2 saniye bakarmısınız

Schweppes

Forum Tutkunu
Biz mi?
Sıradan baba ve oğuluz biz. Yalnız, hayatın getirdiği bazı şeyler, biraz farklı kılıyor bizi. Bizde hayat biraz zor, evet. Yalan söylemeyeceğim. Omuzlarımızdaki yükler bir yana, en yakınlarımızdan bile çalım yedik...

Oğlunun tüm beklentilerini karşılamaya çalışan bir babayım. Zorlu bir yolda olsak da, her aştığımız zorluk, yeni bir umudu çıkarıyor karşımıza. 2 aydır yan yanayız oğlumla. Ne kadar süreceğinden emin olamadığım bir yolculuk bu, ne yazık ki… Yine de şundan eminim; Kaan bu yolculukta istemeden beni yarı yolda bıraksa bile, ben, o ve diğerleri için devam ettireceğim mücadelemi...

5 yıl önceye kadar Otizm, arkadaşlarımız arasında birbirimize takılmak için ağzımızdan öylesine çıkan bir ‘şakayken’, birden ‘gerçeğiyle’ karşılaşmak ve ne olduğunu öğrenmek biraz ironik oldu. İşim de, gücüm de, arkadaşım da, eşim de Kaan’dır benim... Siz bakarken uzaktan; güleriz, oynarız, şımarırız beraberce... Yaklastıkça herşey değişir, karışır...

5 yıl önceye kadar, yanımdan geçtiğinde tedirgin olduğum, yabancı ve şaşkın bakışlar attığım ‘bireylere’ artık sarılabiliyorum. Çünkü artık ne olduğunu biliyorum. Artık o tedirginliğin hedefinde ‘biz’ varız. O şaşkın bakışlar ‘bize’ dönüyor.

-Lokantadaki cana yakın teyze; “Niye parmak uçlarında yürüyor?” diye soruyor,
-Marketteki süslü abla; “Bir şey istiyor sanırım, niye bağrıyor?” diye dertleniyor,
-Parktaki baba tedirgin; “Kızım gel buraya” diye çocuğunu Kaan’ın yanından uzaklaştırmaya çalışıyor,
-Havuzda Kaan’ın yanına yaklaşıp; "Senin adın ne?" diye soran küçük kız çocuğu... Bir şey diyemem sana, 5 sene önce ben de böyleydim.

Hayat zor zaten. Ama o küçücük yüreklerdeki zorluğu hiç birimiz, onların yaşadığı gibi bilemiyoruz, anlayamıyoruz. Karnında taşıyan, kendi canıyla besleyen anne, yanında destek olan baba olsak da…

“Çocuğum biraz sus” diyorsunuz, biz ağzının içine bakıyoruz bir kelime söylemesi için…Düşünüyorum da, Kaan Otizmli olmasaydı, bu kadar sever miydim acaba? Küçük şeylerle mutlu olmayı öğreniyor insan. Zamanında dişleri çıkıyor, yürümeye başlıyor ama 9 aylıkken “baba” demiyor, gözlerime iki saniye bakmıyor. Kurduğu her iletişim, başkası için basit sayılırken, benim için 5 yılın ödülü oluyor. Alt tarafı 2 saniye bakıp gözlerime, o iki heceyi tekrarlaması; ba-ba...

Bir saniye gözüme baktığında; “acaba mı?” dedim kendime, ”Kaan beni tanıyor mu?” Sonra tek bir saniye daha eklendi. İşte asıl mutluluk anımdı o; “Kaan, bana iki saniye bakar mısın?”

Ve Kaan baktı…
Peki siz, Kaan ve diğer arkadaşlarına ‘2 saniye bakar mısınız?’

Alıntı...
 
Top