Yarık bir ayrılık sonrası zarflıyorum sana âhımı
Yüreğimden kaçacak akşamlarım yok benim.
Aşkı içimde barındırıyorum.
Sana satır satır kırılan hayallerimi yazıyorum sessizce.
Hıçkırıklarıma damla damla kelepçe vuruldu...
Aşkı emzirsin kalbimin nabzı
Bir gece giderken anıların yar ağrısına
Aklımı yem etsem sabrın direncine
Sesim tükendi... Tükensin içimde konuşan rüzgarların uğultusu.
Taşırım ömrümü bir duanın el değmemiş aşkına
Yağmurlar gözlerimin bereketi
Avuçlarımda hüzün timsali rahmet
Kaç defa daha geç kalırım yaşayamadıklarıma,
Bir türlü söylenmek istenip de söylenemez aynı cümle?
Bir defa bıkmaz mıyım ben, aynı hayali baştan kurup aynısına yıktırmaktan?
Kaç kez daha kırarsın aynı kalbi yamalı tarafından?
Mahkemeleri hüküm vermiş adamların
Hayallerin suçtur diye
Kırgın kalbimin sığınağını ararım cinnetin kuyularında
Ve o derinden o çocuksu ümitlerimin sesini, bir kölenin telaşlı ruhuna gömdüm.
Kurtulsam aklımın uykusuz işkencelerinden
Yoruldum şiirlerin kambur eden hamallığından
Yarin acısından boğulma endişesi taşıyan titrek ve çekimser hislerim
Bir kutlu sevdaya örgülü ve tutsak...
Gözlerime buğu buğu düşen nedametin çığlıkları
Her dem dinler hüzün bestelerini kalbim
Ve ağrıya mahkûm zaman tutsağı bedenim.
Nasıl denir ki;
Gözlerinin belasına yorduğum
Yüzgörümlüğüme başkası takılacak...
Sen hangi acının tefsiriydin, okudukça yandım da yandım ben...
Rukiye KÖKSAL ( Hüzünbaz )
