Sevgi

Sevgi;
bir kelebeğin,
her kanat çırpışında ölüme yaklaştığını bildiği halde,
yine de heyecanla ve her seferinde daha büyük bir güçle ortaya çıkardığı enerjinin kaynağında yatar.

Sevgi;
her şeyin başlangıcı ve sonu,
tamamlayan; ama bazen de eksilten,
en karanlık gecenin dahi bir sabahı, aydınlığı olduğunu gösteren yerde,
zamanın tam ortasında
oturur.

Ve Sevgi;
zamanı geldiğinde, kaynağında yatarken ayağa kalkmasını bilen,
ve sadece hak edenlerin tadacağı bir güçtür.
Bu güç bazen kontrolden çıkıp sahibine bile zarar verse de,
çoğu insanın “araç” gibi gördüğü;
ama aslında amacın ta kendisi olan bir değerdir.
Paha biçilmez ve satılamayan tek şeydir. Evet aslında yalnızca bir
“ŞEY”dir.
Tarifi yapılamayan ve çoğu zaman hatırlanamayan kelimelerin yerine kullanılan kelimedir o:
“ŞEY”dir.

Kötü olan her ŞEYin çoğaldığı bu zamanın orta yerinde dimdik ayakta duran,
güçlü ve sonsuz olan tek ŞEY.

Tarifi yapılamayan ve çoğu zaman hatırlanamayan o “ŞEY”i bugün şuanda hatırlamalı
ve kendimize göre tarifini yapmalıyız.
Neden mi?

ŞEY, bilmem!




Her ŞEY bir tek ŞEY için birleştiğinde,
bir tek ŞEY için her ŞEY den vazgeçebilenlere…​