Hastayım...

Başım ateşler içinde... Bir zamanlar da hastaydım... Bir zamanlar da başım ateşler içindeydi... En ufak bir üzüntümle bile hemen ilgilenir, yanan şakaklarımı avuçlarınla serinletirdin!...
- Üşürsün ışığım, üzerini açma!... diye kaç defa başucumda bir anne şefkatiyle saçlarımı okşamış, hasta gönlüme, hayat ve heyecan dolu bakışlarından şifa sunmuştun...
Şimdi...
Şimdi yabancı bir hastanede dostlarımdan gelen çiçek buketlerinin arasında sensiz inliyorum...
Bana bakışlarından bir demet çiçek göndermez misin ?
Bu ilaç kokulu odalarda daha ne kadar yatacağımı, bilmiyorum... Fakat bana öyle geliyor ki, sen gelsen, sesini duysam, seni yanımda görsem, birdenbire hiçbirşeyim kalmıyacak... İyileşeceğim...
Kapının her açılışında sen geliyormuşsun gibi içim titriyor... Heyecanlanıyorum... Hasta göğsümde acı bir haz dolaşıyor. Fakat.Heyhat!

Hemşireden okumak için bir kitap istemiştim (Maziyi unutmak lazım) isminde bir roman getirdi. Romanlardan hoşlanmam bilirsin ama okuyacağım. Öğle vakti radyoyu açmasını söyledim... (Mümkün mü unutmak) şarkısı çalınıyordu...

(Maziyi unutmak lazım) diyen hemşireye, bana bir hastane köşesinde en büyük hisleri duyuran, radyodaki şarkıyla, senin ve benim şarkımla cevap verdim:
Mümkün mü unutmak?

Göze mi geldin , sen mi unuttun ?

Bazen düşünür dalardın... Hattâ en mutlu anlarda bile...
Sebebini sorardım sana :
- Mutluyum!... Fakat gideceğin günün acısı şimdiden bu saadetimi siliyor içimden!... derdin...
Fakat şimdi ?.. Şimdi beni aylarca görmediğin halde :
- "Göze mi geldin, sen mi unuttun?"* şarkısını niçin çalmıyorsun?...

*Göze mi geldin, sen mi unuttun
gelmiyorsun âh
Öyle karanlık gece ki ruhum, olmuyor sabah
Yüksel ufuktan sineni göster bir gün göreyim
Öyle karanlık gece ki ruhum, olmuyor sabah

Beste: Osman Nihat Akın