Eskiden Biz Böylemiydik Siz Söyleyin Canlar

Avlusunda su kuyusu bulunan evler vardı . İncir Nâr Ayva Erik Dut Kiraz

Asma Üzüm​

Tavuk ve civciv olmazsa olmaz bir zenginlikti bir çok evde .
Komşular ve ahbaplar vardı.
Birbirimizin ağzından yerdik ve her derdimizi bilirdik birbirimizin.
Misket Yakar top Ebelemece Saklambaç oynanan
evcilik oyunları vardı.
Kimin kapısında acıkırsak orada doyardı karnımız.
Sabah evden çıkar gece 12' de ismimiz çığlık atılınca eve döner , niye duymuyorsun diye ince bir fırça atılırdı , hepsi buydu.
Mis gibi hayattı kısacası herkes için.
Anneler hafif , çocuklar özgürdü.
Yaşıyorduk bu hayatı .
Ağaçlar meyveler birer birer azaldıkça özgürlüğümüzden de çalındı sanki .
Sahi ya.
Nereye gitti bu kocaman hayatlar .
6 inç bir ekrana sığdı hayatlarımız .
Yan yana oturduğumuz insanın gözüne bakmadan günler harcayıp oh ne güvenli bir yaşam diye yuttuk bunu .
Çocuklarımız adına ne büyük kayıp.
Nasıl bir fakirlik bu tarifi yok ...

Nerde o eski günlerrr

Her çocuk bir ümitti benim için. Zamanın uzak bir yerinde memleketi için, insanlık için, dünya için çırpınan bir yürekti. Ben öyle hayal ettim. Baktığım her çocukta bunu görmeye çalıştım. O ıslak, rutubet kokan, keçi koyun derisi kokan o yamalı montlarda ben cenneti gördüm.”
.....
Hepimiz bir zamanlar, analarımızın dizlerinin dibinde oynayan çocuklar değil miydik? Düşerdik, kalkardık, dizlerimiz kanaya kanaya analarımıza koşardık…”
...Dedim ya size susmak tarifi olmayan duyguların tercümanıdır diye, bazen de suskunluğu tarif eden kelimeler ötesi anlar vardır. Ki insanı hiç ummadığı bir anda vuruverir. Yıllarca görmediğiniz, belki de görmek istemediğiniz bir gerçek, hiç ummadığınız anda çıkıverir karşınıza

Bir çığlık var içimde, bağırsam kimse duymaz sesimi.. Sesim, yüreğime gömük, benden habersiz isyanlar içinde…

Bazı zamanlar, şu anki gibi kendini hatırlatıyor bana. Nefes almamı engelleyerek, gözlerimde yaşları biriktirerek. Acı değil, masumca bir rahatlama sağlıyor bende. Çığlığım, kendini böyle anlatıyor, rahatlatıyor belki…

Varlığı, anlamları çözmeye çalışıyor, bakıyor hayata bensiz dışardan. Dışardan baktıkça, ne kadar da anlamsız yaşam, didinip uğraşılanlar, ne kadar da boş görünüyor ona… Ama yine de, benle yaşıyor dünya. Karşı durduklarına katılıyor, kendince kararlarla… Hep bir yerde bir eksiklik var, bunu biliyor katıldıkça…