Nerden başlasam bilemiyorum...
Aslında ne anlatacagımıda. İçimden gelenlere kulak asmalımıyım onuda kestiremiyorum...
İnsanın her daim yanında olacağını bildiği kişiler bile birgün oluyor onları en karanlık yalnızlığa hapsediyorlar...
Evet evet bugün günlük yaşantımdan çok yaşadıklarımdan bahsetmeliyim sanırım...
İçim huzursuz. Kendimde değilim sanki...
Kendimi ilk defa hiçkimseymişim gibi hissettim..
Birinin kızı değilmişim gibi...
Sanki birinin kardeşi, veya onların arkdası değilmişim gibi...
Bugün ilk kez sanki hiçkimseymişim gibi hissettim...
Bu his...
Nasıl anlatılırki bilemiyorum...
Sadece olduğu kadar yada olabilmesi mümkün kadar anlatabiliyorum...
Bugün içimden hiçbirşey gelmiyor...
Acaba yeterince görmüyor, hissetmiyor veya bencillikmi ediyorum bilmıyorum...
Verdiğim onca uğraştan sonra bir anda tersine bir düşünceye kapılmamın nedeni nedir diye düşünen oldu mu hiç?Bırak çevreme karşı bu bahaneleri üretmeyi, onları inandırmaktan çok kendimi kandırmaya çok daha fazla çaba sarf ediyorum. Yani yapmak istediğim şey, bir anda berbat, kötü, işe yaramaz oluyor
Herzamanki gibi yine anne ve babamla konustum, sevdiğim arkdaslarımla konustum ama çok farklıydı...
Bilmiyorum işte... Belkide insan içindeki boşluğu kendi yaratıyordur...
Belki sadece iyi hissetmek istemiyordur..
Gereklidir belkii.. Daim olmadığı sürece tabiki...
Bugün iyi değilim umarım siz iyisinizdir...
