Klasik Müzik denildiği zaman Orta Çağ'dan sonra Avrupa'da yaygınlaşmış çok sesli batı müziği akla gelmektedir.İşte size zamanın içinde müziğin bu müthiş yolculuğunu aktarmaya çalışacağız.Türk halkının özellikle kendisine yabancı olan bu müzik hakkında bilgi edinmesini sağlamak için kurulmuş bu bölümde ilk olarak Orta Çağ döneminden bahsedeceğiz.
Ortaçağ: Klasik müziğin doğuşu
Ortaçağ dediğimizde gözümüzün önüne vebadan kırılan bir Avrupa, engizisyon mahkemeleri ve kilisenin kurumsallaşması geliyor. Gerçekten de Ortaçağ bütün Avrupa için zor bir dönemdi, ama o karanlık zamanları aydınlatan bazı güzel şeyler de oluyordu. İşte bu güzel şeylerden biri müziğin doğuşuydu (Örneğin diğerleri de muhteşem katedraller ve kulelerdir).
Müziğin doğuşu derken ciddi anlamda doğuşundan bahsetmiyoruz tabii ki; müzik yüksek ihtimalle en az insanlık tarihi kadar eski bir uğraş. Ortaçağ'da doğan şey, müziğin kağıtlara dökülmeye başlanması, bir başka deyişle kaydedilir hale gelmesiydi. Aziz Gregory'nin (540-604) bulduğu bu kayıt sistemi (ilkel bir nota sistemiydi kendisi, Gregory notalara isim vererek başlamış ve sesleri A, B, C, D olarak dört gruba ayırmıştı) müziği gelip geçici bir uğraş olmaktan çıkarıp ciddi bir sanat haline getirmişti. Tahmin edebileceğiniz gibi Gregory'nin nota sistemi zaman içinde oldukça değişerek iyice yararlı bir hale geldi ve Gregory'den sonra işe el atan Arezzo'lu Guido 1030'da bugün de kullandığımız nota isimlerini (do, re, mi, fa, sol, la, si) bularak hadiseye yeni bir boyut getirdi. Hatta bunun ilginç bir öyküsü var: Guido, koro çocuklarına duaları ezberletmek için bir yöntem geliştirir, bu yönteme göre parmaklarındaki girinti ve çıkıntılara bir halk ezgisinin ilk hecelerini yazar, böylece bir gam dizisinin sekiz notasını birden yazmış olur; Utqueant laxis (ut sonradan do olacakdır), Resonare fibris, Mira gestorum, Famuli tourum, Solve polluti, Labi reatum, Sancte Ionnes (sonradan si olacaktır). Bu yöntem müzik tarihinde "Arezzolu Guido'nun eli" olarak anılır.
Rönesans: Yeniden doğuş (1450 - 1600)
Leonardo da Vinci, Michelangelo, Shakespeare, Cervantes, Kolombus, Magellan gibi dehaların yetiştiği Rönesans döneminde plastik sanatlar, edebiyat, coğrafya ve dini görüşler yeni baştan şekillenirken, müziğin de bu değişimden nasibini almasına şaşmamak gerek. Petrarca'nın şarkı gibi okunan Canzoniere adlı şiirlerinin tüm İtalya'yı etkisi altına almasıyla birlikte bu aşk şiirlerini dramatik ve ritimli bir havada söylemek o dönemde moda oldu ve böylece Madrigal denen tür doğdu. En az üç, ama çoğu zaman daha fazla sesin birleştirilmesi ile şekillenen bu yeni tür, madrigalizm denen bir takım oyununun da ortaya çıkmasına sebep oldu. Pek eğlenceli olan bu oyunda mesela "mutlu" kelimesi söyleniyorsa şarkıyı neşeli bir ses tonuyla söylüyorlardı. Ya da mesela "bir tepeden aşağı inmek"ten bahsediliyorsa, ses giderek alçalıyordu. Kelimelerin anlamları ve içerikleri ses tonlarıyla şekillendirilip kuvvetlendiriliyordu. Şansonların (çok sesli Fransız aşk şarkıları) ve Liedlerin (Alman aşk şarkıları) yaygınlaşması da bu döneme rastlar. Rönesans'ın yaşam sevinci, dansları, danslar da çalgıları arttırdı. Bu dönemde yeni çalgılar icat edildiği gibi, eski çalgıların da sesleri büyütüldü ve zenginleştirildi; org, klavsen, lavta, arp, flüt, yan-flüt, kornet, trompet ve tabii ki viyola bu döneme damgalarını vurdular. Ritmi güçlendirmek amacıyla vurmalı çalgıların da bu gelişime katılmasıyla büyük davullar, ziller, üçgenler ve defler dönemin orkestralarındaki yerlerini aldılar.
