aşk dediğin uykuymuş bak, uyumakmış mışıl mışıl.
şimdi çaresiz mısralar yazarken sana, arkamda bıraktığım ve uyuyan gölgemi adıyorum yokluğuna. uyuyabilen, halen sana ait olan o çünkü. terkettim ben kendimi, hükümlüyüm. acılar parkı meskenim, beni orada bulabilirsin. elinle koyduğun gibi. ancak bana geceleri ulaşmaya çalış, gündüzleri korkutucu olabilir gözlerim. korkmanı istemem benden. ben mutlu ol istedim, hala istiyorum. mutlu olmalısın.
uyumayı unutalı çok oldu. gözlerim bana yabancılaşalı, bana ait değilmiş gibi gözükmeye başlayalı o kadar çok oldu ki. aşık zannederdim kendimi oysa. aşık değil, çaresizmişim ben. çaresizliklerim içinde hapsolmuş, kurtulma imkanı hiç olmayan, uykuları çalınmış bir zavallıymışım ben. her gece, her gece ömrümden ömür çalanmışım, bundan zevk alanmışım, bunu alışkanlık haline getirenmişim. ben aşık değil, kayıp bir naaşmışım mezarını arayan. etleri liğme liğme dökülen, yürümekte zorlanan bir cesetmişim. kayıpmışım, uykusuzluğa mahkum edilmişim. hükümlüymüşüm. ben kendini bilmezim. hüzünbazım, sabah, sabahları güneş ısığına ağlayanım. aşık değilim ben, uykusuzum. uyuyamayanım.
kaygılar türetiyor gecelerim.
bana geceleri gel, uyumuyorum nasılsa, seni şahit ederim. seni suretimle yüzleştiririm. astığım gölgemle vazgeçemedeğin gölgeni seviştiririm. benle değil, senle ben değil. gölgelerimizi seviştiririm. biz korkarken yüzleşmekten, konuşmaktan bile korkarken, nasıl dokunabiliriz ki tenlerimize? senle ben asla beraber olamayız bu yüzden. asla biz olamayız senle ben, asla! vazgeçemediklerin var çünkü. uykuların var vazgeçemediğin, aşk dediğin uykun var. geç kaldın diyorsun bana, belki de sen beklemedin. sen erken gittin. halbuki ne de güzel başlamıştı herşey?
farkettin mi? hep sen öndesin. senle ben derken, hep sen öndesin.
uyuyor musun? peki..
şşşşşş.. sessiz. uyuyor.
bana yalnızca geceleri ulaş. gündüzleri, ben bile korkuyorum kendimden.
Alinti
şimdi çaresiz mısralar yazarken sana, arkamda bıraktığım ve uyuyan gölgemi adıyorum yokluğuna. uyuyabilen, halen sana ait olan o çünkü. terkettim ben kendimi, hükümlüyüm. acılar parkı meskenim, beni orada bulabilirsin. elinle koyduğun gibi. ancak bana geceleri ulaşmaya çalış, gündüzleri korkutucu olabilir gözlerim. korkmanı istemem benden. ben mutlu ol istedim, hala istiyorum. mutlu olmalısın.
uyumayı unutalı çok oldu. gözlerim bana yabancılaşalı, bana ait değilmiş gibi gözükmeye başlayalı o kadar çok oldu ki. aşık zannederdim kendimi oysa. aşık değil, çaresizmişim ben. çaresizliklerim içinde hapsolmuş, kurtulma imkanı hiç olmayan, uykuları çalınmış bir zavallıymışım ben. her gece, her gece ömrümden ömür çalanmışım, bundan zevk alanmışım, bunu alışkanlık haline getirenmişim. ben aşık değil, kayıp bir naaşmışım mezarını arayan. etleri liğme liğme dökülen, yürümekte zorlanan bir cesetmişim. kayıpmışım, uykusuzluğa mahkum edilmişim. hükümlüymüşüm. ben kendini bilmezim. hüzünbazım, sabah, sabahları güneş ısığına ağlayanım. aşık değilim ben, uykusuzum. uyuyamayanım.
kaygılar türetiyor gecelerim.
bana geceleri gel, uyumuyorum nasılsa, seni şahit ederim. seni suretimle yüzleştiririm. astığım gölgemle vazgeçemedeğin gölgeni seviştiririm. benle değil, senle ben değil. gölgelerimizi seviştiririm. biz korkarken yüzleşmekten, konuşmaktan bile korkarken, nasıl dokunabiliriz ki tenlerimize? senle ben asla beraber olamayız bu yüzden. asla biz olamayız senle ben, asla! vazgeçemediklerin var çünkü. uykuların var vazgeçemediğin, aşk dediğin uykun var. geç kaldın diyorsun bana, belki de sen beklemedin. sen erken gittin. halbuki ne de güzel başlamıştı herşey?
farkettin mi? hep sen öndesin. senle ben derken, hep sen öndesin.
uyuyor musun? peki..
şşşşşş.. sessiz. uyuyor.
bana yalnızca geceleri ulaş. gündüzleri, ben bile korkuyorum kendimden.
Alinti
