Bazen kendi kendime kızıyorum, hayat aslında çok kısa. Sevdiklerimizi ailemizle zaman geçirmek icin çok kısa. İnsanoğlu sanki çok zamanımız varmış gibi, herseyi ve herkesi yarına erteliyoruz. Ailemle pek fazla zaman geçirmiyorum, sanki çok zamanımız varmış gibi herseyi yarına erteliyorum. Her akşam kafamı yaztığa koyduğumda, bugünümü aileme ayırabilirdim hissi geliyor, ve bu hiss saat geçtikçe icime daha da büyük oturuyor, ve korku sarıyor etrafımı. Ailem Annem Babam Abim, sanki bir gün gelecekmiş gibi ve onları aniden kaybedecekmişim gibi, birden yok olacaklarmiş gibi, ölüm gibi. İnsanoğlu sevdiklerinin kıymetini gittikleri zaman anlarmış. Allah şükür daha Annem Babam Abim bütün sevdiklerim sağlikli, Allah onlara ve bütün Insanlara uzun saglıklı ömürler versin. Hayat çok kısa, bütün kalan zamanımızı ailemize ayıralım, çünkü onlar çok önemli. Her akşam bu hisle uyumak, benim icin korkutucu. Annemsiz Babamsiz ve Abim olmadan yaşamayı hic düşünemiyorum, en çok bu beni korkutuyor. Her aldığım ölüm haberinde, sanki benim aileden biri ölmüş gibi hissediyorum, yassı kişinin yerinde Annem, Babam, Abim olabilirdi hissi icimi sarıyor, ve Akşamları kafamı yastıga koyduğumda saatlerce sabahlara kadar uyuyamıyorum, çünkü icimi korku sarıyor….