Özellikle eylül ayından. Sararmış dökülen yapraklara baktıkça ömür kitabımızın sayfalarının da birer birer koptuğunu düşünür, geçen ömrümüze ağlarız.
Bir açıdan da sararan yaprakların toprağın bağrında tekrar can bulup baharda yeşereceği düşüncesi ile içten içe umutla hayatımıza yeni sayfalar açma mevsimidir sonbahar.
Dedim ya, Eylül‘dü. Savruluşu bundandı kimsesizliğimin.Hayat, sonbahardaki çıtırdayan yapraklardan sonra yeniden başlar.Yaşam insanlara bir şeyler sunar, sonbahar ise sunulanlardan insanların faydalanmasını sağlar.Ve neylersin mevsim sonbahar işte; yaprak nasıl düşerse, gözyaşı da öyle düşer bu mevsimde.
Yeni yapraklar çıkabilsin diye eski yaprakları temizler hüzün. Üzülme, sonbahar serttir ama sonu aydınlıktır.
Belki bir sonbahar hatırlatır beni sana. Yapraklar koparken dalından bir bir, O apansız kopuşumuzu hatırlarsın.
Sonbahar güneşi gibisin bahtı figan. lşıldıyorsun ama ısıtmıyorsun. Gösteriyorsun ama hissedilmiyorsun!
Sadeydi bu sonbahar, sancısız bitti acılarım. Gözyaşı akıtmadım bu sonbahar. Dallarım kırıldı canım yandı ama ben alıştım artık ağlamadım bu sonbahar.
