaç zamandır anne ama merak etme, hepimiz iyiyiz. Bitireceğiz bu terörü. Sizler orada rahat uyuyun geceleri.” Dedi. “Allaha emanet olun. Kolay gelsin aslanlar.” Dedim kapadım. İki saat sonrasıydı. Siteye haber yapıyordum. Ben dolaşırken bir son dakika haberine yine bakakaldım. “…….. ili ………ilçesinde çıkan çatışma sonucu üç şehit verdik.” Baktım isim yine aynı. Yer aynı. Yine bir ihbar sonucu gidilen yer, yine sıkılan haince kurşunlar..Yine gelecek olan AL BAYRAĞA SARILI yiğitler. Bu defa ekranın başında kalakaldım. Birkaç saat önce sesini duyup konuştuğunuz canımızın şimdi de haberini yapacaktım siteye..Yaptım da. Bunun nasıl bir duygu olduğunu dilerim yaşayarak anlamayın...
* * * Bu zaman dilimi arasındaki benim ve bizim verdiğimiz şehitleri, sönen ocakları, kalan yetimleri tek tek yazamadım.
* * * Yıl 1990. Yani bir yıl sonra. Sabah kapıya bırakılan gazeteleri aldım. Önce bir çay yaptım her zamanki alışkanlıkla. Sonra dedim ki : “Bakalım neler var?”. Birini açtım. Ana sayfada orta kısımda bir yazı. “Acımız büyük. Van ilinin ….. ilçesinde görev yapan …….. İsimli askerimiz PKK tarafından köy girişinde tarandı.”. İlk anda anlayamadım. Bu isim bizim arkadaşımızdı. Resmine baktım. Kalakaldım. Öylece kalakaldım..Hani derler ya film şeridi gibi yaşam gözlerinizin önüne gelir. Bize gelişleri, kapıdan karşılamamız, oraya gidiyorum diye gözlerindeki sevinç.. Haberin devamında yazan “9 aylık kızı ile gözü yaşlı anne…….” diye devam eden yazı..Oda döndü. Eşyalar döndü. Donmuştum. Boğazıma düğümlenen şey nefes almamı önleyecek kadar büyüktü..Sonra AL BAYRAĞA SARILI cenazesi geldi. Selam durduk karşısında. Vatan sağ olsun dedik. Yaşamaya devam ettik. Ölüm bana merhaba demişti.
* * * Yıl 2006. Yani On altı yıl sonra. Bir akşamüstü. Güneydoğuda görev yapan bir askerim aradı. Hal hatır sormak için. Sonunda “Arayamadım kaç zamandır anne ama merak etme, hepimiz iyiyiz. Bitireceğiz bu terörü. Sizler orada rahat uyuyun geceleri.” Dedi. “Allaha emanet olun. Kolay gelsin aslanlar.” Dedim kapadım. İki saat sonrasıydı. Siteye haber yapıyordum. Ben dolaşırken bir son dakika haberine yine bakakaldım. “…….. ili ………ilçesinde çıkan çatışma sonucu üç şehit verdik.” Baktım isim yine aynı. Yer aynı. Yine bir ihbar sonucu gidilen yer, yine sıkılan haince kurşunlar..Yine gelecek olan AL BAYRAĞA SARILI yiğitler. Bu defa ekranın başında kalakaldım. Birkaç saat önce sesini duyup konuştuğunuz canımızın şimdi de haberini yapacaktım siteye..Yaptım da. Bunun nasıl bir duygu olduğunu dilerim yaşayarak anlamayın...
* * * Bu zaman dilimi arasındaki benim ve bizim verdiğimiz şehitleri, sönen ocakları, kalan yetimleri tek tek yazamadım.
Unutmayacağız da…
Dün şehit annesiydik, kardeşiydik, eşiydik, babasıydık…
Bugünde şehit annesiyiz, kardeşiyiz, eşiyiz, babasıyız…
Yarında şehit annesi, kardeşi, eşi ya da babası olacağız…
AL BAYRAĞA SARILI tabutların önünde selam duracağız gururla..
Bizi arkadan vuranları asla unutmayacağız…
Dün Türk’ e düşman olanlar yarında olacak…
Dün yüzümüze gülüp “Biz kardeşiz!” diyenler yarın da sırtımızdan vuracak…
Ama biz dimdik ayakta olacağız…
Dün Türk milliyetçisiydik, yarında olacağız…
Bu ülkenin içten ve dıştan bölünmesine, ihanetlere dün şahit olduk ama artık olmayacağız…
Çünkü biz damarlarında asil kan dolaşan Türk milletinin evlatlarıyız…
Ne Mutlu Türk’üm Diyene !
TÜM ŞEHİTLERİMİZİ RAHMETLE ANIYORUZ.
Dün şehit annesiydik, kardeşiydik, eşiydik, babasıydık…
Bugünde şehit annesiyiz, kardeşiyiz, eşiyiz, babasıyız…
Yarında şehit annesi, kardeşi, eşi ya da babası olacağız…
AL BAYRAĞA SARILI tabutların önünde selam duracağız gururla..
Bizi arkadan vuranları asla unutmayacağız…
Dün Türk’ e düşman olanlar yarında olacak…
Dün yüzümüze gülüp “Biz kardeşiz!” diyenler yarın da sırtımızdan vuracak…
Ama biz dimdik ayakta olacağız…
Dün Türk milliyetçisiydik, yarında olacağız…
Bu ülkenin içten ve dıştan bölünmesine, ihanetlere dün şahit olduk ama artık olmayacağız…
Çünkü biz damarlarında asil kan dolaşan Türk milletinin evlatlarıyız…
Ne Mutlu Türk’üm Diyene !
TÜM ŞEHİTLERİMİZİ RAHMETLE ANIYORUZ.
