Her sonbahar bir gözyaşı ile başlar.
Eskilerin Hazan Mevsimi dediği Sonbahar hüzün mevsimidir.
Şiirlerde hüzünlü bir eda ile bahsedilir sonbahardan.
Özellikle eylül ayından. Sararmış dökülen yapraklara baktıkça ömür
kitabımızın sayfalarının da birer birer koptuğunu düşünür, geçen ömrümüze ağlarız.
Ve bir sonbahar daha geçiyor ömrümüzden.
Sabah yağmuru yolcuyu yolundan alıkoymaz.
Eylül bir ay değil, bir aylık ayrı bir mevsim.
Sonbahar rüzgarı bizi yeniliklere götürür.
Dışımız günlük güneşlik içimiz eylül eylül sonbahar.
Eylül toparlandı gitti işte. Ekim filan da gider bu gidişle.
Sonbahar her yaprağın çiçeğe dönüştüğü bir mevsimdir.
Huzur ve mutluluğun saklandığı mevsimdir sonbahar
Soğuğun iliğimize işlemesi ile keyfimiz yerine gelir.
Sonbahar ile gelen neşe ve keyif insanlara huzur verir.
Sonbaharın diğer mevsimlerden daha fazla altını vardır.
Aslında yaprak sıkılmıştı ağaçtan. Bahaneydi sonbahar
Sonbahar, klasik bir müziktir; o başladığında, yerçekimi yok olur!
Dedim ya, Eylül‘dü. Savruluşu bundandı kimsesizliğimin.
Hayat, sonbahardaki çıtırdayan yapraklardan sonra yeniden başlar.
Her gönül insanı yemiştir, ömründe birkaç kez, Eylül‘ün tokadını.
Özlemek sonbahara benzer, insanlar özler ama içinden serin rüzgarlar eser.
Eylülden önce gözlerini iyi dinlendir çünkü bütün renkleriyle sonbahar onları ziyarete geliyor!
Oysa ben akşam olmuşum, yapraklarım dökülüyor usul usul, adım sonbahar.
Gözlerin mi daldı yoksa sıkıldın mı sorulardan? Hiç geçmez mi gözlerinden bu sonbahar.
Yaşam insanlara bir şeyler sunar, sonbahar ise sunulanlardan insanların faydalanmasını sağlar.
Ve neylersin mevsim sonbahar işte; yaprak nasıl düşerse, gözyaşı da öyle düşer bu mevsimde
