Sekizinci Rica: “Bu Gün Günlerden Aşk” Lahikası

a-


BU GÜN GÜNLERDEN AŞK. Ay az önce gece vardiyasından çıktı. Güneş merhametli bir erkek gibi hayat arkadaşı olan Ay’ı alnından öperek uğurladı. Güneş sadece Ay’ı öptü. Ama gelene geçene, kaçana göçene selam vere vere boy attı ufuklarda. Pencereme uzanıp, benim de yanaklarımdan öptü. Ben de öptüm kalbimi. Ve sana doğru doğan bir güneş olabilmek için yüzümü ve sözümü döndürdüm sana. Ben yüzün, ben sözün oldum senin. Ben günün, ben güneşin oldum senin.


Bu sabah buralarda güneş menekşe menekşe açsa da, az sonra yağmur yine gelecek. Belki akşama doğru bahar başka çiçekler de getirir; bilemem. Ama ben her seferinde denizleri yırta yırta geldim kapına. Rüyalardan atlarım, dualardan tüfeklerim vardı. Şiirlerden bıçaklarım, şarkılardan kılıçlarım... Kendimle öyle çok savaştım ki, her tarafım yara bere içinde. Denizlerden dağlara çıkıp haykırdım bir zaman: Hey Gelincik Dağının Sultanı! Senin de benim gibi yaraların var mı?


Yaralarla geldim ben sana. Belki yağmur sağaltır yaralarımı, diye kanayan yanlarımı yağmuruna tutmaya geldim. ‘Bir yağmur; eğer seher vakti gelirse; oturur denize, dayanır dağa; sana dönerim ben’ deyip, sana döndüm.

Bu gün günlerden aşk. Ben güne, güneşe, sana döndüm.


b-


Bu gün günlerden aşk.

Dün bütün gece rüyamda seni gördüm. Ne çok soğuk terler attım. Ne çok sarsıntılar yaşadım. Kah güldüm, kah ağladım. Kah sustum, kah naralar attım. Neden sonra uyandım da aşk uykusundan; her yanım ağrıyor, her yanım ağlıyor.


Rüyanın köprüsünden geçerek bir yol ayrımına vardım. Yollar bir iken bin oldu. Yürek bir iken, bin parça. Ben biliyordum bu yerleri. Bu sapak Sezai Karakoç’a çıkar, şu yol aşka, şu menzil duru bir yağmura, şu dergah da bana. Sapaklardan yollara, menzillerden dergahlara vardım. Şiirlerden aşka, senden bana vardım. Vardığım her yerde yeni bir rüya gördüm. Rüyalardan rüyalara vardım. Bütün gece o sapak senin, bu yol benim, o menzil senin, bu dergah benim, o rüya senin, bu rüya benim gezdim durdum.


Rüyalarımda ağrılar öre öre sabahın olmasını bekledim. Rüya göre göre sana doğru yürümenin, türküler söyleye söyleye düğün evine gitmek gibi bir şey olduğunu bilmekteydim. Gece senin düşünle, hayalinle, rüyanla demlendim. Bir süt denizi oldu da tenim; şiirlerden, şarkılardan maya çaldım kendime. Gün doğumuna yakın kıvama erdim ve yazmaya koyuldum yola koyulur gibi. ‘Ellerin öper geçer her yerimi’ deyip durdum mektuba bu aşk namazında: Niyet ettim rızası için Allah’a, artık vakti gelen şu mektuba...


Söze nereden başlayacağımı bilemediğim için tekrar tekrar selam verip niyetimi yeniledim. Kaç defa yazdım, kaç defa yırttım yazdıklarımı. Kaç defa bozdum namazı. Kaç defa bozuldu kalbim. Kaç defa meleklerin katından döndü yazdıklarım. Kaç defa meleklerin katına varamadan yoruldu kalbim. Kaç defa yağmur gibi kesildi söz yağmur meleği.


c-


Bu gün günlerden aşk.


