Sen yokken

Sen gittiğinde kış yeni geliyordu İstanbul ‘a…
Yapraklar sararmış, hava soğumaya başlamıştı.
Günler, kısalıyordu yavaş yavaş
Güneş, soğumaya başlamıştı..
Hava ısındı sen yokken
Güneş kocaman açmaya başladı
Günler, bir kundak gibi sardı bedenleri
Sen yokken…
Sen yokken, sensiz kalmayı öğrendim buralarda
Yeşeren dalları tuttu acıkan yüreğim
Açan çiçekleri gördü gözüm, sen diye
Sen yokken, seni özledim…
Şimdi sıcak buralar
Sen yoksun hala
Denizler bir başka mavi…
Gökyüzü parlak turkuaz.
Ve sen hala yoksun
Kim bilir ne zaman geleceksin
Gelsen de bana doğmayacak ki güneşin
Güneş tutkun, güneş yorgun,
Güneşe bulut düşmüş
uğur ilhan