Bilmiyorum nedendir, belki de biliyorumdur aslında... Kendime bile söyleyemediğim haykıramadığım, haykıramadıklarım var benim... Ve belki de hiç bir zaman fırsatım olmayacak... Bu denli... Sessiz görüyorlar belki, ama kim bilir, kim bilebilir ki içimdeki yangınları, kim, kimler duyabilir ki içimdeki çığlıkları... Öylesi insan aşığı, öylesi güzellikleri barındıran ben, söz geçiremiyordum kendime... Bilmem belki de kendimi kandırıyordum... Kim bilir belki de hep öyleydim... Öylesi sancılar çekmedim hiç, öylesi yangınlar yaşamadım... Bir haykırsam çıkarmıydı içimdeki onca şey... O kadar çok şey varken yaşayacak, yaşanacak... Belki de en derin kıyılara demir attım. Kim bilir ne zaman demir alınır o kıyılardan... Ve belki de en derin kıyılarda alabora olurum... Dedim ya çok doluyum aslında, bardağı taşıran son damla gibi, taşacağım ondan korkuyorum. Oysa coşkular, sevinçler taşırmak isterim... Artık kelimeler anlamını yitirmiş ve ben sessizliğe mahkum...
( Her daim kendinize sığmanız dileğiyle )
( Her daim kendinize sığmanız dileğiyle )
