-
Merhaba Ziyaretçi.
"Yapay Zeka Objektif " Fotoğraf Yarışması başladı. İlgili konuya BURADAN ulaşabilirsiniz. Sizi de bu yarışmada görmek isteriz...
Facebook'tan Anilarim ve paylasimlarim
- Konuyu açan yesim434
- Açılış tarihi
BENİM DOSTLUĞUMU SADECE YÜREKLİLER BİLİR!
Haksızlık önünde eğilmem .. Çünkü hakkımla beraber gururumuda kaybetmiş olurum.. Benim beyaz sayfamda kalemimde silgimde sevdiklerimin elinde... Ben yazarım ben silerim... Ben yaşama hep ters adımlarla başladım, bundan dolayı insanlara ters gelirim.. Hep alakası olmayan düşlerle yaşarım.. Hiç kimseden yardım dilemem.. Mahkumluğu da sever, özgürlüğüde severim.. Emir vermekten değil rica etmekten hoşlanırım.. Dürüslüğe önem veririm.. insanların tipine yada endamına değil.!! Yüreklerine değer veririm..
Haksızlık önünde eğilmem .. Çünkü hakkımla beraber gururumuda kaybetmiş olurum.. Benim beyaz sayfamda kalemimde silgimde sevdiklerimin elinde... Ben yazarım ben silerim... Ben yaşama hep ters adımlarla başladım, bundan dolayı insanlara ters gelirim.. Hep alakası olmayan düşlerle yaşarım.. Hiç kimseden yardım dilemem.. Mahkumluğu da sever, özgürlüğüde severim.. Emir vermekten değil rica etmekten hoşlanırım.. Dürüslüğe önem veririm.. insanların tipine yada endamına değil.!! Yüreklerine değer veririm..
Hayat!
Hiç bir zaman gümüş bir tepside sunulmadı bana. Kendimi bildim bileli mücadele ettim. Dişimle yetmedi tırnağımla savaştım. Ömrüm boyunca iyi ve sevecen biri olmaya, insanların güvenini kaybetmemeye ve topluma aykırı yaşamamaya çalıştım. Ama ben aykırıydım. Ruhum ve aklımla uyum sağlayamadım hayatın hiç bir dönemine. Çok zaman içimin derinlerine kar yağarken ben günlük güneşlik izlenimi verdim.
Hiç bir zaman gümüş bir tepside sunulmadı bana. Kendimi bildim bileli mücadele ettim. Dişimle yetmedi tırnağımla savaştım. Ömrüm boyunca iyi ve sevecen biri olmaya, insanların güvenini kaybetmemeye ve topluma aykırı yaşamamaya çalıştım. Ama ben aykırıydım. Ruhum ve aklımla uyum sağlayamadım hayatın hiç bir dönemine. Çok zaman içimin derinlerine kar yağarken ben günlük güneşlik izlenimi verdim.
Üfleyince geçmiyor bazı yaralar..
Göz yarası, söz yarası, ha deyince geçmiyor mesela,,, Sen geçti sanıyorsun, geçsin istiyorsun, geçiştiriyorsun ,kapatıyorsun üzerini yamalı gülüşlerinle,
Parça tesirli bomba gibi durup durup patlıyor içinde bir yerlerde .. Dedim ya, öyle kolay geçmiyor,
Yazlar geçiyor, kışlar geçiyor, kuşlar geçiyor üzerinden.
Kanatmayın kuşları !.
Üfleyince geçmiyor bazı yaralar....
Bir âh bu kadar ağır mı olur...
Göz yarası, söz yarası, ha deyince geçmiyor mesela,,, Sen geçti sanıyorsun, geçsin istiyorsun, geçiştiriyorsun ,kapatıyorsun üzerini yamalı gülüşlerinle,
Parça tesirli bomba gibi durup durup patlıyor içinde bir yerlerde .. Dedim ya, öyle kolay geçmiyor,
Yazlar geçiyor, kışlar geçiyor, kuşlar geçiyor üzerinden.
Kanatmayın kuşları !.
Üfleyince geçmiyor bazı yaralar....
Bir âh bu kadar ağır mı olur...
