Sabahlara düşman, uykuya hasret siyah bir gül.
05.37
İlk üye oldugum nicke dönerken, aslında bende hiç bir zaman yaşadığım şeyleri unutamayacagımı anladım...
Tuhaf bir duygu bu. Ondan bunalıp, belkide ayrıldığımız bir dönem buldum burayı.
Beni ne kadar yaralasa her defasında sığındım içimi döktüm belkide.
Başta belli etmedim belki. Ama hep içimi yığdım sayfalarca.
O kadar çok yazdım, o kadar çok sildim ki.
Söylenmemiş onca sözü bazen bağıra çağıra bazen lal olup susa susa.
Aşkımı, hayatımı, hayal kırıklıklarımı, hüznümü, sevincimi, umutlarımı her duyguyu satır satır, uzun uzun anlattım.
Belki de bittiğim yerdeyim.
Ne sayfalara sığdı nede koskaca ömrüme.
İçim çıka çıka bitsin artık bu dediğim bas bas bağırdığım ne varsa , şimdi geriye dönüp baktığımda
İşte tamda orada kalmışlar.
Ne üzgünüm, ne kırgın, ne kızgın, ne mutlu , ne umutlu...
Ben aslında cümlelerin arasına sıkışıp kalmış , oradan çıkamamış.
Sonra da kendini unutturmuş bir noktayım.
Şimdi sözlerimin bittiği yerdeyim.
Hayat... deyip sustuğum,
Kalbim... deyip unuttuğum yerdeyim.