Yağmur meleği... “Yağmur Meleği” desem de sana, benim için kalbin bir yangın yeri sanki. Aşk buğu buğu teninde tütüyor. Sana bakarken kendimi ateş aramaya çıkmış biri sanıyorum. Nerene baksam ateş alıyorum. Nere-ne dokunsam oran rüyama giriyor. Nereni düşünsem oran kalemime giriyor. Nereni görsem orası bana göz oluyor.


Gözlerin kalem kalem, rüya rüya ateşler gibi bir yolculuğa çıkarıyor beni. Gözlerin bir çıra oluyor, bazen yakıyor, bazen yıkıyor beni. Bazen tenimi ısıtıyor, bazen yolumu ışıtıyor. Gözlerin yangından bir yol. Bir uçuruma varılıyor gözlerinden. Kaşların bir sıradağ gibi deniz gözlerini yerinde tutuyor. Uçuruma çıkan o gözlerini bir sığınak yapıyorum kendime gözlerinin yangınında. Sığınıyor, yalnızlığı seçiyorum. Belki bir yağmur gelir, bulur beni, diyorum.


Aslında gözlerine bakmaktan utanıyorum. Kabe karası kaşlarının bir sur gibi çevirdiği Medine rengi gözlerine... Gözlerin.... Gözlerin dokunup geçiyor her yerime. Dokunur gibi kilimin bir yeri dokuyor, dokuyor, dokuyor, okuyor içimi. Belki okursun diye rüyalarımı en güzel şiirlerimi asıyorum her sabah kirpiklerinin balkonuna. Gözlerin gönlüme bir kapı ya... Sözlerin kalbime bir pencere ya... Sözlerinden bakarım ya gönlüme. Gözlerinden girerim ya kalbine. Belki açarsın kapılarını, pencerelerini de, girerim kalbine. Belki kalbim ağlamasını keser.


Kalbim sızım sızım ağlarken gecenin koynunda, ellerin gözlerimi öpen bir karanfil oluyor. Değil mi ki, her sabah çiçeklere su vermek gibidir gözlerini öperek uyandırmak seni... Ellerin gözlerinle kardeş. Ellerin gözlerinle aynı cinsten, aynı çiçekten. Ellerin ve gözlerin karanfil....


d-


Bu gün günlerden aşk.


Güneş gülüyor herkese. Kuşlar çocukların pencerelerine kadar gelip, onları kahvaltıya çağırıyor. Yağmur yağmur bahar yağmış buralara. Karanfil karanfil rüya ağmış uykulardan. Uyan... Uyan... Bu gün günlerden aşk. Belki beni görmüşsündür rüyalarında. Belki bir baharımdır da, yağmura saklanmışımdır. Belki bir yağmurumdur da, seni saklıyorumdur içimde. Uyan...


Şimdi bahar günüdür. Şimdi yağmur zamanıdır. Şimdi yağmur yağıyor. Uyan. Kalk da seni bulmam için, rüyalarına girmem için dua et. Çünkü yağmur yağarken yapılan dua kabule yakındır, derdi annem. Şimdi dualarımın içinden geçiyor bir yağmur. Şimdi bir yağmurun içinden geçiyor dualarım. Uyan. Uyan da beni dualarından geçir.


Biliyor musun dün burada deniz yağmur duasına çıkmış. Yağmur da masmavi denizler ekmiş buralara. Bir de bahar görücüye çıkmış. Yağmur da yüz görümlüğü olarak yemyeşil bir şal atmış baharın boynuna. Emirgan’da deniz bahara kavuşmuş. Emirgan baharı Emirdağ sanıp, kucaklamış. Ellerine güneş değmiş denizin, gözlerine güneş ağmış yağmurun... Buralara hep deniz ekilmiş, bahar dökülmüş, güneş ağmış.


Yağmur biraz dindi şimdi. Güneş de açtı. Nereden çıktın karşıma bir güneş gibi sanki. Nasıl çıkartabilirim bir yağmur gibi hayatımdan şimdi seni. Düşlerin basmışken hayallerimi dalga dalga, şerha şerha böyle... Deniz yağmur duasına çıkmış, ben de bu gün senden gelen bu dalga dalga aşk yağmurunun kesilmesi için duaya mı çık-sam acaba? Hoş yağmur kesilse, güneş açıyor ya. Neyse.


