Ondört asır önce çekilen eziyetleri hayırlayıp çekilenleri bilince..
Saçma sapan sebepleri sorunmuş gibi büyüttüğüme..
O Allah dostlarının çektikleri onca çileye ve yılmadıklarını düşününce..
Utanıyorum yıldığım o günlere..
Sebepsiz üzüldüğüm “çare”li çaresizliklerime..
İmkansız sandığım her bir şeyi önüme sunulmuş görünce..
Utanıyorum kimsem yokmuş gibi yakındığım günlere..
Annem babam olduğu halde hemde..
Oysa Sultanlar Sultanının (s.a.v.) ne annesi oldu ne babası..
Bunun için eziğim ki öyle..
İmkanım ve zamanım olduğu halde değerlendiremediğim günlere..
Cahiliye dönemini yaşamışız diye..
Utanıyorum uykumu ibâdetime tercih ettiğim gecelere..
Rabbe en yakın vakit gecedir bunu bile bile hemde..
Duanın red olunmadığı o eşsiz gece vakitlerinde
Alnımı seccademde yeterince tutamadım diye..
Elimi dua için açamadığım gün ve gecelere..
Utanıyorum Rabbimin ve Resûlünün (s.a.v.) adını yeterince anamadım diye..
Yemek yerken aç kalanları hatırlıyamadığım günlere..
Bir kaç hurma ile doyan Resûl-i Ekrem’i ve Ashabını bilince..
Sıkıntıyı dert ettiğim “sıkıntısız” hâlime..
Sıkıntı nedir bilmedik ki..” gerçeğini bilince hemde..
Şükretmeyi unuttuğum anlara acziyetime...Her şeye utanıyorum işte..
Kusursuz ni’metlerle yaşadığımız için şükredeceğimize
Ni’metleri görmeyen körlerden oldum diye..
Utanıyorum her yeni bir kıyafet aldığımda
Senelerce aynı kıyafetiyle dolaşanları göremedim diye..
Utanıyorum aynaya her bakışımda..
Kusursuz yaratıldığımızı farkedemiyoruz diye..
Utanıyorum bilmediklerimi şimdi bilmeye
Görmediklerimi şimdi görmeye..
Çok utanıyorum Allahım.!
Senden bir şey istemeye..
Derim hep “istemek” benden vermek “isteme hissini verenden” diye..
Şimdiye kadarki hiçbir isteğimi bu kadar eziklikle istemedim..
Rabbim dünyada utandım Ahirette utandırma..
Huzurunda utandırma...
Yine de utanıyorum isterken..
Ben lâyık mıyım diye..
İlâhi Sen içleri en iyi bilensin..
Affet merhamet et..
Azabından koru..
Saçma sapan sebepleri sorunmuş gibi büyüttüğüme..
O Allah dostlarının çektikleri onca çileye ve yılmadıklarını düşününce..
Utanıyorum yıldığım o günlere..
Sebepsiz üzüldüğüm “çare”li çaresizliklerime..
İmkansız sandığım her bir şeyi önüme sunulmuş görünce..
Utanıyorum kimsem yokmuş gibi yakındığım günlere..
Annem babam olduğu halde hemde..
Oysa Sultanlar Sultanının (s.a.v.) ne annesi oldu ne babası..
Bunun için eziğim ki öyle..
İmkanım ve zamanım olduğu halde değerlendiremediğim günlere..
Cahiliye dönemini yaşamışız diye..
Utanıyorum uykumu ibâdetime tercih ettiğim gecelere..
Rabbe en yakın vakit gecedir bunu bile bile hemde..
Duanın red olunmadığı o eşsiz gece vakitlerinde
Alnımı seccademde yeterince tutamadım diye..
Elimi dua için açamadığım gün ve gecelere..
Utanıyorum Rabbimin ve Resûlünün (s.a.v.) adını yeterince anamadım diye..
Yemek yerken aç kalanları hatırlıyamadığım günlere..
Bir kaç hurma ile doyan Resûl-i Ekrem’i ve Ashabını bilince..
Sıkıntıyı dert ettiğim “sıkıntısız” hâlime..
Sıkıntı nedir bilmedik ki..” gerçeğini bilince hemde..
Şükretmeyi unuttuğum anlara acziyetime...Her şeye utanıyorum işte..
Kusursuz ni’metlerle yaşadığımız için şükredeceğimize
Ni’metleri görmeyen körlerden oldum diye..
Utanıyorum her yeni bir kıyafet aldığımda
Senelerce aynı kıyafetiyle dolaşanları göremedim diye..
Utanıyorum aynaya her bakışımda..
Kusursuz yaratıldığımızı farkedemiyoruz diye..
Utanıyorum bilmediklerimi şimdi bilmeye
Görmediklerimi şimdi görmeye..
Çok utanıyorum Allahım.!
Senden bir şey istemeye..
Derim hep “istemek” benden vermek “isteme hissini verenden” diye..
Şimdiye kadarki hiçbir isteğimi bu kadar eziklikle istemedim..
Rabbim dünyada utandım Ahirette utandırma..
Huzurunda utandırma...
Yine de utanıyorum isterken..
Ben lâyık mıyım diye..
İlâhi Sen içleri en iyi bilensin..
Affet merhamet et..
Azabından koru..
