Bebeğimi görebilir miyim?..”
Dedi yeni anne..
Kucağına yumuşak bir bohça verildi ve mutlu anne, bebeğinin minik yüzünü görmek için kundağı açtı..
Şaşkınlıktan adeta nutku tutuluyordu.. “Bebeğinin kulakları yoktu..” Yanında duran doktora ağlayan gözlerle baktı genç kadın..
“Bebeğinizin duyma yetisi bu durumdan etkilenmeyecek..” dedi doktor,
“Sadece görüntüsünü etkileyen bir yoksunluğu var..”
Aradan yıllar geçti, çocuk büyüdü ve okula başladı..
Bir gün okul dönüşü koşarak eve geldi ve kendisini annesinin kollarına attı.. Hıçkırıyordu..
“Büyük bir çocuk okulda bana bugün ucube dedi anne..” diye haykırıyordu..
Küçük çocuk bu kadersizlikle büyüdü.. Arkadaşları tarafından seviliyordu ve oldukça başarılı bir öğrenciydi..
Ancak insanların arasına karışmaya çekiniyordu.
Annesi her zaman ona, “genç insanların arasına karışmalısın” diye öğüt veriyor ama yüreğinde çocuğuna karşı derin bir acıma ve şefkat hissediyordu..
Sonunda bir gün delikanlının babası aile doktoru ile oğlunun sorununu bir kez daha görüşmeye karar verdi..
-Hiçbir şey yapılamaz mı doktor bey?.. Doktor, “Eğer bir çift kulak bulunabilirse organ nakli yapılabilir..” Yanıtını verdi.
Bunun üzerine, delikanlı için kulaklarını feda edebilecek birisi aranmaya başlandı.
İki yıl geçti ve bir gün babası “Hastaneye gidiyorsun oğlum.. Annen ve ben sana kulaklarını verecek birini bulduk.. Ama unutma veren kişi bunu bir sır olarak tutmak istiyor..”
Operasyon çok başarılı geçti ve adeta yeni bir insan yaratıldı.. Yeni görüntüsüyle psikolojisi de düzelen genç, okulda ve sosyal hayatında büyük başarılar elde etti..
Daha sonra evlendi ve diplomat oldu. Yıllar geçti.. Bir gün babasına gidip sordu:
-Bilmek zorundayım.. Bana bu kadar iyilik yapan kişi kim?.. Ben o insan için hiçbir şey yapmadım..
“Bir şey yapabileceğini sanmıyorum..” dedi babası, “Fakat anlaşma kesin şu anda öğrenemezsin.. Henüz değil..”
Bu derin sır yıllarca gizlendi.. Ancak bir gün açığa çıkma zamanı geldi.. Hayatının en karanlık günlerinden birinde, annesinin cenazesi başında babasıyla birlikte bekliyordu..
Babası yavaşça annesinin başına elini uzattı; kızıl kahverengi saçlarını eliyle geriye doğru itti; annesinin kulakları yoktu..
“Annen hiçbir zaman saçlarını kestirmek zorunda kalmadığı için mutluluğu hiç eksilmedi” diye fısıldadı babası..
“Gerçek mutluluk, gördüğün şeyde değil, asıl görünmeyen yerdedir. Gerçek güzellik fiziksel görünüşte değil kalptedir.. Gerçek sevgi, yapıldığı bilinen şeyde değil, yapıldığı halde bilinmeyen şeydedir..”
Dedi yeni anne..
Kucağına yumuşak bir bohça verildi ve mutlu anne, bebeğinin minik yüzünü görmek için kundağı açtı..
Şaşkınlıktan adeta nutku tutuluyordu.. “Bebeğinin kulakları yoktu..” Yanında duran doktora ağlayan gözlerle baktı genç kadın..
“Bebeğinizin duyma yetisi bu durumdan etkilenmeyecek..” dedi doktor,
“Sadece görüntüsünü etkileyen bir yoksunluğu var..”
Aradan yıllar geçti, çocuk büyüdü ve okula başladı..
Bir gün okul dönüşü koşarak eve geldi ve kendisini annesinin kollarına attı.. Hıçkırıyordu..
“Büyük bir çocuk okulda bana bugün ucube dedi anne..” diye haykırıyordu..
Küçük çocuk bu kadersizlikle büyüdü.. Arkadaşları tarafından seviliyordu ve oldukça başarılı bir öğrenciydi..
Ancak insanların arasına karışmaya çekiniyordu.
Annesi her zaman ona, “genç insanların arasına karışmalısın” diye öğüt veriyor ama yüreğinde çocuğuna karşı derin bir acıma ve şefkat hissediyordu..
Sonunda bir gün delikanlının babası aile doktoru ile oğlunun sorununu bir kez daha görüşmeye karar verdi..
-Hiçbir şey yapılamaz mı doktor bey?.. Doktor, “Eğer bir çift kulak bulunabilirse organ nakli yapılabilir..” Yanıtını verdi.
Bunun üzerine, delikanlı için kulaklarını feda edebilecek birisi aranmaya başlandı.
İki yıl geçti ve bir gün babası “Hastaneye gidiyorsun oğlum.. Annen ve ben sana kulaklarını verecek birini bulduk.. Ama unutma veren kişi bunu bir sır olarak tutmak istiyor..”
Operasyon çok başarılı geçti ve adeta yeni bir insan yaratıldı.. Yeni görüntüsüyle psikolojisi de düzelen genç, okulda ve sosyal hayatında büyük başarılar elde etti..
Daha sonra evlendi ve diplomat oldu. Yıllar geçti.. Bir gün babasına gidip sordu:
-Bilmek zorundayım.. Bana bu kadar iyilik yapan kişi kim?.. Ben o insan için hiçbir şey yapmadım..
“Bir şey yapabileceğini sanmıyorum..” dedi babası, “Fakat anlaşma kesin şu anda öğrenemezsin.. Henüz değil..”
Bu derin sır yıllarca gizlendi.. Ancak bir gün açığa çıkma zamanı geldi.. Hayatının en karanlık günlerinden birinde, annesinin cenazesi başında babasıyla birlikte bekliyordu..
Babası yavaşça annesinin başına elini uzattı; kızıl kahverengi saçlarını eliyle geriye doğru itti; annesinin kulakları yoktu..
“Annen hiçbir zaman saçlarını kestirmek zorunda kalmadığı için mutluluğu hiç eksilmedi” diye fısıldadı babası..
“Gerçek mutluluk, gördüğün şeyde değil, asıl görünmeyen yerdedir. Gerçek güzellik fiziksel görünüşte değil kalptedir.. Gerçek sevgi, yapıldığı bilinen şeyde değil, yapıldığı halde bilinmeyen şeydedir..”
