- Hiç çalmayan bir şarkı dinledim saatlerce...
Bu gece ağladım.
İnsanların hayatları barlarda kafelerde alışveriş merkezlerinde geçerken ben bir türlü ısınamadım böyle kalabalık yerlere okuluda sevmeme nedenlerimden birisi bu her gün “Son ders gelse de hemen eve gidip yalnız kalsam” diye bekliyorum son dersi kalabalık olmasın gürültü olmasın sadece müzikler ve kitaplar olsun istiyorum. İnsanlar çıkarcı insanlar bencil. Etrafımda insanlar olmasın istiyorum. Onlardan saklanmak istiyorum. Odamdan çıkmak istemiyorum.Zor geliyor bana insanlarla tanışmak. Birisine kendimi tanıtmak anlatmak.. Tanışmak istiyorsa hakkımdaki veriler işlense ya hard diskine.. Olmuyor işte. Yoruyor beni. Yeni biriyle tanışmak. Yeni birilerine alışmak.. “Yeni” kavramı bu yüzden bana uzaktır belkide.
Sadece müziklerimle başbaşa kalsam bile yeter belkide bu bana... Hayallerimin arasında sıkışıp kalmaktan yoruldum düşlerimde yarattığım dünyayı döndürmekten ve her seferinde düşmekten yoruldum düşlerimden düşerken değer verdiklerimin sebepsiz yere sırtını dönmeleri içimi acıttı şimdi kendime küsüyorum.Her şey o kadar karmaşık ki.Sanki kolum başka bir yerde bacağım başka bir yerde ben başka biriyim...
Parmak ucuma kadar işleyen o katlanılmaz huzursuzluğun boşluğu işte beni yine içine alıyor her günün bir
saatinde beni içine alıp hırpalayıp savurup atıyor sonrası mı?
Sonra sonu gelmeyen uyku...