Hatırlar mısın? Sen konuşurken, damla damla değil, dalga dalga yağmur yağardı İstanbul’a. İstanbul’un yedi tepesi kurşuni bir kubbe olurdu. Sen susarken kirazlar utancından kızarırdı. Sen yürürken güneş zamandan yelkovanını çekerdi. Sen gülerken gökyüzünde yıldızlar yanıp sönerdi. Sen ağlarken denize yağmur yağardı. Sen bana bakarken, yağmur kokusu sarardı Kız Kulesi’ni.


Şimdi yağmur denize yağıyor. Denizin yüzünü kanatıyorum, kanından tadıyorum. Aşk değiyor bana. Acı çekmek değiyor bu yaptıklarıma. Tutuyorum da mavi ellerinden denizin, yağmurlarla dağlara çıkıyorum. Dağlardan soruyorum aşkı. “Belki yok olurum bir dağın kınında” diyorum. Belki bir denize dönerim aşkın iksiriyle. Daha fazla yaralanırım. Belki daha fazla sevebilirim seni. Belki bir bahar olurum. Gelir sende sürgün veririm. Belki bir yağmur olurum. Seninle avuturum kendimi.


Duru bir yağmur ol da, uyan Emirdağ’ın Sabahı! Bir bahar ol da, uyan Barla’nın Sultanı! Bir yağmur ol, bahar bahar aç. Bir bahar ol, yağmur yağmur yağ.

e-
Bu gün günlerden aşk.

Denize yağmur yağıyor. Ben bir denizim kendime. Denize yağmur yağıyor. Yani sen yağıyorsun. Ne acayip denize yağmurun yağması. Şaşkınım. Öpüp duruyorum kendimi. Bakıp duruyorum yağmura. İnanır mısın, denizi öpmekten tuzlanmış dudaklarım, yağmura bakmaktan ağarmış gözlerim. Ağzımın tadı yok, gözlerimin feri. Bunun için ben kalbimi onarıyorum şarkılarla. Kalbimi şarkılarla...
Kalbimi şarkılarla onarırken gözlerimin feri biraz artıyor. Daha bir güzel görüyorum dünyayı. Her herde gözlerine rastlıyorum. Ruhumu yoruyor bakışlarındaki buğu. Bir de buğu sürgün veriyor baharı. Kanımda bin bir yara açılıyor. Ateşleyip hastalıkları, azdırıyor çiçek açtırır gibi ağrıları. Artık yağmurlu bir bahar gününde Emirdağ’da seninle yan yana yürümek dinlendirebilir ancak beni. Yada deniz gözlerinde bir kıyı olmak belki. Ama sen bana bir kıyı vermedin. Bir adanı bir gözüm eylemedin. Şimdi bu gözümdeki ağrı senden. Bu deniz gözyaşları senden.

Bu gözyaşları içinde adı sen olan bir gül ağacı yetiştirdim yıllarca. Belki bir teselli olur, belki bir gün bir meyve verir, besler bir zaman beni, diye. O beni biraz besledi. Şimdi bu sırtımdaki sancı senden. Ama aşk gün geçtikçe bende daha da büyüyor. Bir gün kabuk atacağım. Şu sırtımdaki yara iyileşecek. Sen o gün, orada beni sadece “aşk” olarak göreceksin. Ben yağmurdan öğrendim yukarıdan aşağıya meleğimsi bir bakışla bakınca her şeyin ne kadar da anlamlı olduğunu. Sen bahardan öğreneceksin benim seni ne kadar çok sevdiğimi.Ben Yağmur’dan ve o gül ağacından öğrendim aşkı. Sense benim senin tenine ektiğim bahardan öğreneceksin. Bu gül ağacı bende bu gün dal budak saldığı gibi, bir gün o baharda sürgün verecek sende.