Gitmek istiyorsa bırak git
Dediğim gibi ben iyi ve güzel olandan yana tercihimi yaptım. Sanırım herkes de bunu ister. Kendi adıma konuştuğum için tamamen öznel olan çıkarımlarım tüm okuyucular için geçerli olmayabilir. Bazen yanlış seçimler, kötülükler, hasar veren deneyimler ve negatif kişilikler de sizi kendi ideal çemberinizin merkezine yakınlaştırabilir. Zaten bundan dolayı her şeyin bir zıttı var. Önemli olan tümünü nasıl absorbe edebildiğiniz. Ayrıca önemli olan diğer bir noktaya değinmeden edemeyeceğim. Çemberinize kattığınız insanlara yakından bakabilmelisiniz. Onlardan öğrenmek istiyorsanız gözlemleyin. Davranışlarını, düşünme biçimlerini, konuşmalarını, işlerini nasıl yürüttüklerini…. Ancak bu şekilde anlamaya yaklaşabilirsiniz.Herkes seninle aynı şeyleri düşünmek zorunda değil’
Dediğim gibi ben iyi ve güzel olandan yana tercihimi yaptım. Sanırım herkes de bunu ister. Kendi adıma konuştuğum için tamamen öznel olan çıkarımlarım tüm okuyucular için geçerli olmayabilir. Bazen yanlış seçimler, kötülükler, hasar veren deneyimler ve negatif kişilikler de sizi kendi ideal çemberinizin merkezine yakınlaştırabilir. Zaten bundan dolayı her şeyin bir zıttı var. Önemli olan tümünü nasıl absorbe edebildiğiniz. Ayrıca önemli olan diğer bir noktaya değinmeden edemeyeceğim. Çemberinize kattığınız insanlara yakından bakabilmelisiniz. Onlardan öğrenmek istiyorsanız gözlemleyin. Davranışlarını, düşünme biçimlerini, konuşmalarını, işlerini nasıl yürüttüklerini…. Ancak bu şekilde anlamaya yaklaşabilirsiniz.Herkes seninle aynı şeyleri düşünmek zorunda değil’
Gelmeyeni Beklemek
Yalnızlığı o kadar çok sevmişiz ki sevilmeyi beklerken sürekli kaybetmişiz. Sahi beklediğimiz, umut ettiğimiz şeyler bir gün gerçekleşecek mi? Gerçekleşmeyecekse bile bu çektiğimiz sıkıntılar, dertler boşuna mı? Ne olacak bu içimizdeki yarım kalmışlıklar? Mutluluk bize uğramıyor, mutsuzluğa nedense yemin etmiş gibiyiz. Olmaması sorun değil. Olacakmış gibi olup olmuyor ya, o kötü işte. Ne eskisi gibi olabiliyoruz ne de başladığımız yere dönebiliyoruz. Nasıl yapalım? Ben büyüyemedim, aslında büyümek istemedim. Bu aralar ne istediysem olmuyor zaten. Neyse. Sevmek insanı olgunlaştırıyor; olgunlaştıkça yalnızlaşıyorsun, eksiliyorsun, yarım kalıyorsun. Olmadı. Ben yapamadım, diğer insanlar gibi olmadım, diğerleri gibi mutlu olmadım. Bu yüzden galiba eksildim. Fakat mutlu olmak için sıradanlaşmak mı gerekiyor? Diğer insanlar gibi olmak mı gerekiyor? Ben büyümek istemiyorum. Diğerleri gibi olmak istemiyorum. Mutsuz olmak da istemiyorum. Ben hiçbir şey istemiyorum. Hissizleştim resmen. Beni kurtarın. Beni bu benlikten kurtarın. Gülmeyi unuttum, insanlara gülmeyi, tebessüm etmeyi. Neden böyle oluyor? Soruyorum, neden böyle oluyor? Bir şey yapmak lazım ama ben ne yapabilirim ki? Buraya yazdıklarımı neyin var diye sormadan anlarlar mı acaba? Bırakın, anlamasınlar. Zaten kim anladı ki bizi, kim elimizden tuttu ki, kim seninle mutsuzluğa da varım dedi ki? Gelmedikleri için bırakın gitsinler. Yürüsün gitsinler. Geldikleri zaman olmuyor, gittikleri zaman da olmuyor. Gelecek şeylerden ümidimiz yok ama o gemi bir gün gelecek
Yalnızlığı o kadar çok sevmişiz ki sevilmeyi beklerken sürekli kaybetmişiz. Sahi beklediğimiz, umut ettiğimiz şeyler bir gün gerçekleşecek mi? Gerçekleşmeyecekse bile bu çektiğimiz sıkıntılar, dertler boşuna mı? Ne olacak bu içimizdeki yarım kalmışlıklar? Mutluluk bize uğramıyor, mutsuzluğa nedense yemin etmiş gibiyiz. Olmaması sorun değil. Olacakmış gibi olup olmuyor ya, o kötü işte. Ne eskisi gibi olabiliyoruz ne de başladığımız yere dönebiliyoruz. Nasıl yapalım? Ben büyüyemedim, aslında büyümek istemedim. Bu aralar ne istediysem olmuyor zaten. Neyse. Sevmek insanı olgunlaştırıyor; olgunlaştıkça yalnızlaşıyorsun, eksiliyorsun, yarım kalıyorsun. Olmadı. Ben yapamadım, diğer insanlar gibi olmadım, diğerleri gibi mutlu olmadım. Bu yüzden galiba eksildim. Fakat mutlu olmak için sıradanlaşmak mı gerekiyor? Diğer insanlar gibi olmak mı gerekiyor? Ben büyümek istemiyorum. Diğerleri gibi olmak istemiyorum. Mutsuz olmak da istemiyorum. Ben hiçbir şey istemiyorum. Hissizleştim resmen. Beni kurtarın. Beni bu benlikten kurtarın. Gülmeyi unuttum, insanlara gülmeyi, tebessüm etmeyi. Neden böyle oluyor? Soruyorum, neden böyle oluyor? Bir şey yapmak lazım ama ben ne yapabilirim ki? Buraya yazdıklarımı neyin var diye sormadan anlarlar mı acaba? Bırakın, anlamasınlar. Zaten kim anladı ki bizi, kim elimizden tuttu ki, kim seninle mutsuzluğa da varım dedi ki? Gelmedikleri için bırakın gitsinler. Yürüsün gitsinler. Geldikleri zaman olmuyor, gittikleri zaman da olmuyor. Gelecek şeylerden ümidimiz yok ama o gemi bir gün gelecek
