Azim

Ortaokulda okuyan ve kısa bir süre önce annesini
kaybeden
genç,babasıyla
birlikte yaşıyordu.

Babasıyla aralarında çok güzel bir dostluk vardı.Genç
okulun futbol takımındaydı.Takımdaydı ama, ufak-tefek
yapısı ve
tecrübesizliği sebebiyle hoca ona bir türlü maçlarda
görev vermiyordu.

Bu yüzden her zaman yedek kulübesinde otururdu.
Buna rağmen babası hiçbir maçını kaybetmez ve her
zaman ayağa kalkar
tezahürat yapardı.

Liseye başladığında yine sınıfın en sıska
öğrencisiydi.Fakat babası onu
hep
futbol oynamaya
teşvik etti;bununla birlikte,eğer istemezse
oynamayabileceğini de
belirtti.Delikanlı futbolu
seviyordu ve takımda kalmaya karar verdi.Her idmanda
elinden geleni
yapıyor
takımın as
oyuncusu olmaya gayret ediyordu.Ama sürekli yedek
kulübesinde
oturmaktan
kurtulamadı.

İnançlı babası tribünde her zaman ki yerini alıp
oğlunu
desteklemek için tezahürat yapmaya devam ediyordu.

Genç üniversiteye başladığında futbol onun için
önemini kaybetmeye yüz
tuttu,ama yine de
elinden geleni yaptı.Herkes onun okul takımına
giremeyeceğinden emin
olsa da
o bunu başardı.
Takımın antrenörü onu listeye dahil ettiğini,Çünkü her
idmana yüreğini
koyduğunu ve takımın
diğer üyelerini de şevke getirdiğini itiraf etti.

Takıma girebildiği onu o kadar
heyecanlandırdı ve sevindirdi ki ,soluğu en yakın
telefon kulübesinde
aldı
ve babasına müjdeyi
verdi.Onun bu başarısına sevinen baba mutluluğunu
paylaştı ve kendine
maçların sezonluk
biletlerini göndermesini istedi.

Üniversitede dört yıl boyunca hiçbir idmanı kaçırmayan
genç,ne yazık ki
hiçbir maçta oynayamadı.
Futbol sezonunun sonlarına doğru,büyük bir eleme
maçının idmanı için
sahaya
çıkmaya hazırlanan
gencin yanına, elinde telgrafla antrenörü
geldi.Delikanlı telgrafı
okuyunca
ölüm sessizliğine
büründü.Güçlükle yutkunarak hocasına şunları söyledi

"Bu sabah babam ölmüş izninizle bu gün idmana
gelmesem?"

Hocası onun şefkatle boynuna sarıldı ve"bu
hafta dinlen evlat" dedi.Ve cumartesi günkü maçada
gelmeyi aklından
geçirme."

Cumartesi geldi çattı,ama okul takımının durumu hiçde
iyi değildi.Maçın
sonlarına doğru sessizce bir
kişi soyunma odasına girdi,formasını ve futbol
ayakkabısını giyip
sahanın
kenarına çıktı.

Babası ölen ufaklıktı bu!

Antrenör ve oyuncular bu azimli arkadaşlarını bu kadar
kısa sürede
tekrar
aralarında görmekten son
derece şaşkındılar..

Hocasının yanına giden genç "Lütfen izin verin
oynayayım" dedi.

"Bu gün oynamak zorundayım."

Hocası önce onu duymamış gibi davrandı.Böylesine zor
bir eleme
maçında takımının en kötü oyuncusunu sahaya
çıkarmasına imkan
olmadığını
düşünüyordu.Ama genç o
kadar ısrar etti ki,sonunda ona acıyan hocası razı
oldu:"Peki,oyuna
girebilirsin."

Gencin oyuna girmesinin üstünden çok geçmemişti ki,hem
hoca,hem
oyuncular
hem de arkadaşları
gördüklerine inanamadılar.Daha önce hiç oynamamış bu
meçhul ufaklığın
her
hareketi harika,attığı
her pas isabetliydi.Karşı takımın oyuncuları onu
durduramıyordu.Koşuyor
pas
veriyor, savunmaya
geçiyor ve maçın yıldızı gibi parlıyordu.Sonunda
gencin takımı aradaki
farkı
kapattı,nihayet atılan
gollerle de beraberliği yakaladı.Ve son saniyelerde
ufaklık topu tek başına sürükleyip herkesi geçti ve
galibiyet golünü
attı.Maç bitmişti,okulun taraftarları sevinç
çığlıkları
atıyor,arkadaşları
ufaklığı omuzlarında taşıyordu.

Seyirciler stadyumu terk ettikten,oyuncular duşlarını
alıp soyunma
odasına
boşalttıktan sonra,takımın
hocası ufaklığı bir köşede tek başına sessizce
oturduğunu fark
etdi.Yanına
gidip "Evlat,inanmıyorum.
Bu gün bir harikaydın" dedi."sana ne oldu bunu nasıl
yaptın anlat bana
"dedi.
Hocasına bakan genç gözleri dolu dolu şunları anlattı:
"Babamın öldüğünü biliyorsunuz.

Peki onun gözlerinin görmediğini de biliyor muydunuz?"

Delikanlı güçlükle yutkundu,Gülümsemeye çalıştı.

"Babam bütün maçlara geldi.Çünkü görmediği halde beni
desteklemek
istiyordu.
Ve ilk defa
bu gün beni görebilirdi.

Ben bu fırsatı kullanmak ve oynayabildiğimi ona
göstermek istedim!!!!!"​