Aramalıydım Seni Kötüyüm Demeliydim..

~meLek~

GalataSaray'ım
Aramalıydım Seni Kötüyüm Demeliydim..

Sana kırgınlıklarımdan bahsedemem.
Pişmanlıklarımı neler için kendimi kahrettiğimi neleri geri döndürmek istediğimi nelerin geri dönmeyeceğini adım kadar iyi bildiğimi anlatmayacağım.
Sadece bil.
Bil ki haftalarca aynı evin içinde ailemin yüzünü görmedim.
Odamdan çıkmadım.
Camımı açıp dışarı bakmadım.
Telefonum kapalı gecelerim uykusuz günlerim zehirdi.
Zaman geçerken saatler ilerlerken sensiz devam edeceğim hayatıma biraz daha alışmamı sağlayacaktı hayat.
Hayat seni unutmam için elinden ne geliyorsa yapacaktı.
Başkalarını karşıma çıkaracaktı kader.
Çıkmamalıydı.
Kimseyi sevemezdim.
Sevmemeliydim.
Öyle güzeldi ki yaşadıklarımız bir daha yaşanamayacak olsalar da onları kirletemezdim.
Dokunamazdım bir başkasına.
Mesajlarını her gün tek tek en baştan sanki yeni gelmiş gibi o an göndermişsin gibi aynı heyecanla okuyarak geçiriyordum günlerimi.
Kaç kez aramak için telefona giden elimi gözyaşlarımı silmesi için durduruyordum.
Arayamazdım.
Ne için çekiniyordum bu kadar?
Aramak niye bu kadar imkansız geliyordu?
Senin aramanı mı bekliyordum?
Yoksa üzüldüğümü anlama hiç bilme mi istiyordum bilmiyorum.
İşte bunu geri almak isterdim.
O zamanı o anı.
Çünkü o an mutlaka seni aramak isterdim.
Ne kadar küçülebilirdim ki gözünde?
Ya da neden küçülürdüm?
Bu kadar büyük sevmek nasıl küçük görünebilirdi ki gözünde?
Neden acımı gizleme ihtiyacı duymuştum ki her zerremi ezbere bilen senden?
Aramalıydım seni.
Kötüyüm demeliydim.
Sensiz olmaz demeliydim.
Hadi çık gel demeliydim sana.
Belki gelmezdin belki o telefonu hiç açmazdın ama ben yine de aramalıydım.
Şimdi seni nasıl sevdiğimi anlatsam yoldan geçen birisine yaşadıklarımızı bir an olsun ayrı kalmadığımız o günleri birlikte uyuduğumuz geceleri.
Sonra o yoldan geçen kişi sorsa bana peki bitmemesi için ne yaptın diye?
Sormasın.
En büyük pişmanlığımı yüzüme vurmasın.

Acıyı bağrıma bastım ama kahrolası tuşlara basıp onu arayamadım bile...
 

Top