Günümüzde, bir çok olay karşısında tüm gerçekleri bilsek bile neme lazımcılık almış başını gitmiş, kim bilir nerelere... (elbet gittiği yerden döner birgün) Olayları yaşayan da bizler, olayların üstünü örten de bizler, gerçekleri gün yüzüne çıkarmaya, doğruları yaşayan da bizler...Her ne olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın, bizler sadece söyleniyoruz kızıyoruz, ama doğru olduğuna inandığımız, yada gözlerimizin önünde doğru olmayan olayları görsekte, sesimizi çıkarmıyoruz. (nasrettin hoca arkasına bakmış kimseleri görememiş, o hesap) Seslerimizi sadece içimiz duyuyor.Halbuki o sesleri herkes duysa...Bilmiyorumki neden, cesaretimiz mi yok yada eksiliyormu o da belli değil. Oysa o kadar duyarlı bir toplumuz ki; bir çok olayda kenetlenebiliyoruz, din dil cinsiyet ayırmadan. Ama bazen duymanın ötesinde gözler önünde yaşanan ve hatta yaşanan vuku bulan olayın/olayların karşısında biçare kalıyoruz. Kalmaktan öte neme lazımmı diyoruz yada cesaret mi edemiyoruz. Banane ne olursa olsun bana birşey olmuyor ya... Diyemi düşünüyoruz? Empati kurmayı bilmiyoruz, dahada vahimi empati kurmanın ne olduğunu bile bilmiyoruz! Cesaret cesaret biraz daha cesaret... Ömür boyunca her canlı her an her şeyi yaşar/yaşatabilir. Burada amaç sapla samanı ayırmak... Aslında çokta zor değil, bunu başarmak. Oysa her başarının altında cesaret vardır. O halde hadi hep beraber başaralım, biraz daha cesur olalım, tüm haksızlıklar karşısında duralım...Cesaretiniz hiç bitmesin...EMİ. Sen ve şen kalın. EMİ...