Sen benim ruhumun gül ağacısın ve aşk meyvesini ben sende verdim. Nasıl ki çiçek açmış bir ağaç, güzel yazılmış bir şiirdir. Sen de aşkımın üzerinde gül açtığı bir ağaçsın. Bir ağaç sandım seni gölgesine sığınılacak. Sınayacağım sandım sende kendimi. Eskiler nasıl söyler: ‘Ağaç yaş iken eğilir.’ Eğemedim seni. Boyun eğdim. Başım önüme düştü. Elden ayaktan düştüm.

Öyle dalgalıyım ki şimdi. Öyle bir met-cezir yaşıyorum ki içimde. Aşk ile öfke arasında gidip geliyorum. Söylediklerim birbirini tutmuyor. Zira aklım başka konuşuyor, kalbim başka.

f-

Bu gün günlerden aşk.

Şimdilerde beni en iyi Emirgan anlıyor. Emirgan mezarlığına gidiyorum haftada bir gün. Cuma günleri ikindileyin senin için yaptığım küçücük mezarın başına varıyorum. Günbatımına dek bekliyorum başında. Seni bir gün elde edememek düşüncesi deli ediyor beni. Ben bu deliliği veliliğe çevirmek için gidiyorum zaten oraya. Her ihtimale karşı yokluğuna alışmaya çalışıyorum. Hikmetli sözler söyleyip, kalbime bu muhtemel durumu kabul ettirmeye çalışıyorum. Mezardan aldığım toprağı ufalarken avucumda, o toprağı kendime bir kum saati yapıyorum. Ne yaparsan yap, saatinin içindeki kumun daha hızlı akmasını sağlayamazsın ya, yine de ben zamanı çabucak eritip sana ulaşmak arzusundayım. Zaman geçer de, ben onun yokluğuna alışmadan o gelir beni bulur, diyorum.


İnsan bir şeyi aramadan bulduğunda çok fazla sevinmiyor değil mi? En fazla kesede bir mangır bulmuş kadar seviniyor. Ama aradığını bulamadığında ne kadar çok üzülüyor. Bir kese altını kaybetmiş gibi... Öyle de; insan sebepsiz sevdiğinde sevdiğini terk etmesi kolay oluyor. Sebepli sevince o sebeplerin varlığı seven için anlam ifade ettiği müddetçe sevgi sürüyor. Ben seni niçin bu kadar çok sevdim de, şimdi söküp atamıyorum bir ağaç gibi içimden seni, bunu bilmiyorum. Bu halim kökünden köklenilmeye çalışılan bir ağaç dinginliği yaşatıyor bana: Bunca öptükten sonra göğü, ayrılıvermek dünyadan öyle mi? Bunca meyve verdikten sonra kesilip atılmak öyle mi?


Oysa ben bir keman ağacıyım senin için. Aşkın keman gibi tenime gerilmiş. Nereye dokunsam senin şarkın çalıyor. Senin hayalinle baş başa kalmamak için, bir yerlerime dokunmamak için namazları uzatmaya başladım son günlerde. Bazen kemanı elime alıyor, senin için yaptığım şarkıları fısıldıyorum İstanbul’a. Aşkın bende soğumaya yüz tutacak diye, seni bir an da olsa unutacağım, diye senin için yazdığım şiirleri okumaya başlıyorum: Sevmediysem deliler gibi seni / haydi koparsınlar bir çiçek gibi senden beni.

