“Dondurma istiyorum!” diyemedik annemize, cebinde parası olmadığını onun kadar iyi bilirdik. Hiç yaş eksilmedi gözlerimizden, camdan izlerken dilencileri. Yaşımız kadar küçüktü boyumuz, yüreğimiz kadar büyüktü ruhumuz. Kimse fark etmedi büyümemizi, herkes kendisiyle çok meşguldü fark etmeye... Kimse anlamadı bizi, herkes çok meşguldü “küçüğün saçmalıklarını dinlemeye”… Oysa biz erken anlamıştık bu dünyanın kavramlarını, gerçeklerle oynardık oyuncak yerine. Sanma yoksulluk değildi bizim ki, sadece yüreğimiz fazla zengin fazla engindi… Nice yoksullar gördük hissetmeyi, düşünmeyi unutan… Bizim ki karın açlığı değil, yürek açlığı idi… Çocuklar kaçarken yağmurdan, camdan izlerken sokağın ıslanışını; biz ıslanırdık açıkta katreler okşarken sokağı…
