Tek ses sessizliğimdi. Belki tek umut sessizliğin ortasında bir başına da olsa var olmak... İz sürdüm aşklarımın ardından. Yeni bir kapı önündeydim: Korkak, ürkek, çekingen. Kaçıncı kez başa dönmüştü duygularım. Kaçıncı yakalayışıydı yaşadığını. Soluksuz kaldığım anda çaresizdim; korkunun ortasında şövalye misali... Soyundum tüm metalik zırhlarımdan. Yalnız bendim o duyguları soluyan. Tek ses, sessizliğimdi...
Bir sepette bütün çiçekler olsun ister gibi: Hepsi hiç solmadan ve hep benim kalan. Ne zor şey kimsesizlik içinde ses olmak.
Boğuluyorum!... Bir nefes olsun diye belki, çalmıştım tüm o kapıları. Ya da bir soluk olsun diye mi onlar çaldılar kapılarımı!? Kimdendi kaçışım, ya nereye kadar kaçabilirdim aşklardan ve kendimden?! Her durakta çıkıverdiler karşıma ve ben sessiz kaldım, tepkisiz. Yakalandım yine apansız. Kendimdendi oysa kaçışım. Kendimi yitirdiğim yerler bulmaktı, ki yakalandım – Kendimi resmeden aşklarımdan bir diğerine. Görüntüm karşısında yapayalnız ve anlaşılmazdım.
Hıçkırmak istiyorum. Sesimi, sessiz dizelere gömmek ve kaçmak bu kentin yitik aşklarından. Sessizliğin tınısı olmaktı belki ütopyalarım. Ben yarınlarda da kaçamazdım aşklarımdan. Esirdim aşkların kapanında çaresiz bir halde, yakalanmaktan. Bir aşkı sırılsıklam yaşamaya tutsaktı dizelerim.
***
İçimdeki sessizliğin çığlığıyla ürperiyorum. Adım başı korkakların izlerini sürüyorum. Nereye kadar bu sessizlik, ne zaman ben de kalabalığın içinde bir kum tanesi olurum? Kaçışınız kimden güzel insanlar? Nerelerde o eski, dopdolu, kucaklayan sıcaklığınız? Aşklarınızın izdüşümlerinde yarım yamalak duygularım. Bir kapı açımı zamanlarda, tüm bildiğim kapıları araladım ardına değin, yine de kapandı hepsi birer birer. Yüzüm kimsesizliğin derin çizgileriyle delik deşikti. Bir başıma kalakaldım sokak ortalarında. Arka sokakların yüreği kadar dingin şimdi. Arka sokakların dinginliği gibi yüreğim. Karmakarışığım. Her birinden bir anı saklı yüzümde: Tüm insanlığın atlasıyım...
Arka sokakların dinginliği gibi yüreğim. Çağlayanım, kendi yatağına yabancı. Geçtiğim yerler kadar bereketli, aktığım yollar boyu yitik tüm aşklarım. Saçtım aşklarımı yol boyu. Şimdi geri dönüşsüz yollarda kayıbım. Aykırıyım kendi hüznüme. Kendi doğama yabancı.
Neredesiniz insanlarım? Neredesiniz aşklarım, umutlarım. Adım başı kaçak duygular arasında yapayalnızım kendimden uzak, tüm iklimlere tutsak ve tüm renklere bir ton yapışığım. Kaçsam tutsaklığım, kaçsam tüm renklerinizi takarsınız ardım sıra. Yitiğim, anlamsız ve tanımsızım. Bir ton açığı henüz koptu yüreğimden. Her bir tonunuzla karışığım. Kaçsam yalnızlığım, kaçsam aşklarımı takarsınız peşim sıra. Kaçağım kendimden, duygularınızın karma tonunda bulanık aşklarım.
Selma Turgut
Bir sepette bütün çiçekler olsun ister gibi: Hepsi hiç solmadan ve hep benim kalan. Ne zor şey kimsesizlik içinde ses olmak.
Boğuluyorum!... Bir nefes olsun diye belki, çalmıştım tüm o kapıları. Ya da bir soluk olsun diye mi onlar çaldılar kapılarımı!? Kimdendi kaçışım, ya nereye kadar kaçabilirdim aşklardan ve kendimden?! Her durakta çıkıverdiler karşıma ve ben sessiz kaldım, tepkisiz. Yakalandım yine apansız. Kendimdendi oysa kaçışım. Kendimi yitirdiğim yerler bulmaktı, ki yakalandım – Kendimi resmeden aşklarımdan bir diğerine. Görüntüm karşısında yapayalnız ve anlaşılmazdım.
Hıçkırmak istiyorum. Sesimi, sessiz dizelere gömmek ve kaçmak bu kentin yitik aşklarından. Sessizliğin tınısı olmaktı belki ütopyalarım. Ben yarınlarda da kaçamazdım aşklarımdan. Esirdim aşkların kapanında çaresiz bir halde, yakalanmaktan. Bir aşkı sırılsıklam yaşamaya tutsaktı dizelerim.
***
İçimdeki sessizliğin çığlığıyla ürperiyorum. Adım başı korkakların izlerini sürüyorum. Nereye kadar bu sessizlik, ne zaman ben de kalabalığın içinde bir kum tanesi olurum? Kaçışınız kimden güzel insanlar? Nerelerde o eski, dopdolu, kucaklayan sıcaklığınız? Aşklarınızın izdüşümlerinde yarım yamalak duygularım. Bir kapı açımı zamanlarda, tüm bildiğim kapıları araladım ardına değin, yine de kapandı hepsi birer birer. Yüzüm kimsesizliğin derin çizgileriyle delik deşikti. Bir başıma kalakaldım sokak ortalarında. Arka sokakların yüreği kadar dingin şimdi. Arka sokakların dinginliği gibi yüreğim. Karmakarışığım. Her birinden bir anı saklı yüzümde: Tüm insanlığın atlasıyım...
Arka sokakların dinginliği gibi yüreğim. Çağlayanım, kendi yatağına yabancı. Geçtiğim yerler kadar bereketli, aktığım yollar boyu yitik tüm aşklarım. Saçtım aşklarımı yol boyu. Şimdi geri dönüşsüz yollarda kayıbım. Aykırıyım kendi hüznüme. Kendi doğama yabancı.
Neredesiniz insanlarım? Neredesiniz aşklarım, umutlarım. Adım başı kaçak duygular arasında yapayalnızım kendimden uzak, tüm iklimlere tutsak ve tüm renklere bir ton yapışığım. Kaçsam tutsaklığım, kaçsam tüm renklerinizi takarsınız ardım sıra. Yitiğim, anlamsız ve tanımsızım. Bir ton açığı henüz koptu yüreğimden. Her bir tonunuzla karışığım. Kaçsam yalnızlığım, kaçsam aşklarımı takarsınız peşim sıra. Kaçağım kendimden, duygularınızın karma tonunda bulanık aşklarım.
Selma Turgut