Namazdan kemana, kemandan namaza gidip geliyorum.
Neyse...
Sesimi düzeltmeliyim artık, ağladığım duyulmasın.
Yüzümü yıkamalıyım şimdi, gözyaşım kurumasın.
g-
Bu gün günlerden aşk.
Yağmur meleği, kurşun ki yuva yapmıştır göğsüme. Her gül beni vurur. Baharı soluyan bir yağmur gelir, beni bulur. Gül baharı, yağmuru en çok da beni vurur. Bir zamanlar güllere vurgun Gül adlı bir padişah varmış. Ülkesinin herhangi bir yerine gittiğinde, halkı ona gül atarmış. Senin bir gün İstanbul’a bana dönmeni bekliyorum. O padişahın adı Gül idi. Ben, yani Mustafa, güllerin efendisinin adını taşıyorum. O gün geldiğinde İstanbul’u gül bahçesine çevireceğim.
Şimdi ben sanki başımı omuzlarına koyuyorum. Saçlarıma senin dudaklarından bahar gelmiş. Gözlerini bırakmışsın da gökyüzüne, yağıyor gözlerinin göğünden yağmur. Bir gülün koynunda birikiyor ruhumuz...
h-
Bu gün günlerden aşk.
Dün gece Mevlid Kandiliydi. Senin için mevlid okudum. En güzel yanlarınla bana doğman ve dönmen için dua ettim. Sonra aşkla ben Mevlid Kandilinde birbirimize sarılıp, dua ede ede uyuduk.

Sanki beni bir bahar bağlamıştı. Bir yağmur tutmuştu. Bunun üzerine ‘yalnız bir kalbin arkasından git / yalnız bir gönlün arzusuna teslim ol” diye kendimi tenbih ettim.

Dinmedi ağrılarım. Geçmedi yalnızlığım. Bu defa da “Artık giyindiğim şu yalnızlıkları çıkarmalıyım bir bir üzerimden. Kokunun sindiği her şeyimi bir kenara koymalıyım.” dedim.

ı-
Bu gün günlerden aşk.
Sana anlatmadım. Yedi yıl önce bir rüya gördüm. Sen içinde onlarca gemiyi barındıran bir limandın güya. Dışardan bakılınca çok berrak, çok duru görünüyordun. Zeytin gözlerimle geceleri Ege dağlarından Yunan adalarına bakarken denizde rastladığım durgunluğun izlerini görüyordum üzerinde. Sanki her şeyinle bana ifşa olmuştun. En derin yerlerini görüyordum. En ince sırlarına nüfuz edebiliyordum. O an hatırıma bir şey düştü. Bu gün anlıyorum ki, senin hakkında bildiğim her şey o rüyadan ibaretmiş. O gün her şeyinle seni görmüşüm. Ve o gün sana aşık olmuşum. Evet ben aslında sesinin bir yankısıymışım. Sen öyle derinlerde yaşıyormuşsun ki ve sesin öyle bir dağda yankılanıyormuş ki, o ses çalkalana çalkalana denizin ortasına atılan gülün daireler oluşturarak kıyıya vurması gibi benim ruhumun kıyılarından tekrar senin ruhuna vuruyormuş. Sesinin yakamozları bana vuruyormuş ve sen bana katılıyormuşsun.

i-

Bu gün günlerden aşk.

Yağmur meleği, artık günün de, mektubun da sonuna geldim. Bahar sürüldü. Yağmur kesildi. Yine de, ağır aksak da olsa bu yürekte hala sana karşı aşk sürüyor. Fakat ne kadar bu halde gider bilemiyorum. Artık rüyalar görme, dualar etme, şiirler söyleme, mektuplar yazma sırası sende. Bu gün günlerden aşk. Yarın aşkertesi. ama sen sakın erteleme aşkı. Zira erteleyenler helak oluyor.

Hoşça kal Emirdağ’ın Sultanı

Hoşça kal Emirdağ...

Hoşça kal Emirgan...

Eline yüreğine sağlık.
Paylaşımına teşekkürler

sadece senin yokluğunu
İple çektim.
Ey kadın
Sen benim için öldün dediğinden günden beri .
Ben sana her gün ölü’yorum
Ölüyorum ama yine de seni
İşte böyle her gün.
Ceset ceset’te seviyorum.
Ama senin
Seni böyle ölesiye seven
Ölüye bile saygın yok.
Hem bugünlerde
Ölmek değil şimdi canımı yakan.
Sen gittikten hemen sonra
Acını bile çekemeden ölmek.
Asıl bana koyan.
Neyse
Ölülerin arkasından konuşulmaz mış
Sen en iyisi sadece oku.
Ben bu hayatta
sadece senin yokluğunu
İple çektim.

Ben senin varlığını seviyorum.

