Hayattaki en ulvi duygu nedir diye sorulursa, her insanın aklına tek şey gelir: Sevgi. Yaşamın merkezinden kozmosa doğru akar sevgi; kalplerden kalplere yayılırken birçok ifade biçiminde bürünür. Belki bir ses, belki bir nida, belki bir hareket, belki bir gülücük, belki bir bakış, belki de basit kelimelerle oluşturulmuş seni seviyorum sözleri; hayatın tüm renklerini açığa çıkarır, gözlerden gözlere gökkuşakları oluşturur.
Hayat nedir ki sevgi olmayınca? Bitkiler güneşi sevmeseydi olur muydu dünya? Ya da insanlar birbirlerini sevmeseydi, gelişir miydik bu kadar? En ilkel zamanlardan beri insanlar sevgiyi yansıtmanın biçimleri aradı.
Seni seviyorum mesajları, kısa cümleler ile ifade edildi bazen, kimi zaman da paha biçilemez eşyalar ile. İlk sanatçı eline taşı alıp duvara boğaya çizdiğinde ne düşünüyordu? Yarın yiyeceği yemeği mi, yoksa ona hayatta kalmayı bahşeden canlıya duyduğu sevgiyi mi? Bunu bilemeyiz elbette ama hayatı devam ettiren gücün sevgi olduğundan emin olabiliriz. Yaşamın varoluşundan beri, tıpkı bir ağacın toprağa köklerini salması gibi hayatın tüm boyutlarında damarlar açar sevgi duygusu; kimi zaman bir mektup, kimi zaman bir yüzük, kimi zaman da bir çiçek olarak çıkar insanın karşısına. Sadece bunlar mı? Kimi zaman da birkaç kelime ile belirir ekranlarda, ortamdaki tüm kasaveti örter sıcaklığıyla. Ama insanlar çok çeşitli, bazıları karşısındaki ne kadar çok sevdiği ifade etmek de güçlük çeker. Kelimeler birleşmez bir türlü.
Seni sevmek bir renk olsaydı, tüm dünya aynı renge boyanırdı. Belki gül kırmızısı belki güneş sarısı, belki de okyanus turkuazı; ama hep daha fazlası…
