Uyan hadi! Hiçbir şey birbiriyle aynı değil.
Etrafa bak! Kalbine, ağaçlara, sokaklara, En çokta aynaya… Hangi acının ilk sızısıyla çarpıyor kalbin? Hangi ağaç kuru dallarıyla selamlıyor rüzgarı? Hangi sokak ilk günki gibi dolup taşıyor insanla? Ya yüzün? Umutların, kederlerin, sevinçlerin o ince çizgileri… Hiç mi değişmiyor sanıyorsun? Göz kapakların her gün aynı yorgunlukla mı açılıyor hayata? Gözlerin aynı soğuk soluklukta mı bakıyor etrafa? Görmüyorsun… Görmek istemiyorsun. Zamanın öylece akıp gitmesine müsaade ediyor, Unutuyorsun baharları, yazları, umutları, En çokta kendini… Sandığın gibi uzun bir yolculuk değil hayat. Üç günlük dünya dedikleri yer burası. Bilir misin kaçıncı günündesin dünyanın? Yokla kendini, yokla hayatı, yokla yaşamı. Ellerin, bir şeyleri bırakmak yerine bir kez tutmayı öğrensin. Dudakların yorgunum demek yerine tebessüm edebilsin. Kalbin içi dolu bir sandık, izin ver biraz olsun hafiflesin. Yutkunduğun kelimeleri bırak, olması gereken yerde düğümlensin. Geç kalma kendine daha fazla, çaresi yok gecikmişliğin. Uyan hadi! Artık uyan… Zaman sana yetişmez, sen zamana yetişirsin.