Yokluğunu seviyorum.
Sana ulaşamadığım dakikalarda,
Seni duymayı,
Seni özlemeyi..
Hiç görmesem bile seninle olmayı seviyorum.
Hiç korkmuyorum seni sevmekten.

Senin gülüşünü seviyorum.
Her bana bakışında
Gözlerinede okuduğum o duyguyu
Gözlerindeki gözlerimi seviyorum.
Gönlünü seviyorum
Özünü seviyorum senin
Dudaklarındaki sözlerimi seviyorum
Yine de korkmuyorum seni sevmekten.

Ben sendeki o sıcaklığı
Sana olan uzaklığı seviyorum.
Yanaklarından akan göz yaşlarını
En çok Beni arayan ellerini seviyorum.
Yalnızlığımı seviyorum sebebi sensen
Ayrılığını seviyorum
En çok yalnız kaldığımda
Beni bulan gönlünü seviyorum.
Ben en çok senin bana olan
Sevgini seviyorum.

İçimden haykırmak geliyor.
Dünyaya sığdıramadığım seni
Kalbime sığdırmak geliyor.
Ağlamak geliyor seni görmezsem
Özlemek geçiyor içimden seni
Sevmek geçiyor.
İçimden sana doğru giden
Bin bir türlü yol geçiyor.
Korkmuyorum seni sevmekten.

Ben yalnızca seni seviyorum
Ne o muhteşem güzelliğin
Ne kalbimdeki özelliğin
Ne de sevdiğim için değil
Seni yalnızca sen olduğun için
Ruhun için
Kalbin için
Aklın ve sevgin için seviyorum seni.

Ben seni en çok kendim için seviyorum
Belki de ilk defa bencil oluşumu
Sana borçlu olduğum için.
Seni her şey için seviyorum.
Ve sahip olmadığım hiçbir şey için.
Yine de korkmuyorum seni sevmekten.
Her dakika seninle olmayı seviyorum.
Gözlerimi her açtığımda
Aklıma gelişini seviyorum.
Her gece uyumadan önce
Seni sevdiğim aklıma gelince
Sensiz uyumayı bile seviyorum
Uyumadan önce seni düşününce.

Ben seni en çok
Umutsuzluğumda beni bulduğun için seviyorum.
Yine de korkmuyorum seni sevmekten.
Ben seni benimle yaşadığın için
Benden hiç gitmediğin için seviyorum
Beni hiç terketmediğin için.
Ellerini seviyorum Allah’a açıldığında

Kalbini seviyorum kapıları açıldığında
Ve gözlerini seviyorum
Her karşımda kapanıp açıldığında.
Bana baktığında
İçimde yakaladığın coşkumu seviyorum.
Her bana baktığında
Seni sevdiğimi hatırlamayı seviyorum.
Yine de korkmuyorum seni sevmekten.
O kadar çok seviyorum ki seni sevmeyi
Yalnızca sen olduğun için hayatımda
Kendimi bile seviyorum
Sen olunca aklımda.
Kalbimi seviyorum seni seviyor diye
Gözlerimi seviyorum seni görüyor diye.
Ruhumu seviyorum seni ruhuna
Bu kadar yakın diye.
Gülümsememi seviyorum seni düşününce
Ayakta kalışımı seviyorum sebebi sen olunca
Yine de korkmuyorum seni sevmekten.

Ben sana olan sevgimi yazan
Kalemimi seviyorum.
Senin adını yazdığım kağıdı seviyorum.
Sana olan sevgime benzettiğim
Her sevgiyi seviyorum.
Bana seni hatırlatan herşeyi
Sana giden yolları seviyorum.
O kadar çok seviyorum ki seni
Seni kaybetmek korkusunu bile
İçinde yalnızca sen olduğun için
Sana karşı duyduğum bir duygu olduğu için
Korkumun sebebinde sen olduğun için seviyorum.

Yine de korkmuyorum seni sevmekten.
Yine de korkmuyorum seni sevmekten.
SENİ…SENİ…SENİ ÇOK SEVİYORUM…