Beni Biraz Anlasana

aşk suyuna batırılmış sünger gibi kalbim ve arttıkça içimde sen yaşam gücüm azalıyor sanki gitgide...sabretmek ve beklemek elimde kalan ve zaman geçtikçe alışmak "giden" e ve kaybolurken ardında bıraktığı çaresiz izlerini silmeye

sabretmek öğretir insana etten kemikten yapılmış aciz bedenlerin nasıl taşa dönüştüğünü ve mutsuzluk yoğunlaştıkça içinde artan çekip gitme isteğini bastırmayı...

oyunundan korkmuyorum ve elindekini görüp artırıyorum ruhumu da koyup üzerine.her kaybedişin aslında biraz da kazanç olduğunu sabrettikçe anlıyorum...acı çektirir sabır. kalbini sıkıştırır, nefesini keser. yaşadıkça, bekledikçe sabredersin aslında. ilerisini düşünüp hayaller kurup yaşarsın. kendini avutur, belki de kandırırsın. sonunda da delirtir sabretmek seni. asla yapmayacağın şeyleri yapmaya başlarsın. buzdolabını temizler, kıyafetlerini ayırırsın tek tek. binlerce kez dinlediğin müzikleri dinler, filmleri izlersin. ve sonunda pes eder, sabredemezsin.
hatalar yapmaya başlarsın. bazılarını dikkatsizlikten, bazılarını ise bilerek. hayatındaki o bekleyişe renk katmak için, sırf sabrediyor olmamak için. kendini sokaklara vurursun, "güçlüyüm" yalanları söylemeye başlayıp "sabret" diyenlere burun kıvırırsın. ama ne kadar kendini kandırmaya çalışsan da söylediğin bayat yalanlar, beklentilerini karşılamaz, beklediğin gelmez.

geri dönersin, deli ve güçsüz bir şekilde. sırf sabredemediğinden yaptığın hataların telafisi yoktur ne yazık ki. bekleme sona erse de, bunlar sorun olur. bu sefer kabullenmek istemezsin yaptıklarını. saçma bahaneler uydurursun, ağlarsın, içersin, kusarsın, susarsın, sızarsın.

sabretmek beklemektir, beklemekse yaşamak. sabredememek ise sadece intihar etmektir. bile bile ölüme gitmektir.

Hüzün işgalinde yüregim, çünkü sen yoksun,seni düşünmek var. yoklugun canımı öyle acıtıyorki,

parça parça oluyor yüreğim. kalbimin parçalarını

toplamaya çalışıyorum yerden. içimde kopan fırtınaları söyleyemiyorum. sessizleşiyorum. saatlerce bakıyorum seni götüren yollara... kimseye belli etmiyorum savaşımı. yokluğunla savaşmak görünmeyen bir düşmana kılıç sallamak gibi... yoruluyorum, düşüyorum, tekrar kalkıyorum ama sensizliği yenmeyi başaramıyorum.

enbüyük korkum sensizlik....

korkularıyla

yüzleşen insanlardan olamıyorum. çünkü sensiz olmayı

yediremiyorum kendime. birkez kabullensem sanki o an

çıkıp gidecekmişsin gibi gelir yüreğimden. oysa

yanımda, hep yüreğimde taşıyorum seni. orada olduğunu

bilmek yaşama, hayata tutunma gücü veriyor.

korkularımla yüzleştiğim anda o gücü kaybetmekten

çekiniyorum.gece uykularım kaçıyor.yalnızlığa isyan ederek dört duvar odayı sabaha kadar adımlıyorum.sonra hayaller gelip çörekleniyor üzerime....

Bir hayalden bir hayale geçerken sabahı karşılıyorum.Güneş penceremden içeri girerek gecenin kasvetini getiriyor.Hayaller bir sonraki geceye kadar çekiliyor odamdan,gözlerimden.Hayaller gözlerimden çekiliyor diye kızma sakin.çünkü...Benim günüm seninle başlayıp seninle bitiyor

sevdalım

Yeşim yine yaktın kavurdun eline sağlık canım